2011 – Η χρονιά του Κρόνου … σε μια χώρα που «τρώει τα παιδιά της»

Μέρες που ανακαλούμε στη μνήμη

Τη δολοφονία ενός νέου παιδιού.

Του μικρού Αλέξη.

Από τα «όργανα της τάξης»

Που έβγαλαν τον τσαμπουκά τους απέναντι σ’ άοπλα παιδιά.

Γιατί ο «νόμος και η τάξη» - για την ακρίβεια αυτοί που ισχυρίζονται ότι τον εκπροσωπούν – μισούν τους νέους αυτής της χώρας.

Τους θεωρούν «ανατρεπτικά» στοιχεία, που πρέπει να συμμορφώνονται με την ωμή βία.

 Στα τρία χρόνια που πέρασαν από το δραματικό αυτό γεγονός, εκείνο που μπορούμε να καταγράψουμε είναι μια απέραντη θλίψη, για την κατάντια αυτού του κράτους.

Που συνεχίζει να «δολοφονεί», να «τρώει» τα δικά του παιδιά.

 Και δεν είναι οι ατελείωτοι τόνοι τοξικών που εξαπολύει εναντίον τους σε κάθε ειρηνική διαμαρτυρία.

Δεν είναι η προκλητική βία των δυνάμεων καταστολής.

 Είναι πρώτα απ’ όλα η προσωποποιημένη βία απέναντι σε κάθε νέο.

 Που  απειλεί να του στερήσει το δικαίωμα στην ελπίδα και το όνειρο.

  Που τον ωθεί να αποχαιρετήσει τη δική του πατρίδα για να βρει ένα καλύτερο, πιο ανθρώπινο μέλλον.

 Που επιτρέπει σε 16χρονους μαθητές να λιποθυμούν από ασιτία και άλλους να καταφεύγουν  στα συσσίτια.

 Που οδηγεί άλλους στο σύγχρονο Καιάδα, όταν αφαιρεί από μικρά παιδιά που έχουν υποστεί μεταμόσχευση ζωτικών οργάνων,  άτομα με αυτισμό, μεσογειακή αναιμία, διαβήτη, όσους πάσχουν από AIDS, τη δυνατότητα να δικαιούνται προνοιακά επιδόματα και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

 Είναι μια βία ωμή, απάνθρωπη, καθημερινή και αδιάκριτη.

Σε μια χώρα και σ’ ένα πολιτικό σύστημα  που κινδυνεύει να μετατραπεί σε σύγχρονο Καιάδα.

Ή καλύτερα στο σύγχρονο Κρόνο που κρατά ζηλότυπα την εξουσία του καταβροχθίζοντας τα ίδια του τα παιδιά.

Ας μη το επιτρέψουμε.

Στη μνήμη του Αλέξη και του κάθε Αλέξη αυτής της γης.