Έπειτα από μια βόλτα στον κυριακάτικο τύπο ...

 Μια βόλτα στον κυριακάτικο τύπο είναι αρκετά διδακτική.

 Αν και οι διαφημίσεις  αυτών των εντύπων περισσότερο προβάλλουν τις διάφορες προσφορές  που περιέχονται στις συσκευασίες, ο υποψιασμένος αναγνώστης μπορεί να συναντήσει θέματα που παρουσιάζουν ενδιαφέρον και έχουν ιδιαίτερη σημασία.

Καθώς πολλά απηχούν προβληματισμούς και σχεδιασμούς με γενικότερη προοπτική.

Άλλωστε η υλοποίησή τους κυριολεκτικά μπορεί να αρχίζει από τη … Δευτέρα.

 Σταχυολογήσαμε, λοιπόν, ορισμένα θέματα.

  Συναντήσαμε, λοιπόν,  τους  «ασυλοφάγους». Όπως, η «έγκυρη» Καθημερινή που ανέδειξε το θέμα της κατάργησης ή «τροποποίησης» του πανεπιστημιακού ασύλου σχεδόν σε κεντρικό. Σ’ ένα καταιγισμό άρθρων, τίτλων, όπως «το  Άσυλο ανιάτων της οδού Σόλωνος», «κέρδη και ζημίες μετά τη Νομική», «παράθυρο ευκαιρίας για τη Ν. Δημοκρατία», «ο ΣΥΝ, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ευθύνες τους» προχώρησε στο … δια ταύτα «αστυνόμευση χρειάζεται το … άσυλο», ενώ παραπέμπει και σε δηλώσεις της υπουργού Παιδείας για αλλαγές του νόμου – πλαισίου για τη λειτουργία των πανεπιστημίων. Για να συμπληρώσει βέβαια με την απαραίτητη  «ενημέρωση» για το τι «ισχύει στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ».

  Όπου βέβαια αυτό που τονίζεται είναι ότι « … τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί οι αστυνομικές επεμβάσεις για τη λήξη καταλήψεων στα πανεπιστήμια της Γαλλίας, πάντα με την άδεια των πρυτανικών αρχών».

 Και πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρις, έσπευσε σήμερα η υπουργός Παιδείας σε συνέντευξη της στα «ΝΕΑ» να δηλώσει ότι θα  « … θα αφαιρεθεί από τους πρυτάνεις η διαχείριση του ασύλου», καθώς το Συμβούλιο του Ιδρύματος, που θα λειτουργεί εκτός πανεπιστημίου, θα παίρνει την απόφαση για το εάν θα πρέπει ή όχι να κληθεί η Αστυνομία.  Σύμφωνα με την ίδια και τις δηλώσεις στην «Κ» της Κυριακής « … εάν θεσμοθετηθεί Συμβούλιο Διοίκησης και ο πρόεδρός του είναι εξωπανεπιστημιακός και δεν εκλέγεται από το ΑΕΙ, θα εξαλειφθούν οι στρεβλές καταστάσεις που σήμερα λόγω της εξάρτησης των πρυτάνεων από τις φοιτητικές παρατάξεις, που τις ψηφίζουν».

  Και προσθέτει στην άλλη της συνέντευξη: «Με το νέο μοντέλο διοίκησης, ο πρύτανης θα είναι ακαδημαϊκός ηγέτης αφοσιωμένος και απερίσπαστος στο ακαδημαϊκό και ερευνητικό έργο του πανεπιστημίου-γιατί ξεχάσαµε ότι αυτή είναι η αποστολή του – και το ανεξάρτητο από ψήφους και συστήµατα διαπλοκής Συµβούλιο του Ιδρύµατος να θέτει στόχους και να προωθεί την κοινωνική λογοδοσία και τον έλεγχο σε κάθε ίδρυµα».

  «Κάποιοι θέλουν να τορπιλίσουν κάθε αλλαγή πυροδοτώντας το κλίμα με τον γνωστό άγονο διάλογο «άσυλο ή μη άσυλο» και παραμερίζοντας την πραγματική ανάγκη για αλλαγή προς όφελος των φοιτητών και της κοινωνίας (...). Είναι επιλογή μας ο διάλογος για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση να μην «ασυλοποιηθεί» να μη «συριζοποιηθεί», να μείνει έξω από την πόλωση και να βασιστεί πάνω σε προτάσεις που απαντούν στις αγωνίες της κοινωνίας μας που πλήττονται πανταχόθεν» λέει η υπουργός Παιδείας.

  Βεβαίως, στην ίδια συνέντευξη, η κ. Διαμαντοπούλου σημειώνει ότι η αντιμετώπιση του προβλήματος πρέπει να είναι "ριζοσπαστική", ενώ κάνει λόγο και για υπηρεσίες φύλαξης  (πανεπιστημιακή αστυνομία) που θα «προστατεύουν και τη δημόσια περιουσία των Ιδρυμάτων», ελέγχοντας και το ποιοι θα μπαίνουν στα ΑΕΙ.

  Ίσως, η υπουργός φιλοδοξεί να καταγραφεί στην πολιτική μας ιστορία με την κατάργηση του θεσμού του ασύλου.  Είναι υποκριτικό να γίνεται λόγος, επίσης, για «την εξάρτηση των πρυτάνεων από τις φοιτητικές παρατάξεις», όταν αυτές που πρωτοστατούν σ’ αυτά τα φαινόμενα είναι οι παρατάξεις των κυβερνητικών κομμάτων του δικομματισμού.

  Το πρόβλημα του ασύλου είναι το κορυφαίο ζήτημα για τη νομιμότητα  ή την πάταξη της ανομίας σ’ αυτή τη χώρα; Μήπως θα έπρεπε να προηγηθούν κάποια άλλα, όπως, για παράδειγμα η απόδοση ευθυνών σε επίορκους πολιτικούς, η αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών, η διασφάλιση κανόνων διαφάνειας και ισονομίας – και άλλα πολλά.

 Αποκαλύπτει αυτή η εξέλιξη  τον τόσο «πόνο» διάφορων κύκλων – των εκπροσώπων των μεγαλοκαναλιών, πολιτικών εκπροσώπων τόσο κυβερνητικών όσο και μέχρι τα όρια της ακροδεξιάς.  Ο προσχηματικός «διάλογος» που επικαλείται η υπουργός έχει νόημα στο βαθμό που συναινεί  στην περικοπή δημοκρατικών δικαιωμάτων.

 Τώρα, πώς το διορισμένο «Συμβούλιο» που θα αποτελείται από εξωπανεπιστημιακούς και με βάση την αθάνατη ελληνική πρακτική ευνοούμενους των εκάστοτε κυβερνήσεων, θα αντιμετωπίσει τα προβλήματα των ΑΕΙ, θέλει κανείς αρκετά ζωηρή φαντασία για αν το καταλάβει.

 Στην ουσία άλλοι  είναι οι στόχοι  αυτών των μεθοδεύσεων: η βαθμιαία περικοπή των δημοκρατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων. Η επιλογή του θέματος του ασύλου δεν είναι καθόλου τυχαία. Είναι ένα θέμα που εδώ και καιρό έχει συκοφαντηθεί και «προβοκαριστεί» με κάθε τρόπο.

 Στην Ελλάδα του 2011, όταν εφαρμόζεις μια σκληρή αντιλαϊκή πολιτική και ευαγγελίζεσαι και νέα σκληρότερα μέτρα, χρειάζεσαι μια συντηρητική συναίνεση. Μια λογική, όμως, που οδηγεί σε ένα αγώνα δρόμου, σε ένα ιδιότυπο συναγωνισμό για το ποιος θα εξακοντίζει την πιο αντιδραστική πρόταση. Στην κατεύθυνση αυτή η κυβέρνηση και οι εκπρόσωποί της έχουν ζηλωτές τη ΝΔ (έσπευσε να ζητήσει φανατικά την κατάργηση του ασύλου), το ΛΑΟΣ, τον κ. Μητσοτάκη και κάθε άλλον αυτόκλητο υπερασπιστή της «τάξης» και «νομιμότητας.»

 Γιατί, όλοι αυτοί δεν μπορούν να διανοηθούν ότι τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα μπορούν να αντιμετωπιστούν με διεύρυνση των δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και όχι με την περικοπή ή και καταστολή τους. Αυτή είναι μια λογική που την έχουν εξοβελίσει από την παραπλανητική ρητορική τους.

 Όταν η Τρόικα και οι Γερμανοί  (πες Μέρκελ) φροντίζουν για εμάς!

 Από το «Βήμα της Κυριακής» διαβάσαμε για την ευχάριστη  βόλτα του πρωθυπουργού στο κοσμικό Νταβός στα πλαίσια του γνωστού διεθνούς φόρουμ. Ενός ετήσιου φόρουμ όπου συναντώνται οι οικονομικά και πολιτικά ισχυροί, μαζί με κάποιες προσωπικότητες του διεθνούς λάιφ στάιλ με την παρουσία εκπροσώπων και από τις πιο αδύνατες χώρες που διεκδικούν τα ψίχουλα από την ελεημοσύνη των πρώτων. Βέβαια, οι συζητήσεις είναι μεταξύ «τυρού και αχλαδίου», αποφάσεις δεν παίρνονται, αλλά σύμφωνα με την εφημερίδα υπήρξε και μια «εκδίκηση του Γιώργου» (λέμε τώρα).

 Το αν το κόστος συμμετοχής μπορεί να περάσει τα 110.000 ευρώ, το πόσο τελικά κόστισε αυτή η παρουσία του πρωθυπουργού και της συνοδείας του, αυτό δεν θα το μάθουμε, στα πλαίσια της «διαφάνειας» αλλά και σε μια περίοδο που ο μέσος Έλληνας δοκιμάζεται σκληρά από τις περιοριστικές πολιτικές της κυβέρνησης.

 Άλλα δημοσιεύματα, όμως, είχαν σημασία.

Την ώρα που ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών προωθούσαν τις δημόσιες σχέσεις τους, διαβάζουμε – πάντα στο «Βήμα» - σε δημοσίευμα με τίτλο «πώς θα γίνει το κούρεμα στο χρέος»:

« Η μυστική και τεχνική και πολιτική προετοιμασία με τη συμμετοχή της ΕΕ, της ΕΚΤ, του ΔΝΤ και του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών για τη “συναινετική αναδιάρθρωση” του συνολικού ελληνικού δημοσίου χρέους τελεί εν γνώσει του πρωθυπουργού κ. Γ. Παπανδρέου, του υπουργού Οικονομικών κ. Γ. Παπακωνσταντίνου και του διοικητή της Τράπεζας  της Ελλάδας κ. Προβόπουλου».

 Εντάξει, λοιπόν. Πάλι καλά!

 Αφού είναι και εν γνώσει του Έλληνα πρωθυπουργού και του αρμόδιου υπουργού …

 Πού έχουμε φθάσει, άραγε;

 Για ποια έννοια εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας μιλάμε;

 Η εκχώρηση, η παράδοση των κρίσιμων αποφάσεων που αφορούν την τύχη των εκατομμυρίων Ελλήνων πολιτών σε «μυστικές» προετοιμασίες και διαδικασίες που εν πάση περιπτώσει μπορεί να τις γνωρίζει και η ελληνική πολιτική ηγεσία. Όχι, βέβαια, να τις συδιαμορφώνει ή να διεκδικεί.

 Και εδώ, όμως, πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρις … είχαμε συνέντευξη του υπουργού Οικονομικών στα ΝΕΑ (τι σύμπτωση!).

