Κι όμως πανηγυρίζουν γι' αυξήσεις ... 0% !

Σημαντικά γεγονότα που συνιστούν ριζική ανατροπή του ασφαλιστικού συστήματος, των εργασιακών σχέσεων και συνολικά του μεγαλύτερου μέρους των κοινωνικών κατακτήσεων και των κοινωνικών δικαιωμάτων των εργαζομένων συντελέστηκαν την τελευταία βδομάδα.

Μία από αυτές τις εξελίξεις ήταν και η υπογραφή της συμφωνίας μεταξύ της ΓΣΕΕ και των εργοδοτικών οργανώσεων για τη νέα Εθνική Συλλογική Σύμβαση, η οποία προβλέπει «πάγωμα μισθών το 2010 και οριακές αυξήσεις έως 1,5% το 2011 και το 2012»

Μηδενικές αυξήσεις για το 2010 και οριακές στο ύψος του προβλεπόμενου μέσου πληθωρισμού στην Ε. Ε., δηλαδή γύρω στο 1%-1,50% για το 2011 και το 2012 συμφώνησαν οι ΓΣΕΕ, ΣΕΒ, ΕΣΕΕ και ΓΣΕΒΕΕ.

Με αυτήν τη συμφωνία και κατά τα λεγόμενα του προέδρου της ΓΣΕΕ «διασώζουν τον θεσμό της εθνικής γενικής συλλογικής σύμβασης που καθορίζει τα κατώτατα όρια ημερομισθίων και μισθών» (έστω και αν είναι εφικτές συμφωνίες με χαμηλότερες αυξήσεις).

Όσον αφορά τον 13ο - 14ο μισθό

Επί του παρόντος φαίνεται να εγκαταλείπεται η προσπάθεια σταδιακής κατανομής του 13ου και 14ου μισθού στις βασικές αποδοχές, ενώ σε διαδικασία τελικής συμφωνίας είναι και η διαπραγμάτευση της ΕΣΕΕ με την Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων για την υπογραφή κλαδικής σύμβασης στο εμπόριο.

Πάντως, στο νέο εργασιακό σκηνικό θεωρείται βέβαιο ότι οι επιχειρησιακές συμβάσεις είναι αυτές που θα διαδραματίσουν τον κυρίαρχο ρόλο ενσωματώνοντας ρυθμίσεις για τη μείωση του χρόνου ή των ημερών εργασίας, όπως έχει ήδη εκδηλωθεί σε αρκετές μεγάλες μονάδες. Το ζήτημα της αναδιευθέτησης του ωραρίου εργασίας, με αλλαγές στον χρόνο προσέλευσης, ώστε να συμπίπτει με τους πραγματικούς χρόνους της αγοράς, θα τεθεί και στη διαπραγμάτευση για την κλαδική σύμβαση των τραπεζών.

Η συμφωνία αυτή παρουσιάστηκε από την ηγεσία της ΓΣΕΕ ως επιτυχία και «ανατροπή του μνημονίου» στο βαθμό που διασώζει «το θεσμό της ΕΓΣΣΕ».

Τώρα, ίσως, οι «ηγέτες» του συνδικαλιστικού κινήματος ξεχνούν τα στοιχειώδη, όπως ότι:

Η Ελλάδα είναι η χώρα με τον υψηλότερο πληθωρισμό στην Ε.Ε.

« Πρωταθλήτρια, με τον υψηλότερο ετήσιο εναρμονισμένο πληθωρισμό στην Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν η Ελλάδα τον Ιούνιο με ποσοστό 5,2% κατά 0,1% μειωμένο σε σχέση με τον Μάιο του 2010, σύμφωνα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας. Στην Ευρωζώνη, ο ετήσιος πληθωρισμός τον Ιούνιο του 2010 ήταν 1,4%, μειωμένος κατά 0,2% σε σχέση με τον Μάιο. Συνολικά στην Ένωση ο ετήσιος πληθωρισμός καταγράφεται τον Ιούνιο στο 1,9% σε σχέση με 2,0% τον Μάιο.

Ο πληθωρισμός στην Ελλάδα για δεύτερο συνεχόμενο μήνα ήταν ο υψηλότερος από κάθε άλλο κράτος-μέλος της Ένωσης.

Δεν είναι τυχαίο ότι μετά την Ελλάδα ακολουθούν δύο ακόμη κράτη, Ουγγαρία (5,0%) και Ρουμανία (4,3%), τα οποία εφαρμόζουν προγράμματα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και φυσικά αναγκάζονται να λάβουν μέτρα όπως να αυξάνουν τον ΦΠΑ και τους ειδικούς φόρους κατανάλωσης.

Στο αντίθετο άκρο, δηλαδή με τον χαμηλότερο πληθωρισμό, βρίσκεται η Ιρλανδία (-2,0%) που έχει λάβει και αυτή δρακόντεια μέτρα λιτότητας. Μάλιστα, η Ιρλανδία εμφανίζει αποπληθωρισμό ολόκληρο τον τελευταίο χρόνο (-2,5% μέσον όρο). Αντιθέτως, τον υψηλότερο πληθωρισμό κατά μέσον όρο τον τελευταίο χρόνο έχουν η Ουγγαρία (5,2%) και η Ρουμανία (4,6%).»

Με άλλα λόγια οι εργαζόμενοι καλούνται να αισθάνονται ικανοποιημένοι με λιγότερο από τα «ψίχουλα» που τους δίνονται. Την ίδια στιγμή που ο ΣΕΒ και οι άλλοι ισχυροί εξασφαλίζουν αυτομάτως διευρυμένα κέρδη.

Την ίδια στιγμή που τα ασφαλιστικά τους δικαιώματα συντρίβονται με τα τελευταία νομοθετικά μέτρα της κυβέρνησης.

Ενώ, επίσης, αποδομούνται οι εργασιακές σχέσεις με την απελευθέρωση των απολύσεων. ««ΦΘΗΝΟΤΕΡΑ ναι, δυσκολότερα όχι» θα μπορούν να προχωρούν οι εργοδότες σε αθρόες απολύσεις εργαζομένων. Με τη δημοσίευση του ασφαλιστικού νόμου στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως οι επιχειρήσεις θα έχουν στη διάθεσή τους όλα τα «δώρα» του μνημονίου, δηλαδή: *Τις μειωμένες κατά 50% αποζημιώσεις σε περίπτωση που ο εργαζόμενος ειδοποιηθεί έως και έξι μήνες νωρίτερα. Με βάση τον νέο νόμο, η προειδοποίηση από τον εργοδότη δεν μπορεί να υπερβαίνει τους έξι μήνες και αυτό για εργαζόμενους που έχουν συμπληρώσει από 21 χρόνια και πάνω στον ίδιο εργοδότη.

*Τη δυνατότητα καταβολής των αποζημιώσεων απόλυσης σε διμηνιαίες δόσεις. Με την κοινοποίηση της απόλυσης ο εργοδότης οφείλει να πληρώσει μόνο δύο μισθούς αποζημίωσης ενώ μέχρι τώρα όφειλε να καταβάλει ολόκληρο το ποσό. Για την υπόλοιπη αποζημίωση, ο εργαζόμενος υποχρεούται διά νόμου σε ευκολίες πληρωμής, καθώς θα εισπράττει τα οφειλόμενα σε διμηνιαίες δόσεις, καθεμιά από τις οποίες δεν μπορεί να υπερβεί τους δύο μισθούς.»

Αυτά επισημαίνει σε σημερινό δημοσίευμά της η «Ελευθεροτυπία».

Την ίδια στιγμή επίσης που η ανεργία αγγίζει το 12% !

Το ποσοστό των ανέργων στην Ελλάδα αυξήθηκε τον Απρίλιο φέτος στο 11,9% από 9,4% τον αντίστοιχο μήνα πέρυσι σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε σήμερα στη δημοσιότητα η Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ).

Το σύνολο των απασχολούμενων τον Απρίλιο ανήλθε σε 4.412.946 άτομα ενώ οι άνεργοι έφτασαν τα 596.979 άτομα.

Γενικότερα στη χώρα διαμορφώνεται ένα εργασιακό περιβάλλον με συντριπτική υποχώρηση των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων.

Με σαφή, δηλαδή, επιδείνωση της θέσης και της προοπτικής των εργαζομένων και με σαφή την ενίσχυση των «ευκαιριών» για τη μεγιστοποίηση των κερδών από την πλευρά των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων – ελληνικών και ξένων.

Τώρα, αν αυτό αποτελεί μια στρατηγική ήττα του εργατικού κινήματος στη χώρα μας, αυτό μένει να το αποτυπώσει η ιστορική και πολιτική πραγματικότητα.

Το σίγουρο είναι ότι οι ηγεσίες των μεγάλων συνδικαλιστικών οργανώσεων είναι πολύ πίσω και πολύ πέρα από τις ανάγκες και την κρισιμότητα των καιρών.

Ότι το ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα – με τις δομές, τη λειτουργία, του, τις μικροπαραταξιακές αντιθέσεις, τον κατακερματισμό τους, και όλες τις άλλες χρόνιες αδυναμίες τους – δεν μπόρεσε να αποτρέψει την επιβολή των πιο σκληρών αντιλαϊκών μέτρων της τελευταίας 50ετίας.

Ζητούμενο δεν είναι επίσης αν και κατά πόσο αρκεί η καταγραφή κάποιων οριακά ενισχυμένων ποσοστών ειδικά των αριστερών δυνάμεων, όποτε γίνουν εκλογές.

Η τακτική των χωριστών συγκεντρώσεων και χωριστών κινητοποιήσεων σε τι οδηγεί στο βαθμό που τα μέτρα τα οποία επιδιώκει η κυβέρνηση και η τρόικα περνούν στο ακέραιο;

Οι δηλώσεις των εκπροσώπων της «Αυτόνομης Παρέμβασης» κατά της συμφωνίας δεν αρκούν, βεβαίως, για να διασώσουν τα προσχήματα. Στο βαθμό που συμμετέχουν και στο προεδρείο της ΓΣΕΕ και στις διαπραγματεύσεις.

Εν ολίγοις, τόσο το συνδικαλιστικό κίνημα όσο και οι πολιτικές δυνάμεις που εναντιώνονται στο μνημόνιο δεν μπόρεσαν μέχρι στιγμής να συγκροτήσουν μια ουσιαστική αντίσταση ώστε να αναχαιτίσουν τις επιλογές και τις μεθοδεύσεις της κυβέρνησης, των μεγάλων συμφερόντων και της τρόικας.

Είναι καιρός να σταθμιστούν νηφάλια όλες αυτές οι εξελίξεις και να υιοθετηθούν νέες πιο αποτελεσματικές στρατηγικές επιλογές από τις δυνάμεις που μπορούν να αλλάξουν τα σημερινά δεδομένα.