Για τη "Λαϊκή Ενότητα" με τον Λαφαζάνη, Αλαβάνο αλλά και τη Ραχήλ Μακρή, τον Φωτόπουλο και άλλα παιδιά - ένα νέο πολιτικό σχήμα ή αναπαλαίωση με φθαρμένα υλικά;

Μέσα στην "καυτή" επικαιρότητα των τελευταίων ημερών που οδηγεί τη χώρα στις πλέον άχρηστες και επικίνδυνες εκλογές στη νεότερη ιστορίας της είναι και η ανάδυση του νέου κόμματος της "Λαϊκής Ενότητας" από τους "διαφωνούντες" του ΣΥΡΙΖΑ, τους αποχωρήσαντες 25 βουλευτές υπό την προεδρία του Παναγιώτη Λαφαζάνη - σχήμα με το οποίο συμφώνησε να συνεργαστεί ο Αλέκος Αλαβάνος και στο οποίο αναμένεται, κατά δήλωσή στελεχών του, να πλαισιωθεί από το "δεύτερο κύμα" αποχωρήσεων  από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Σύμφωνα πάντα με τις δηλώσεις των κορυφαίων στελεχών της "Λαϊκής Ενότητας" - Λαφαζάνη, Στρατούλη κα - αυτή φιλοδοξεί να καλύψει ούτε λίγο ούτε πολύ ως μετωπικό σχήμα το 62%  του  ΟΧΙ  στο τελευταίο δημοψήφισμα.

 Συνολικά να εκφράσει  το "αντιμνημονιακό χώρο" και την προοπτική του.

Επειδή η κατάσταση στη χώρα είναι ιδιαίτερα κρίσιμη και σοβαρή, επειδή ο λαός μας έχει υποστεί βαριά πλήγματα και καλείται να πληρώσει για πολλές δεκαετίες  το  τίμημα των Μνημονίων - μεταξύ των οποίων και του "αριστερού" Μνημονίου του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα, έχουμε το χρέος να  μιλήσουμε απολύτως καθαρά και πάρουμε θέση για το "νέο" πολιτικό μόρφωμα, όπως έχουμε κάνει όλα αυτά τα χρόνια.

Δεν θεωρούμε, λοιπόν, ότι  η "Λαϊκή Ενότητα" του Λαφαζάνη, Αλαβάνου και των άλλων "παιδιών" - μεταξύ των οποίων οι εξαιρετικές πολιτικές προσωπικότητες της Ραχήλ Μακρή, του συνδικαλιστή και εκπροσώπου πάλαι ποτέ του "βαθέος ΠΑΣΟΚ" Φωτόπουλου και άλλων τινών - δεν μπορεί να αποτελέσουν αξιόπιστη λύση και έκφραση μιας διαφορετικής προοπτικής για τη χώρα και το λαό μας έναντι της  μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ σε μνημονιακή και καθεστωτική δύναμη.

Αυτό  γιατί ούτε σε επίπεδο πολιτικής ηγεσίας, ούτε σε προγραμματικές θέσεις - πέρα από την επανάληψη κάποιων αντιμνημονιακών συνθημάτων - ούτε από την άποψη της εγκυρότητας  της στάσης των κορυφαίων της στελεχών ούτε από την άποψη της σύνθεσης των δυνάμεων που τη συγκροτούν.

Βεβαίως, σε επίπεδο ατομικό και  στη βάση αυτής της κίνησης υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι επιθυμούν να αγωνιστούν για μια διαφορετική πορεία της χώρας.

Θα το κάνουμε πιο συγκεκριμένο - παρόλο που μπορούμε να φανούμε αυστηροί  στην κρίση μας.

Όμως σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές η σιωπή δεν είναι χρυσός.

Και ο ελληνικός λαός αρκετά έχει  παραπλανηθεί, έχουν διαψευστεί οι προσδοκίες του με κορυφαία την υιοθέτηση από το ΣΥΡΙΖΑ του εξοντωτικού Τρίτου Μνημονίου.

Για την εξέλιξη αυτή την πρώτιστη ευθύνη έχει ο Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, όμως, και άλλα στελέχη τώρα της "Λαϊκής Ενότητας"  ήταν έξω  από όλα αυτά;

Δεν υπήρξαν για δεκαετίες  μέλη του ηγετικού πυρήνα πρώτα του Συνασπισμού της Αριστεράς (μετά την αποχώρηση του ΚΚΕ και τη διάσπαση του)  και στη συνέχεια του ΣΥΡΙΖΑ;

Δεν συνετέλεσαν και αυτοί, καθοριστικά μάλιστα,  στη δημιουργία του "μύθου" του ΣΥΡΙΖΑ - για την ακρίβεια του "παραμυθιού" - με όλες τις δημαγωγικές κι αστήρικτες εξαγγελίες και υποσχέσεις οι οποίες κατέρρευσαν μόλις μέσα σ' ένα εξάμηνο;

Δεν υποστήριζαν μετά πάθους έναντι του ελληνικού λαού και προεκλογικά τα περίφημα "προγράμματα" της Θεσσαλονίκης, ότι θα καταργήσουν τα Μνημόνια "μ' ένα νόμο, μ' ένα άρθρο" και άλλα παρόμοια;

Δεν στήριξαν και  μετά τις εκλογές  μετά πάθους την κυβέρνηση Τσίπρα - καταλαμβάνοντας Λαφαζάνης και λοιποί κορυφαίες κυβερνητικές θέσεις - συνεχίζοντας το 'ίδιο "παραμύθι";

Για όλα αυτά δεν έχουν καμία ευθύνη;

Ή αρκούσαν κάποια ψελλίσματα διαφωνιών εντός του ΣΥΡΙΖΑ και μετέπειτα της κυβέρνησης του οι οποίες, ωστόσο, συνειδητά ή ασυνείδητα συντελούσαν στην πολυσυλλεκτικότητα αυτού του χώρου, στη δημιουργία "αριστερού άλλοθι"  για την πολιτική του και τελικά στην παραπλάνηση και χειραγώγηση των Ελλήνων πολιτών, για να απαλλαγούν από τις ευθύνες τους αυτά τα στελέχη και να έρχονται ως τώρα "αγνοί" και "άμωμοι" για να εμφανιστούν ως αυτόκλητοι ηγέτες ενός φαντασιακού πλέον αντιμνημονιακού μετώπου.

Το οποίο και οι ίδιοι με τη στάση τους όλο αυτό τον καιρό συνετέλεσαν να καταρρακώσουν και να το οδηγήσουν σε πολιτική αποτυχία.

Τελικά, δημιουργούνται τα εξής "ερωτήματα":

Ο Λαφαζάνης και τα άλλα στελέχη δεν "κατάλαβαν" πού το πήγαινε ο Τσίπρας και η ομάδα του και παρασύρθηκαν ή αποπλανήθηκαν;

Αλλά αν ισχύει αυτό, οι συγκεκριμένοι που για πολλές δεκαετίες κατείχαν κορυφαίες θέσεις στο κομματικό οικοδόμημα του ΣΥΡΙΖΑ, και δεν στάθηκαν ικανοί να κατανοήσουν τις εξελίξεις και την προοπτική τους, πώς τώρα εμφανίζονται "αγέρωχοι" κι  "ανέγγιχτοι" ως "καθοδηγητές" της νέας "αντιμνημονιακής" προσπάθειας και ευαγγελίζονται ένα διαφορετικό μέλλον;

Υπάρχει, ωστόσο, και το άλλο ενδεχόμενο.

Να ήξεραν και σκοπίμως να απέκρυπταν πού το πήγαινε η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ - αυτού του συμβιβασμού στα πλαίσια του μνημονιακού καθεστώτος, όπως επανειλημμένα είχαμε γράψει τον τελευταίο χρόνο ως Νέος Μέτοικος.

Κι αυτό για λόγους μικροκομματικού και προσωπικού τακτικισμού. Προκειμένου να έρθει η κατάλληλη στιγμή για να διαφοροποιηθούν από τον Τσίπρα κι αφού βεβαίως έχουν εκλεγεί βουλευτές και έχουν χρηματίσει υπουργοί.

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι σε κόσμο που τους ακολουθούσε Λαφαζάνης και λοιποί  έλεγαν ότι "πάμε τώρα με τον Τσίπρα  κι αν υπαναχωρήσει, τότε φτιάχνουμε το δικό μας κόμμα". 

Δημιουργείται έτσι ένα διπλό ζήτημα πολιτικής ηθικής.

Πρώτα, έναντι του ίδιου του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ: αφού  στον αμοραλισμό και τυχοδιωκτισμό του Τσίπρα αντιπαραβαλλόταν ένας άλλος αμοραλισμός και τυχοδιωκτισμός με πιο "αριστερό" προφίλ, ο οποίος μάλιστα "ορκιζόταν" και στην ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ.

Και στη συνέχεια έναντι της ελληνικής κοινωνίας, των Ελλήνων πολιτών  και των νέων ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ στους οποίους δεν απεκάλυπταν την αλήθεια και απλά τους χρησιμοποίησαν ως όχημα για την άνοδο στην κυβερνητική εξουσία, στους υπουργικούς και κυβερνητικούς θώκους.

Κρινόμενη όμως και από την πολιτική αποτελεσματικότητα αυτή  "τακτική" απέτυχε  στο βασικό ζήτημα που αφορά την ελληνική κοινωνία:

 Όχι μόνο δεν έφερε την απεμπλοκή από τα προηγούμενα μνημόνια αλλά συνετέλεσε στην ψήφιση και του τρίτου μνημονίου - από κυβέρνηση μάλιστα της "Αριστεράς" - οδηγώντας σε μεγάλη απογοήτευση και σύγχυση ψηφοφόρους και πολίτες οι οποίοι είχαν επενδύσει ελπίδες  στο ΣΥΡΙΖΑ για μια διαφορετική πορεία της χώρας.

Στην ουσία συνετέλεσαν τόσο ο Τσίπρας και η ηγετική πλειοψηφία  όσο και η ομάδα Λαφαζάνη και οι "διαφωνούντες" του ΣΥΡΙΖΑ στη στρατηγική ήττα του κινήματος που αναπτύχθηκε τα τελευταία πέντε χρόνια στη χώρα μας.

Μάλιστα από τη θέση της κυβέρνησης χρεώνονται τις αμφισημίες, τη έλλειψη στρατηγικής και πολιτικού και προγραμματικού σχεδίου και τελικά για την υιοθέτηση ενός νέου βάρβαρου Μνημονίου.

Τώρα, αν προέκυψε ένα πολιτικό σχήμα με αντιμνημονιακή ρητορική και αυτοανακηρυγμένη ηγεσία, αυτό δεν έχει σχέση με τις πραγματικές ανάγκες των πολιτών και της χώρας στην κρίσιμη αυτή περίοδο.

Αφού, λοιπόν,  τα στελέχη και οι δυνάμεις αυτές συμμετέχοντας σε κορυφαίες κομματικές και κυβερνητικές θέσεις δεν μπόρεσαν να "δουν" και πολύ περισσότερο να αποτρέψουν τις εξελίξεις αυτές, ποια εγγύηση μπορεί να υπάρξει ότι θα το πετύχουν από διαφορετικές θέσεις;

Θα μιλήσουμε και για τον άλλο εταίρο της "΄Λαϊκής Ενότητας", τον Αλέκο Αλαβάνο.

Ο Αλέκος Αλαβάνος έχει μια αδιαμφισβήτητη ιστορία και προσφορά στο χώρο της Αριστεράς. Υπήρξε και ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ συντελώντας και στην ανάκαμψη του σε μια δύσκολη περίοδο.

Όμως, έχει και αυτός τις δικές του ευθύνες για την πορεία των πραγμάτων.

Δεν ήταν δική του επιλογή και ανάδειξη η  τοποθέτηση του Τσίπρα στην ηγεσία του Συνασπισμού και στη συνέχεια του ΣΥΡΙΖΑ;

Και αν τελικά κάποιοι άλλοι ή κάποιες δυνάμεις του επέβαλαν αυτή την επιλογή, δεν πρέπει να μιλήσει  γι' αυτά τα ζητήματα καθαρά και με πλήρη ειλικρίνεια τουλάχιστον στον αριστερό κόσμο; 

Απέτυχε, όμως, ο Αλαβάνος και στο εγχείρημα για το "Μέτωπο Ανατροπής" και στη συνέχεια για το "Σχέδιο Β" το οποίο περιθωριοποιήθηκε ουσιαστικά.

Και απέτυχε καθοριστικά στο καίριο ζήτημα επιλογής και αξιοποίησης συνεργατών και  συμμάχων σ' αυτήν πορεία.

Θέλουμε να αναφερθούμε σε κάτι που αποτελεί και ιστορική μαρτυρία.

Τις παραμονές της δημιουργίας του "Μετώπου Ανατροπής", πριν ακόμα και ο ίδιος ο Αλαβάνος και άλλα στελέχη με παρόμοια οπτική διαφοροποιηθούν από τον τότε ΣΥΡΙΖΑ -  πραγματοποιήθηκε κατά κάποιο τρόπο - σύμφωνα με τις παραδόσεις της Αριστεράς - μια "συνωμοτική σύσκεψη  σε υπόγειο στον Κεραμεικό. 

Σκοπός της συζήτησης ήταν να ανιχνευθούν τα επόμενα βήματα και οι προοπτικές παραμονής ή όχι στον ΣΥΡΙΖΑ.

Στη σύσκεψη αυτή συμμετείχαν και ήταν ένθερμοι υποστηρικτές της ρήξης και της σφοδρής κριτικής προς τον Τσίπρα,  η ΚΟΕ με την ηγεσία της, στελέχη του περιβάλλοντος Βαλαβάνη, ο Θεωνάς και πολλοί άλλοι.

Ποια ήταν η συνέχεια;

Ταχύτατα οι περισσότεροι από αυτούς  - όπως αποδεικνύει και η ιστορία πλέον - βρήκαν στέγη στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα, εγκαταλείποντας τον Αλαβάνο, έγιναν βουλευτές ή και στελέχη πρόσφατα του κυβερνητικού μηχανισμού.

Ορισμένοι από αυτούς φέρονται να διαφοροποιούνται σήμερα από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ενώ άλλοι παραμένουν ακλόνητοι στις θέσεις τους.

Πόση αξιοπιστία, όμως, μπορεί να διαθέτουν αυτές οι δυνάμεις και ορισμένα πρόσωπα για το ότι θα κρατήσουν μια συνεπή στάση και το επόμενο διάστημα το οποίο θα είιια κόμη πιο δύσκολο;

Ενώ και ο Αλέκος Αλαβάνος διεκδικεί σήμερα ένα νέο ηγετικό ρόλο ενώ - όπως δείξαμε  - έχει αποτύχει παταγωδώς τόσο σε εκτιμήσεις  όσο και σε επιλογές προσώπων και συμμάχων.

Για την τρίτη "συνιστώσα" τώρα της "Λαϊκής Ενότητας" που μπορεί να είναι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ - αφού στο σύνολό της είναι δύσκολο να ενταχθεί στο νέο σχήμα - ειδικότερα για ορισμένους που παρουσιάζονται συχνά πυκνά να αρθρογραφούν και στον ιστότοπο Iskra, θα θέλαμε να επισημάνουμε ότι υιοθετούν ένα "υπερεπαναστατικό", "ασυμβίβαστο" και αριστερίστικο λόγο, κενό, όμως, από συγκεκριμένες προτάσεις, επεξεργασίες και λύσεις στα προβλήματα της κοινωνίας.

Θα πρέπει, επίσης, να εξηγήσουν πώς συμβιβάζεται αυτού του είδους ο λόγος με την παραμονή για δεκαετίες σε κορυφαία έντυπα των καθεστωτικών συγκροτημάτων του Αλαφούζου, Μπόμπολα και άλλων, τη στιγμή που άλλοι ομοϊδεάτες τους έχουν εκπαραθυρωθεί  από τα συγκεκριμένα έντυπα.

Γενικότερα, θα θέλαμε με καθαρότητα να τονίσουμε πως πρέπει επιτέλους να γίνει σαφές ότι ένα νέο εγχείρημα της Αριστεράς και  μιας διαφορετικής προοπτικής δεν μπορεί να ενισχύεται άμεσα ή έμμεσα από τέτοιου είδους δυνάμεις ή  από τα διάφορα "κουροκάναλα" - όπως το συγκρότημα Real (του ομίλου Κουρή), το Κόντρα και άλλα.

Δεν μπορεί δηλαδή ο νέος αυριανισμός να επιβάλει  τις ηγεσίες και τη μορφή των σχημάτων της Αριστεράς, την πορεία των πολιτικών εξελίξεων στη χώρα, ακόμη και τη μορφή των κυβερνήσεων.

Έγινε αυτό στο παρελθόν, έγινε σε μεγάλο βαθμό με την περίπτωση Τσίπρα, δεν μπορεί να επαναλαμβάνεται επ' αόριστον και οι πολίτες να μένουν "ανυποψίαστοι" και να  χειραγωγούνται στη μια ή την άλλη κατεύθυνση.

Μπορεί να φαίνονται αυστηρές και αφοριστικές αυτές οι τοποθετήσεις μας. 

Είπαμε όμως ήδη ότι  η κρισιμότητα της κατάστασης και η οξύτητα των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο λαός μας απαιτούν τη μέγιστη ειλικρίνεια και σαφήνεια.

Θεωρούμε, λοιπόν, ότι το σχήμα της "Λαϊκής Ενότητας" για όλους τους λόγους που εκθέσαμε και θα παρουσιάσουμε και άλλους στη συνέχεια δεν μπορεί να αποτελέσει αξιόπιστη λύση.

Εκφράζει, μάλλον, μια αναπαλαίωση με φθαρμένα υλικά, εύκολη συνθηματολογία, έντονα λαϊκιστικό και δημαγωγικό λόγο, χωρίς συγκεκριμένες προτάσεις και θέσεις για τα προβλήματα της κοινωνίας και της χώρας.

Οι όποιες δυνάμεις, πρόσωπα και άνθρωποι έχουν αυθεντικότητα και ενδιαφέρονται για μια διαφορετική προοπτική είναι αναγκαίο να μην εγκλωβιστούν σε νέα αδιέξοδα και παραπλανητικούς "κόσμους" και υποσχέσεις.

Η στρατηγική  υποχώρηση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, η υπογραφή του Τρίτου Μνημονίου και η επιδείνωση των συσχετισμών στο πολιτικό επίπεδο οριοθετούν ένα νέο πλαίσιο, μια νέα κατάσταση και πλαίσιο που πρέπει να επανεκτιμηθεί και να επανακαθοριστούν νέοι στόχοι. 

Όχι με ευχολόγια και κούφιες συνθηματολογίες.

Αλλά με την ανασύνταξη των δυνάμεων που αγωνίζονται για μια διαφορετική προοπτική πρώτα απ' όλα σε επίπεδο κοινωνίας και κοινωνικού κινήματος.

Δεύτερον, με τη διαμόρφωση ενός νέου προγραμματικού πλαισίου, νέων προγραμματικών επεξεργασιών που ν' ανταποκρίνονται αφενός στα δεδομένα όπως έχουν διαμορφωθεί σήμερα και από την άλλη  να οδηγούν σε διέξοδο από το μνημονιακό καθεστώς.