 Ο οποίος προανήγγειλε μέτρα ύψους 12 δισ. ευρώ από το 2012-2014, σύμφωνα με τις υποδείξεις του ΔΝΤ, και «μαχαίρι» στις κοινωνικές δαπάνες. Σχετικά με την επέκταση του χρόνου αποπληρωµής του δανείου του µηχανισµού στήριξης, ο Γ. Παπακωνσταντίνου αναφέρει ότι έχει ήδη συµφωνηθεί επί της αρχής από τις χώρες της ευρωζώνης, ενώ προσθέτει ότι δεν συζητήθηκε στο Νταβός επιµήκυνση της αποπληρωµής των δανείων προς την Ελλάδα και την Ιρλανδία στα 30 έτη. "∆εν υπάρχει κάποια επίσηµη πρόταση στο τραπέζι, είναι σαφές όµως ότι υπάρχει προβληµατισµός για τη βελτίωση της βιωσιµότητας του χρέους χωρών όπως η Ελλάδα, µε µεγαλύτερο χρόνο αποπληρωµής.", σημειώνει.

  Στην ουσία προετοιμάζεται ταχύτατα μια ρύθμιση που θα δεσμεύει τη χώρα  σ’ έναν ορίζοντα 30 ετών, όπου  η «θεσμοποιημένη λιτότητα, η διαρκής περικοπή των κοινωνικών δαπανών και μισθών θα ενταχθεί – σύμφωνα με τον υπουργό στο «εθνικό μας δίκαιο». Με άλλα λόγια με κάποια μορφής συνταγματική αναθεώρηση, την οποία είχαν προτείνει άλλωστε και την Κυριακή στην «Καθημερινή»  ο κ. Μητσοτάκης και ο κ. Λοβέρδος.

 Ο κ. υπουργός ανέφερε ότι θα πρέπει και θεσμικά να επιβληθεί η συμμόρφωση στις περιοριστικές πολιτικές  που επιβάλλει το 3%, ο «μαγικός» και «μεταφυσικός» αριθμός στον οποίο οφείλει να τείνει η δημοσιονομική προσαρμογή σε όλα τα κράτη της ΕΕ.

 Στο «ψυγείο» θα μπουν οι κοινωνικές κατακτήσεις, το δικαίωμα των εργαζομένων να απαιτούν καλύτερες συνθήκες εργασίας και αμοιβής.

 Είναι η επιβολή του «γερμανικού μοντέλου» ως προϋπόθεση για να «συναινέσει»  η Γερμανία της Μέρκελ στην όποια αναδιάρθρωση του χρέους και στη επέκταση του «μηχανισμού στήριξης» της ΕΕ.

 Μόνο που η Γερμανία απολαμβάνει τη θέση ισχύος  που κατέχει μέσα στην ευρωζώνη αποκτώντας ολοένα και μεγαλύτερα κέρδη, συμπιέζοντας τις ασθενέστερες οικονομίες και ενισχύοντας τη δική της. Σύμφωνα με στοιχεία η αύξηση του γερμανικού ΑΕΠ ήταν 3,6% - δυο φορές μεγαλύτερο από το μέσο όρο στην Ευρωζώνη. Τους τελευταίους μήνες η γερμανική οικονομία αναπτύσσεται ταχύτατα. Σημειώνει άνοδο της βιομηχανικής παραγωγής, των εξαγωγών, των καταναλωτικών δαπανών, μείωση της ανεργίας από 7,7% στο 7%.  

 Την ίδια στιγμή – μόνο με δημοσιεύματα σημερινά του ελληνικού τύπου – στην Ελλάδα είχαμε διπλασιασμό της τιμής της βενζίνης, σημαντική μείωση του τζίρου στο λιανεμπόριο κατά 6,3%, ενώ ο πληθωρισμός κοντεύει να αγγίξει το 6% ( τη στιγμή που στην ευρωζώνη τρέχει με 2,4%). Για να μη μιλήσουμε για την ανεργία, τις μειώσεις των μισθών και τόσα άλλα.

Και η απίστευτη ειρωνεία:

Τη στιγμή που οι «σπάταλοι»,  «τεμπέληδες» ή και «κοπρίτες»  - κατά την περίφημη ρήση εγχώριου πολιτικού αμοραλιστή – γνωρίζουν πρωτοφανή επίθεση στα εισοδήματα και δικαιώματά τους.

Την ίδια στιγμή στη Γερμανία τα εισοδήματα αυξάνονται. Οι μισθοί ήταν υψηλότεροι κατά 2,3% το δεύτερο τέταρτο του προηγούμενου έτους σε σχέση με ένα χρόνο νωρίτερα ( στοιχεία από του Finacial Times, 23/11/2011).

 Και η απίστευτη ειρωνεία: η Siemens, η γνωστή αμαρτωλή εταιρεία, που το ελληνικό κράτος δεν την «ακούμπησε» ούτε αυτήν ούτε τους συνενόχους της,  προχώρησε το Νοέμβριο στην ανακοίνωση μπόνους προς τα τοπικά της στελέχη ύψους 1000 ευρώ και σ’ ένα πλάνο αύξησης των μισθών κατά 2,7%.

 Έτσι είναι. Όταν κάποιοι εκμεταλλεύονται τις «μπανανίες» μπορούν να εξασφαλίζουν υπερκέρδη και ορισμένα από αυτά να τα διαθέτουν για μικρή «ικανοποίηση» των δικών τους εργαζομένων.

 Το σημαντικότερο, όμως, που πρέπει να εντοπίσουμε είναι ότι η πολιτική της Γερμανίας και ευρύτερα οι αυστηρές περιοριστικές πολιτικές του Συμφώνου Σταθερότητας οδηγούν στη δημιουργία μιας διπολικής Ευρώπης.

 Σ’ αυτήν του προηγμένου Βορρά με πυρήνα τη Γερμανία και ορισμένες άλλες χώρες και σ’ εκείνην κυρίως του ευρωπαϊκού μεσογειακού Νότου – και όχι μόνο – που θα βρίσκονται σε τελείως διαφορετική ταχύτητα και θα είναι απόλυτα δέσμιες των βουλήσεων των ισχυρών.

Θα μπορούσαμε να αντλήσουμε και άλλα θέματα  από τον κυριακάτικο τύπο. Ίσως, μια άλλη φορά. Μαζί με περισσότερα στοιχεία για τη διαμορφούμενη Ευρώπη των ανισοτήτων και της γερμανικής ηγεμονίας.

 Θέλαμε, όμως, να τονίσουμε ότι στην κατεύθυνση αυτή –του συντριπτικού πλήγματος των δικαιωμάτων των  εργαζομένων – κινούνται εδώ και καιρό, πολύ πριν την εξαγγελία του μνημονίου και οι μεγαλοεκδότες, το πλέγμα ισχύος που διαμορφώνουν οι ιδιοκτήτες των μεγάλων εφημερίδων, των καναλιών, πολύμορφα επιχειρηματικά συμφέροντα,  οι πειθήνιοι μεγαλοδημοσιογράφοι και οι πολιτικοί συνομιλητές τους. Για τους δικούς τους λόγους, για τα δικά τους συμφέροντα. Η ένταση της οικονομικής κρίσης τους έδωσε την ευκαιρία να προωθήσουν μέτρα που και η πιο νοσηρή του ς φαντασία δεν τολμούσε να εκφράσει. Μέσα από ένα καταιγισμό δημοσιευμάτων, τηλεοπτικών ομοβροντιών, πάντα «συνεπείς» στην προσπάθεια δημιουργία φόβου στην κοινή γνώμη και της καλλιέργειας των πιο συντηρητικών αντανακλαστικών.

 Γι’ αυτό πότε πότε είναι χρήσιμη μια … βόλτα στον τύπο, ιδιαίτερα στον κυριακάτικο.

Μόνο που ο υποψιασμένος αναγνώστης πρέπει να αρθρώσει το δικό του λόγο, να δει πίσω από τις γραμμές.

Και να αναζητήσει εναλλακτικές πηγές πληροφόρησης.

Που εν δυνάμει διαμορφώνει  ίδια η κοινωνία των πολιτών. 


Και για να μην ξεχνάμε τι σημαίνει πανεπιστημιακό άσυλο