Μια Νυρεμβέργη για δημοσιογράφους και επιχειρηματίες

                              από τον Μ ...

Μόνο ο όχλος και οι ελίτ προσελκύονται από τον απολυταρχισμό. Για τον υπόλοιπο κόσμο χρειάζεται προπαγάνδα -Χάνα Αρεντ

Το 1961 κυκλοφορεί στις ΗΠΑ η ταινία «Η δίκη της Νυρεμβέργης» του Στάνλεϊ Κράμερ. Σε αντίθεση με την κοινή μέχρι τότε πρακτική ο κινηματογραφικός φακός απομακρύνεται από το Διεθνές Στρατιωτικό Δικαστήριο, που καταδίκασε τα ανώτατα στελέχη του ναζιστικού κόμματος, και αναζητά την ιστορία μιας παράλληλης διαδικασίας που πραγματοποιήθηκε μερικά χρόνια αργότερα, στα ίδια δικαστικά έδρανα αλλά με διαφορετικούς πρωταγωνιστές.

Η ταινία περιγράφει τις λεγόμενες 12 «επακόλουθες δίκες της Νυρεμβέργης» που έφεραν στο εδώλιο ορισμένους από τους μεγαλύτερους επιχειρηματίες που στήριξαν και επωφελήθηκαν από την άνοδο του Χίτλερ – όπως ο Φρίντριχ Φλικ, ο Άλφρεντ Κρουπ και τα στελέχη της εταιρείας IG Farben. Όλες οι επιχειρήσεις κατηγορήθηκαν για τη χρήση αιχμαλώτων πολέμου σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας αλλά και για την οικονομική στήριξη της ναζιστικής θηριωδίας. Συγκεκριμένα ο Φλικ ανήκε στον βασικό πυρήνα των βιομηχάνων που χρηματοδότησαν το κόμμα του Χίτλερ για να καταλάβει την εξουσία.

Τα διευθυντικά στελέχη της IG Farben, του μεγαλύτερου ομίλου χημικών στον πλανήτη, κατηγορήθηκαν μεταξύ άλλων για την παρασκευή της ουσίας Zyklon B που χρησιμοποιήθηκε στους θαλάμους αερίων – αν και είχε δοκιμαστεί αρχικά στις ΗΠΑ για την απολύμανση τρένων που μετέφεραν μετανάστες από το Μεξικό. Όσο για τον Άλφρεντ Κρουπ, κατηγορήθηκε για τη στήριξη που παρείχε στην πολεμική βιομηχανία των ναζί πριν ξεκινήσει την προσπάθεια κατάληψης της Ευρώπης.

Αυτό που παρέλειψαν φυσικά να σημειώσουν οι Αμερικανοί δικαστές είναι ότι εκτός από ανθρώπους όπως ο Κρούπ και ο Φλικ, ο Χίτλερ χρωστούσε αιώνια ευγνωμοσύνη σε μια σειρά Αμερικανών τραπεζιτών και κυρίως στον Χένρι Φορντ – το δημιουργό της βιομηχανικής αλυσίδας παραγωγής και του περίφημου μοντέλου Τ.

Αντιθέτως οι αμερικανικές αρχές, που ανέλαβαν τη διοίκηση της κατεχόμενης Γερμανίας, φρόντισαν να βγάλουν σύντομα από τις φυλακές τους μεγαλύτερους επιχειρηματίες που είχαν συνδράμει την πραγματοποίηση του ολοκαυτώματος.

Ο Αμερικανός τραπεζίτης Τζον Τζέι Μακ Κλόι, ο οποίος τύχαινε να είναι διευθυντής της παγκόσμιας τράπεζας και αργότερα ανώτατος επίτροπος στη Γερμανία φρόντισε ώστε ο Κρουπ να περάσει μόνο τρία χρόνια στη φυλακή. Ο Μακ Κλόι ήταν ο άνθρωπος που πρωτοστάτησε στη δημιουργία των αμερικανικών στρατοπέδων συγκέντρωσης, όπου κρατούνταν Αμερικανοί πολίτες Ιαπωνικής καταγωγής και αποθάρρυνε το βομβαρδισμό θέσεων κοντά στο Άουσβιτς που θα μπορούσε να είχε σώσει τις ζωές χιλιάδων κρατουμένων.

Υπήρξε όμως και μια άλλη ιστορία στη Νυρεμβέργη που η επίσημη ιστορία προτιμά να ξεχνά. Ανάμεσα στους ανθρώπους που δικάστηκαν, καταδικάστηκαν και εκτελέστηκαν ήταν και ο Τζούλιους Στράιχερ, ο εκδότης πίσω από τον Χίτλερ. Ήδη από το 1924 ο Στράιχερ χρησιμοποιούσε την εφημερίδα του, Der Stürmer, για να παρουσιάζει «στημένα» ρεπορτάζ εναντίον των εχθρών του Χίτλερ και να προωθεί κάθε δραστηριότητα του μετέπειτα δικτάτορα – ακριβώς δηλαδή ότι έκαναν και ορισμένες από τις μεγαλύτερες ελληνικές εφημερίδες και τηλεοπτικοί σταθμοί για τη Χρυσή Αυγή.

Στη θέση των σημερινών μεταναστών η Der Stürmer τοποθετούσε τους Εβραίους, τους οποίους κατηγορούσε για τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετώπιζαν οι Γερμανοί πολίτες. Και αντί να παρουσιάζει άνδρες των Freikorps να βοηθούν γιαγιούλες στους δρόμους, προτιμούσε να προβάλλει άλλα «ανδραγαθήματα» των ταγμάτων θανάτου.

O Στράιχερ πάντως σε αντίθεση με τους επιγόνους του, αν και αρνήθηκε τις κατηγορίες δεν άλλαξε ποτέ τη στάση του, προσπαθώντας να εμφανιστεί σαν αντιφασίστας. Στις 16 Οκτωβρίου έκανε το τελευταίο του αντισημιτικό αστείο, ενώ του περνούσαν τη θηλιά στο λαιμό, και εξαφανίστηκε και αυτός στη μαύρη τρύπα της ιστορίας.