Προγραμματικές επεξεργασίες επιστημονικά τεκμηριωμένες μέσα από ένα ειλικρινή και ουσιαστικό διάλογο ενώπιον της κοινωνίας και όχι ως  αποτέλεσμα μικροκομματικών υπολογισμών και τακτικίστικων επιλογών. 

Και τέλος, με πολιτικές δομές, νοοτροπία και  ηγεσία που θα αναδειχτεί μέσα από αυτό τον διάλογο και θα είναι αντίστοιχη με τις ανάγκες και τις απαιτήσεις του καιρού μας.

Όλα αυτά δεν είναι εύκολα ούτε αυτονόητα. 

Γι' αυτό και δεν μπορούν να υλοποιηθούν υπό το καθεστώς εκλογικών εκβιασμών  ή με υπό την κηδεμονία αυτόκλητων  - και κατά τεκμήριο - αποτυχημένων "σωτήρων".

Χρειάζονται, όπως είπαμε, χρόνο, ουσιαστική συζήτηση, ειλικρίνεια και ανοικτές διαδικασίες ενώπιον της κοινωνίας και του κινήματος. 

Οπότε για όλους αυτούς τους λόγους - και για άλλους ακόμη που θα εκθέσουμε στη συνέχεια - οι εκλογές που έρχονται δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα.

Είναι άχρηστες κι επικίνδυνες.

Τόσο γιατί μπορεί να αναδείξουν ένα εντελώς χειρότερο πολιτικό συσχετισμό που θα  κινείται στην κατεύθυνση εφαρμογή του Τρίτου Μνημονίου και θα ικανοποιεί τα συμφέροντα των δανειστών.

Επειδή, επίσης, μπορεί να εγκλωβίσει άλλες δυνάμεις σε μια αδιέξοδη προοπτική.

Και τελευταίο που θα θέλαμε να τονίσουμε είναι ότι ο "αριστερός λαϊκισμός", οι διαψευσμένες υποσχέσεις και η δημαγωγία που να δώσουν πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη  σε ορισμένα κοινωνικά στρώματα και για την ανάπτυξη του ακροδεξιού λαϊκισμού - από την πιο απαίσια μορφή του, αυτή της Χρυσής Αυγής ή και με νέα μορφή. 

Ως επικύρωση των εκτιμήσεων που παραθέσαμε θα παρουσιάσουμε ορισμένα βίντεο που αποτελούν πλέον ιστορικά ντοκουμέντα.

 Για την κατάργηση του Μνημονίου με ένα νόμο κι ένα άρθρο ...

Έχουμε και  ... προγραμματάρα (!) 

Τελειώσανε οι μνημονιακές κυβερνήσεις  (!)

Λαφαζάνης: Μνημόνια και τρόικα τέλος - ομιλία για τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ

Προσέξτε τη βεβαιότητα και τη ... χαρά με την οποία μιλά στη Βουλή το κορυφαίο (τότε) στέλεχος της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ ... 

Προσέξτε, επίσης, ότι η ομιλία γίνεται  στις  10 Φεβρουαρίου ... 10 μέρες μόλις πριν από τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου και την πρώτη μεγάλη κωλοτούμπα του ΣΥΡΙΖΑ .... Απόλυτη ευστοχία στις εκτιμήσεις και προβλέψεις ...

Ή μήπως ηθελημένη υποκρισία;

αλλά και πάλι ...

Λίγο πριν το δημοψήφισμα ...  η ασφάλεια του τραπεζικού συστήματος είναι εγγυημένη!

Δεν ψηφίζουμε τα μνημονιακά μέτρα αλλά ... στηρίζουμε την κυβέρνηση!

Λαφαζάνης   Η επόμενη βουλή θα είναι σίγουρα αντιμνημονιακή βουλή κι όχι μαϊμού

(δηλαδή, κι ο ίδιος συμμετείχε σε μια "μαϊμού" αντιμνημονιακή πλειοψηφία;) 

Και  οι δηλώσεις μαζί με τον Αλαβάνο σε πλήρη λογική ... αλληλουχία με όσα έλεγε πριν λίγες μέρες και μήνες ...

Ακόμη, όμως, και ο Κώστας Λαπαβίτσας από τους πιο σταθερούς στις απόψεις του και θεωρητικούς εκπροσώπους αυτής της τάσης δεν έχει αποφύγει κραυγαλέες αντιφάσεις ...

"Θα πάρουμε τα λεφτά της ΕΕ για να εφαρμόσουμε το πρόγραμμα μας (!) ... αναμένω συγκρούσεις ..."

Τι απ' όλα αυτά έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ;

Τότε που όλοι ήταν χαρούμενοι και γλεντούσαν με τραγούδια και χορούς ...

με τη βεβαιότητα ότι τα πράγματα "θ' αλλάξουν" αλλά και με κάποια ιεροσυλία αφού ο ΣΥΡΙΖΑ κατά κάποιο τρόπο παρομοιάζεται με το ΕΑΜ (!)

Όταν δεν ήξερε για τις διαπραγματεύσεις πριν την 20η Φεβρουαρίου

Για την πρόταση 47 σελίδων της κυβέρνησης Τσίπρα προς τους δανειστές ... "η κυβέρνησή μας έχει δείξει κάθε διάθεση να συμβιβαστεί"

Κώστας Λαπαβίτσας  Μόνη ελπίδα για τη χώρα ο ΣΥΡΙΖΑ (!)

Αλλά και ... "Λαπαβίτσας  «Με δεσμεύουυν μόνο οι ψηφοφόροι»

Και κάποιες αλήθειες ... που ωστόσο ποτέ δεν κατανόησε ο ΣΥΡΙΖΑ ... ή έστω κάποιοι πολύ  αργά τόλμησαν να τις πουν ...

Όμως και ... "αυτή κυβέρνηση - του ΣΥΡΙΖΑ- δεν είναι σαν τις άλλες ..."

Αφού μέσα στο Μάρτιο σε συζήτηση στη Βουλή για την κύρωση μιας από τις πολλές ΠΝΠ με "αριστερή" πρωτοβουλία υποστήριζε;  "Δεν υπάρχει ύφεση  λόγω των μέτρων που πήρε η κυβέρνηση" (!)

Για να φτάσουμε στο φετινό καλοκαίρι ... και το Τρίτο Μνημόνιο ....

Στην εποχή μας υπάρχει η "πολυτέλεια" της υπερπληροφόρησης η οποία, βεβαίως, πολλές φορές συσκοτίζει την αλήθεια,

Όπως προσφέρει και πολλά ντοκουμέντα - ένα είδος δημόσιας, ζωντανής ιστορίας - τα οποία αν κανείς ψάξει συστηματικά μπορεί να ανακαλύψει πολλές ενδιαφέρουσες πλευρές ....

Τα ερωτήματα, λοιπόν, παραμένουν:


 Πότε μας έλεγαν αλήθεια οι εκπρόσωποι και της Αριστερής Πλατφόρμας, της Λαϊκής Ενότητας  - τότε (και δεν μιλάμε για ... αιώνες πριν) ή τώρα;


Πόσο αξιόπιστοι μπορούν να είναι στις εκτιμήσεις και προβλέψεις τους;

Πολύ περισσότερο πόσο αξιόπιστοι μπορούν να είναι για τη στάση την οποία θα κρατήσουν με συνέπεια και στο μέλλον;


Υπάρχουν, επίσης, αξιόπιστες επεξεργασίες ή μήπως συνθηματολογικά και καιροσκοπικά κατασκευάσματα;

Αλλά για όλα αυτά θα ξαναμιλήσουμε ...