Μια μέρα
γέρνει να κοιμηθεί.
Μια μέρα
που είναι σκέτη νύχτα.
Μ’ ένα σκοτάδι που πασχίζουν να το
κάνουνε σα να `ναι αυτό που μας ταιριάζει.
Μια μέρα μπορεί να `ρθει μέσα από τη
νύχτα.
Σα να είναι 23 του Φλεβάρη.
Όπως δηλαδή είναι η
επέτειος της ίδρυσης της ΕΠΟΝ, της πιο μαζικής, αυθεντικής, αντιστασιακής οργάνωσης
της νεολαίας μέσα στα πιο μαύρα χρόνια της Κατοχής.
Μόνο
που φαίνεται ότι σ’ αυτή τη γωνιά της γης οι Κατοχές έρχονται ξανά και ξανά. Με
νέα φτιασιδώματα και προσωπεία.
Κι ίσως είναι πιο
δύσκολο τώρα από τότε να σηκώσεις το κορμί σου, να δεις τον κατακτητή.
Γιατί
αυτός είναι κρυμμένος σε κάθε πτυχή της μίζερης ζωής σου.
Και είναι ύπουλος.
Και «μοντέρνος»
… ενδύεται τον μανδύα του «επιτυχημένου» και του βολεμένου στα πιο ορατά κι αδιόρατα
σημεία της καθημερινότητας - κι όχι μόνο
της ανελέητης εξουσίας.
Ωστόσο,
είναι και κάποιες μέρες που ξημερώνουν …
Μπορεί να είναι και 23 του Φλεβάρη …
Σα να είναι η επέτειος ίδρυσης της ΕΠΟΝ
…
Για φαντάσου …
Μιας οργάνωσης της νεολαίας που
αντιστέκεται στον κατακτητή …
Σ’ ένα όχι και τόσο φαντασιακό
παρελθόν είχε συμβεί …
Σ’ ένα όχι και τόσο φαντασιακό μέλλον
…
Ποιος ξέρει;
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου