Κοντά στο ένα εκατομμύριο άνθρωποι ξεχύθηκαν στους κεντρικούς δρόμους του Καϊρου, διαδηλώνοντας αυτή τη φορά ειρηνικά χωρίς θύματα την αντίθεσή τους στο καθεστώς και την απαίτηση για την άμεση απομάκρυνση του Μουμπάρακ.
Καθοριστική ήταν η στάση του στρατού ο οποίος είχε εκδώσει ανακοίνωση ότι δεν θα στρέψει τα όπλα εναντίον του λαού.
Υπήρξε το φαινόμενο στρατιώτες αλλά και απλοί πολίτες να περιφρουρούν τις διαδηλώσεις ελέγχοντας αυτούς που προσέρχονταν στις κινητοποιήσεις, συλλαμβάνοντας μάλιστα και κάποιους ανθρώπους του καθεστώτος (αστυνομικούς κα ) που προσπάθησαν να διεισδύσουν.
Κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις ο στρατός μπορεί να αποβεί ρυθμιστής των εξελίξεων.
Τα ηγετικά κλιμάκια του στρατού εξετάζουν προσεκτικά εάν υπάρχει στις τάξεις της αντιπολίτευσης μια εναλλακτική ως προς τον Μουμπάρακ επιλογή. Χωρίς να είναι κανείς σε θέση σε θέση να εκτιμήσει πώς θα εξελιχθεί αυτή η εσωτερική συζήτηση στην ηγεσία του στρατού, αλλά αναμφίβολα δεν θα πρέπει να αναμένεται τυφλή αφοσίωση.
Αφού η κατεύθυνση των πολιτικών εξελίξεων είναι εξαιρετικά αβέβαιη με πολλά ερωτηματικά.
Ο Μουμπάρακ θα «αντέξει» στην πίεση ή θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει την εξουσία φεύγοντας πιθανόν για τη Σαουδική Αραβία;
Ποιος μπορεί να ηγηθεί στις μελλοντικές εξελίξεις; Ο Ελ Μπαραντέι διαθέτει κύρος αλλά λείπει πολλά χρόνια από τη χώρα.
Άλλες πολιτικές δυνάμεις όπως η φιλελεύθερη Wafd, το παλιό Εθνικιστικό Κόμμα, ή Tagamo (μαρξιστική αριστερά)δεν διαθέτουν ισχυρό λαϊκό έρεισμα.
Οι Μουσουλμάνοι αδελφοί μέχρι στιγμής κρατούν χαμηλό προφίλ. Ωστόσο διαθέτουν λαϊκά ερείσματα και σε πιθανές εκλογές θα συγκέντρωναν σημαντικά ποσοστά. Τι είδους, όμως, πολιτική θα ακολουθούσαν; Θα επιζητούσαν την επιβολή ισλαμικού νόμου; Και τι συνέπειες θα είχε αυτό σε μια χώρα όπου ζουν περίπου 10 εκατομμύρια Χριστιανοί; Η Μουσουλμανική Αδελφότητα μέχρι στιγμής εμφανίζει ένα μετριοπαθές πρόσωπο – σίγουρα δεν είναι Ταλιμπάν - που τη φέρνει περισσότερο κοντά στο κόμμα του Ερντογάν στην Τουρκία.
Μια προσπάθεια συνεννόησης των πολιτικών ομάδων της αντιπολίτευσης – όπου συμπεριλαμβάνεται η Μουσουλμανική Αδελφότητα, πολιτικά κόμματα όπως αυτό του Ελ Μπαραντέι, και άλλες εξέχουσες προσωπικότητες – πραγματοποιήθηκε και οι εκπρόσωποί της δήλωσαν προς την αιγυπτιακή κυβέρνηση ότι δεν θ’ αρχίσουν συνομιλίες παρά μόνο μετά την αποπομπή του Μουμπάρακ.
Μέχρι στιγμής ο ξεσηκωμός, όμως, έχει τα χαρακτηριστικά της λαϊκής εξέγερσης χωρίς συγκεκριμένη πολιτική ηγεσία. Διαρθρωτικά αδύναμη και κατακερματισμένη η αντιπολίτευση είναι πλέον επικεφαλής ενός λαϊκού κινήματος που έχει εξαπλωθεί πολύ πέρα από τα κόμματα που την απαρτίζουν. Νοικοκυρές, δικηγόροι, εργάτες, μηχανικοί, κουρείς, συνταξιούχοι, άνεργοι ... Οι διαδηλωτές της πλατείας Ταχρίρ είναι ανομοιογενείς. Συμμετέχουν ακόμη και τα παιδιά του δρόμου, χωρίς παπούτσια, τρέχοντας από τη μία ομάδα στην άλλη. Σύμφωνα με την Γκούντρουν Κρέμερ, επικεφαλής του Ινστιτούτου Ισλαμικών Σπουδών στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου: οι διαδηλώσεις στην Αίγυπτο αποτελούν "λαϊκή εξέγερση" όπως αυτή ορίζεται στα λεξικά, καθώς ουσιαστική δεν υπάρχει συγκεκριμένη πολιτική δύναμη που να ηγείται των κινητοποιήσεων.
Στο πολιτικό κενό που τείνει να δημιουργηθεί προσπαθεί να παρέμβει η Δύση. Κάνοντας έκκληση, όπως για παράδειγμα ο υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, που έκανε έκκληση για ομαλές πολιτικές εξελίξεις μέσω εκλογών. Ανάλογες τοποθετήσεις έγιναν και από εκπροσώπους των ηγεσιών των ΗΠΑ, της Γαλλίας. Όπως, ο Τζον Κέρυ, επικεφαλής της επιτροπής Εξωτερικών της Αμεικανικής Γερουσίας που κάλεσε τον Μουμπάρακ να αποχωρήσει και να διευκολύνει «μια ειρηνική μετάβαση».
Οι ηγεσίες των ισχυρών κρατών της Δύσης οι οποίες είναι έκθετες σ ‘ αυστηρότατη κριτική. Αφού στις δεκαετίες του 1980 και 1990 οι ηγετικοί κύκλοι αυτοί εξαπέλυσαν διεθνή εκστρατεία με υψηλή ρητορική για τα «ανθρώπινα δικαιώματα», εξαπολύοντας μάλιστα και «ανθρωπιστικούς» πολέμους στο όνομά τους. Τη στιγμή που ενίσχυαν και στήριζαν αυταρχικά, δικτατορικά καθεστώτα ή ευνοούμενούς τους, όπως χαρακτηριστικά έγινε στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής.
Ταυτόχρονα από το φόβο εξάπλωσης του κύματος ανατροπής και ύστερα από τις πρώτες κινητοποιήσεις κατά της ακρίβειας και της οικονομικής κρίσης στην Ιορδανία, ο βασιλιάς Αμπντάλα, αντικατέστησε τον πρωθυπουργό Σαμίρ Rifai, τοποθετώντας στη θέση του τον Marouf Bakhit , πρώην στρατιωτικό σύμβουλο, ζητώντας «πιο ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις».
Ενώ στην Τυνησία ο απολογισμός της λαϊκής εξέγερσης που κατέληξε στην ανατροπή του Μπεν Αλί, είναι περίπου από 219 νεκροί και 510 τραυματίες.
Τις επόμενες ημέρες οι εξελίξεις στην Αίγυπτο μπορούν να έχουν αυτή τη μορφή
Ή αυτή
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου