87 χρόνια μετά τη δολοφονία των δυο Ιταλών αναρχικών Sacco και Vanzetti

του Μ...

Είναι γνωστό πως το αμερικάνικο καπιταλιστικό σύστημα έχει δολοφονήσει  πολλάκις οποιονδήποτε αντιτίθεται στις επιτάξεις του, κάθε αντιφρονούντα, διαφορετικό, τοποθετημένο έξω από τη μαζοποιημένη κοινότητα.

Το κείμενο γράφεται με αφορμή τα νωπά γεγονότα στην πολιτεία του Μισούρι, όπου Αφροαμερικανοί  δολοφονούνται με την απάνθρωπη αιτία του χρωματικού διαχωρισμού να οπλίζει το χέρι των δολοφόνων τους.

Τα θύματα Μάικλ Μπράουν 18 ετών και Καγίμ Πάουελ 25 χρονών διέπραξαν τα αδικήματα της δίψας για ζωή και άφησαν την τελευταία τους πνοή σ' απόσταση ο ένας από τον άλλο μόλις  6,5 χιλιόμετρα.. Με τους δολοφόνους τους να είναι ''καθαρόαιμοι'' Αμερικάνοι μπάτσοι!

  Αναφέρουμε λοιπόν ένα έγκλημα που κατεγράφη 87 χρόνια πριν στο 1927.. Αυτό της δολοφονίας των Ιταλών αναρχικών Sacco και Vanzetti που καταδικάστηκαν σε θάνατο χωρίς να υπάρχουν ενοχοποιητικά στοιχεία, είδαν τη ζωή σαν ένα όνειρο για έναν καλύτερο κόσμο. Σαν έναν αγώνα στο πλάι όλων των καταπιεσμένων που ζούσαν στο πετσί τους την άγρια εκμετάλλευση.

  “Θα μπορούσα να είχα πεθάνει, ασήμαντος, άγνωστος, μια αποτυχία. Τώρα δεν είμαστε αποτυχημένοι. Αυτή είναι η καριέρα μας και αυτός ο θρίαμβός μας. Ποτέ στη ζωή μας δεν φανταστήκαμε ότι θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει τόση δουλειά υπέρ της ανεκτικότητας, της δικαιοσύνης, της ανθρώπινης αλληλοκατανόησης, όπως τελικά κάνουμε τώρα κατά λάθος. Ό,τι είπαμε, ό,τι ζήσαμε, ό,τι πονέσαμε – τίποτα! Η αφαίρεση των ζωών μας, των ζωών ενός καλού παπουτσή και ενός φτωχού ιχθυοπώλη – τα πάντα! Η τελευταία στιγμή μας ανήκει, αυτή η θανάσιμη αγωνία είναι ο θρίαμβός μας”. - Bartolomeo Vanzetti

Θεωρήθηκαν υπεύθυνοι για την δολοφονία του φίλου τους Σαλτσέντο που είχε σπρωχθεί από αστυνομικούς της αστυνομίας της Μασσαχουσέτης από το 14ο όροφο στο κενό. Όμως εκείνες ακριβώς τις μέρες είχαν διοργανώσει διαμαρτυρία για την δολοφονία αυτή πράγμα που εξόργισε τις αρχές που αποφάσισαν να τους ξεφορτωθούν.

Το πραγματικό αίτιο ήταν ο ασταμάτητος κι αδιαπραγμάτευτος αγώνας τους ενάντια στο σύστημα που μετά από ένα δολοφονικό Α' Παγκόσμιο πόλεμο, εκείνη τη στιγμή οδηγούσε τους λαούς του κόσμου στη μεγάλη κρίση του '29 κι από εκεί στο Β' Παγκόσμιο.

 Οι Sacco και Vanzetti ήταν κομμάτι του μεγάλου μεταναστευτικού κύματος του τέλους του 19ου- αρχών του 20 αιώνα, που γέμισε την Αμερική με εκατομμύρια απελπισμένους, που αναζητούσαν τη Γη της Επαγγελίας. Ήταν μέσα σε εκείνους που είδαν τον εαυτό τους όχι σαν μελλοντικούς πλούσιους στη Γη της ευκαιρίας, αλλά σαν ανθρώπους που πάλευαν πλάι και μαζί με όλους τους εργάτες που γνώριζαν την άγρια εκμετάλλευση, για το μεγάλο όνειρο της κοινωνικής απελευθέρωσης. Για το όνειρο ενός κόσμου καλύτερου, χωρίς δεσμά και χωρίς καταπίεση κάθε είδους.

