Από τον ... πεντοζάλη στον "έντιμο συμβιβασμό". Ή μήπως απλά στον συμβιβασμό;

Θυμηθείτε την ατάκα από την ομιλία του πρωθυπουργού στην Κρήτη κατά την προεκλογική περίοδο, ότι "θα αναγκάσουμε τις αγορές να χορεύουν πεντοζάλη".

Αυτά την προεκλογική περίοδο ... 
Μέσα σ' ένα κλίμα ευφορίας και με ευκολία διατυπωμένων υποσχέσεων και εξαγγελιών.

Μετεκλογικά περάσαμε στην υπογραφή της συμφωνίας της 20ης Φεβρουαρίου.

Για να φτάσουμε σήμερα σε ατελείωτο χορό εκβιασμών, πιέσεων από τους γνωστούς ... υπόπτους.
Τους δανειστές και τους "εταίρους" ...
Που εναλλάσσονται σε ρόλους και δηλώσεις.

Έτσι τελευταία είχαμε τις δηλώσεις της Λαγκάρντ, του Σόιμπλε και άλλων γνωστών "προσωπικοτήτων".

Όπου το σενάριο ενός Grexit έρχεται και φεύγει.

Η χρεοκοπία της Ελλάδας πλησιάζει αλλά και δεν μπαίνει στο τραπέζι.

Η στρόφιγγα της χρηματοδότησης έχει κλείσει ασφυκτικά.

Και η σειρά είναι ατελείωτη.

Εδώ εντάσσεται και η υποβάθμιση από την Standard's and Poors 

Και αμέτρητα δημοσιεύματα στο διεθνή τύπο.


Σ' αυτά επιχειρεί ν' απαντήσει (;) η κυβέρνηση προσπαθώντας α διασκεδάσει και τις αρνητικές εντυπώσεις.

Με μια χαρακτηριστική διγλωσσία, όμως.

Με υψηλούς τόνους και ρητορική στο εσωτερικό ...
Και συναινετικούς τόνους στο εξωτερικό.

Χαρακτηριστική από αυτή την άποψη είναι η δήλωση του πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, στο Reuters.


Αισιόδοξος, λοιπόν, για συμφωνία με τους εταίρους ώς το τέλος του μήνα δηλώνει στο Reuters ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας σημειώνοντας ότι υπάρχει μεν πρόοδος στις διαπραγματεύσεις, αλλά και τέσσερα σημεία, στα οποία εξακολουθεί να υπάρχει διαφωνία, πολιτική και όχι τεχνικής προσέγγισης, όπως λέει.

Τα τέσσερα σημεία διαφωνίας, όπως αναφέρει ο πρωθυπουργός, είναι «στα πεδία των εργασιακών σχέσεων, στο ασφαλιστικό, στην αύξηση του ΦΠΑ, αλλά και στη φιλοσοφία για την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας».
Και σημειώνει: «Θέλω να είμαι σαφής: Δεν πρόκειται εδώ για αδυναμία τεχνικής προσέγγισης αλλά για πολιτική διαφωνία, που, όμως, όλοι γνώριζαν εκ των προτέρων στο βαθμό που αναγνώριζαν και εξακολουθούν να αναγνωρίζουν ότι ο συμβιβασμός που επιδιώκουμε θα σέβεται τη σαφή εντολή του ελληνικού λαού, έτσι όπως αυτή εκφράστηκε στις εκλογές του Ιανουαρίου».

Ο κ. Τσίπρας δηλώνει σταθερά αισιόδοξος για συμφωνία ως το τέλος του μήνα «παρά τις κακοφωνίες και τις αλλοπρόσαλλες διαρροές και δηλώσεις των τελευταίων ημερών από την άλλη πλευρά».

«Γιατί γνωρίζω» συνεχίζει «ότι η Ευρώπη έχει μάθει να ζει μέσα από τις διαφωνίες της, να συνθέτει προωθητικά και να προχωράει. Είμαι πεπεισμένος ότι η Ευρώπη των δημοκρατικών παραδόσεων και του Διαφωτισμού δεν θα υποκύψει σε ακραίες φωνές κάποιων, δεν θα επιλέξει τον δρόμο ενός ανήθικου και στυγνού χρηματοδοτικού εκβιασμού, αλλά το δρόμο της γεφύρωσης των διαφορών, το δρόμο της σταθερότητας και του αμοιβαίου σεβασμού, πάνω από όλα στη δημοκρατία, προς όφελος του κοινού ευρωπαϊκού μας μέλλοντος».

Ολόκληρη η δήλωση του πρωθυπουργού στο Reuters για την εξέλιξη των διαπραγματεύσεων με την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ:

«Η ελληνική κυβέρνηση εργάζεται σκληρά σε όλα τα επιμέρους πεδία διαπραγμάτευσης, τόσο στις Βρυξέλλες όσο και στην Αθήνα, προκειμένου να βρεθεί μια αμοιβαία επωφελής λύση, ένας έντιμος συμβιβασμός με τους εταίρους μας. Ένας συμβιβασμός που θα σέβεται τόσο τη πρόσφατη λαϊκή εντολή, όσο όμως και το πλαίσιο λειτουργίας της ευρωζώνης.

» Τα σημεία σύγκλισης και επαφής των δύο πλευρών είναι ήδη πάρα πολλά και συγκροτούν το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα κινηθεί η συμφωνία μας.Σε σύγκριση με την αφετηρία έχει γίνει αξιόλογη πρόοδος σε σειρά θεμάτων που αφορούν την βελτίωση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού και την ενίσχυση της αυτονομίας του, την καταπολέμηση της διαφθοράς, την αποτελεσματικότητα των διοικητικών υπηρεσιών αλλά και για φορολογικές παρεμβάσεις που θα εξασφαλίσουν ένα κατάλληλο πρωτογενές πλεόνασμα για το τρέχον έτος δίχως να επιβαρύνουν την κοινωνική πλειοψηφία αλλά κατανέμοντας τα βάρη σε αυτούς που αποδεδειγμένα έχουν υψηλή φοροδοτική ικανότητα.

» Παραμένουν, βεβαίως, τέσσερα σημεία διαφωνίας στα πεδία των εργασιακών σχέσεων, στο ασφαλιστικό, στην αύξηση του ΦΠΑ αλλά και στη φιλοσοφία για την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας. 

» Θέλω να είμαι σαφής: Δεν πρόκειται εδώ για αδυναμία τεχνικής προσέγγισης αλλά για πολιτική διαφωνία, που, όμως, όλοι γνώριζαν εκ των προτέρων στο βαθμό που αναγνώριζαν και εξακολουθούν να αναγνωρίζουν ότι ο συμβιβασμός που επιδιώκουμε θα σέβεται τη σαφή εντολή του ελληνικού λαού, έτσι όπως αυτή εκφράστηκε στις εκλογές του Ιανουαρίου. 

» Παρά τις κακοφωνίες και τις αλλοπρόσαλλες διαρροές και δηλώσεις των τελευταίων ημερών από την άλλη πλευρά, παραμένω σταθερά αισιόδοξος για συμφωνία μέχρι το τέλος του μήνα. Γιατί γνωρίζω ότι η Ευρώπη έχει μάθει να ζει μέσα από τις διαφωνίες της, να συνθέτει προωθητικά και να προχωράει.

» Είμαι πεπεισμένος ότι η Ευρώπη των δημοκρατικών παραδόσεων και του Διαφωτισμού δεν θα υποκύψει σε ακραίες φωνές κάποιων, δεν θα επιλέξει τον δρόμο ενός ανήθικου και στυγνού χρηματοδοτικού εκβιασμού, αλλά το δρόμο της γεφύρωσης των διαφορών, το δρόμο της σταθερότητας και του αμοιβαίου σεβασμού, πάνω από όλα στη δημοκρατία, προς όφελος του κοινού ευρωπαϊκού μας μέλλοντος».

Θέλουμε να παρατηρήσουμε το εξής:

Από την προεκλογική περίοδο μέχρι σήμερα έχει κυλήσει πολύ νερό ...
Έτσι μιλάει σήμερα η ελληνική κυβέρνηση για αυτόν τον "έντιμο συμβιβασμό".

Ξεχνάμε, δηλαδή, τις δηλώσεις για ολική ή μερική διαγραφή του χρέους.
Για πανευρωπαϊκή διάσκεψη για το χρέος

Και άλλα πολλά ... 

Έτσι επανέρχεται το σκληρό ερώτημα:
Είναι δυνατόν μέσα σ' αυτό το πλαίσιο ν' αντιμετωπιστούν τα προβλήματα της χώρας;

Μπορούμε να συνεχίσουμε -έστω με κάποιες μικροβελτιώσεις (;) - σ' αυτό τον ολισθηρό και απύθμενο δρόμο;
Μικροβελτιώσεις που έχουν τελείως αμφίβολη αξία από τη στιγμή που η οικονομική κατάσταση της χώρας συνεχώς χειροτερεύει;

Ίσως, πρέπει ο κ. πρωθυπουργός να θυμηθεί ότι η Ευρώπη  δεν είναι μόνο η ήπειρος "των δημοκρατικών παραδόσεων και του Διαφωτισμού¨.

Είναι και η Ευρώπη της αποικιοκρατίας, του ιμπεριαλισμού, των δύο παγκοσμίων πολέμων.

Είναι η Ευρώπη που τα τελευταία είκοσι χρόνια κυριαρχείται από τις δυνάμεις των αγορών, του νεοφιλελευθερισμού, των τραπεζών και του τοκογλυφικού κεφαλαίου.

Το πρόβλημα της Ευρώπης δεν είναι μόνο ένα πρόβλημα "κακών πολιτικών επιλογών" - αυτών που ονομάζονται "πολιτικές της λιτότητας", τις οποίες επιβάλλει πρωτίστως η γερμανική ηγεσία με τους συμμάχους της.

Το πρόβλημά της είναι βαθύτερο. Είναι δομικό και έχει σχέση με την ίδια την καταστατική της φύση όπως έχει διαμορφωθεί από τις ιδρυτικές της πράξεις και ιδιαίτερα μετά τη συμφωνία του Μάαστριχτ  το 1992.

Πάνω σ 'αυτήν οικοδομήθηκε ένα σκληρό, ανελαστικό, νεοφιλελεύθερο οικοδόμημα με το ασφυκτικό όριο των ελλειμμάτων που δεν μπορούν να υπερβαίνουν το 3%, το οποίο επιτάσσει τις περιοριστικές πολιτικές προς όφελος των ισχυρών της Ευρώπης, του μεγάλου κεφαλαίου και των τραπεζών.

Μια Ευρώπη που έχει ένα αβυσσαλέο χάσμα σε δημοκρατικούς θεσμούς και στην εκπροσώπηση των λαών και στηρίζεται αποκλειστικά σ' αυτές τις μονεταριστικές και φονταμενταλιστικές νεοφιλελεύθερες προσεγγίσεις.

Από Ευρώπη του Διαφωτισμού έχει μετατραπεί σε μια κοινωνική έρημο του πιο αυστηρού, φανατικού και δογματικού πνεύματος των αγορών.

Το ερώτημα, λοιπόν, είναι σαφές:

Πόσο "έντιμος' μπορεί να είναι ένας συμβιβασμός με αυτές τις δυνάμεις και μ' αυτές τις λογικές;

Ή μήπως μείνει απλά ο συμβιβασμός και όλα τα άλλα πάνε περίπατο;

Και ο λαός μας  - όπως και οι άλλοι λαοί της Ευρώπης - μείνουν ασφυκτικά παγιδευμένοι στη μέγγενη των δεσμών του χρέους, των τοκογλυφικών δόσεων ... "εις το διηνεκές", όπως είναι μια πρόσφατη ρήση επώνυμου στελέχους της κυβέρνησης;

Ή μήπως πάλι χρειάζεται μια ρήξη με αυτές τις πολιτικές και λογικές;

Αλλά μάλλον αυτό μπορεί να είναι το ερώτημα και το στοίχημα μιας άλλης Αριστεράς - πραγματικά ριζοσπαστικής.
Μιας Αριστεράς της νέας εποχής που δεν θα βολεύεται απλά σε ορισμένα κυβερνητικά κουστούμια και τους ανάλογους υπουργικούς θώκους.