Είδαν την Αμερική να μεγαλώνει, να γίνεται η μεγάλη λαμπερή βιομηχανική δύναμη που ξέρουμε, αλλά μαζί είδαν τους εργάτες να οργανώνονται, να δημιουργούν τους “Βιομηχανικούς Εργάτες του Κόσμου”(IWW), να παλεύουν, να διεκδικούν τη ζωή τους και στάθηκαν πλάι τους με κάθε τρόπο.

Συμμετείχαν με κάθε τρόπο στις μεγάλες απεργίες και διαμαρτυρίες, σε όλους τους αγώνες της εποχής εκείνης, ενώ αρνήθηκαν να στρατευθούν στον Α' Παγκόσμιο, φεύγοντας στο Μεξικό. Έτσι, μπήκαν στο μάτι του Αμερικάνικου Καπιταλισμού που αποφάσισε να τους ξεφορτωθεί.

  Κι όταν μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση ο φόβος του κομμουνισμού εξαπλώθηκε σαν αρρώστια στην Αμερική, έπεσαν θύματα ενός μεγάλου κύματος διώξεων και τρομοκρατίας που λειτουργούσε σαν άμυνα στην κόκκινη απειλή. Ήταν μια εποχή που οι ιδέες του κομμουνισμού και του σοσιαλισμού ασκούσαν και στην Αμερική μεγάλη γοητεία. Σοσιαλιστές βουλευτές εκλέγονταν, το ΙWW και το ΚΚ οργάνωναν μεγάλες κινητοποιήσεις με αποκορύφωμα τις γιορτές για την Οκτωβριανή Επανάσταση (1919) που στάθηκαν και η αφορμή για το κύμα διώξεων που εξαπολύθηκε.

Η σύλληψη των Σάκο και Βαντσέτι πυροδότησε τρομερές λαϊκές αντιδράσεις. Όταν, όμως, στις 20 Σεπτέμβρη του 1920 ιταλοί αναρχικοί, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς της καθεστηκυίας τάξης, έβαλαν βόμβα στη Wall Street με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 40 άτομα, το ποτήρι για το σύστημα ξεχείλισε. Έπρεπε να τελειώνουν με τους 2 αναρχικούς.

Έτσι, στις 14 Ιούλη του 1921, καταδικάστηκαν σε θάνατο χωρίς ενοχοποιητικά στοιχεία ούτε για τη δολοφονία ούτε για τη ληστεία που τους φόρτωσαν, απλά και μόνο επειδή οπλοφορούσαν, όπως όλοι άλλωστε εκείνη την εποχή.

Αμέσως ένα μεγάλο κύμα εκδηλώσεων υποστήριξης ξέσπασε. Ένα τεράστιο κίνημα εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο που περιλάμβανε κομμουνιστές, σοσιαλιστές, αναρχικούς, προοδευτικούς όλων των αποχρώσεων και βέβαια μεγάλες προσωπικότητες (ο Αϊνστάιν, ο Μπέρναρντ Σο, ο Ανατολ Φρανς κ.α.), αλλά και απλούς ανθρώπους που συγκινούνταν από το δράμα που παιζόταν. Το κίνημα αυτό κράτησε 7 χρόνια. Στις 23 Αυγούστου του 1927 οι 2 αναρχικοί αγωνιστές πέθαναν στην ηλεκτρική καρέκλα μέσα σε παγκόσμιο σοκ, ενώ μεγάλες διαδηλώσεις ξέσπασαν με κορυφαία αυτήν όπου 100000 κόσμου περπατούν χέρι - χέρι στην κηδεία των 2 αγωνιστών.

  Το συγκεκριμένο έγκλημα της εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας των ΗΠΑ απεικονίστηκε στον παραπάνω πίνακα του Ben Sahn. Οι δυο εκτελεσμένοι κείτονται στα φέρετρα τους. Πάνω απ' αυτούς είναι τα τρία μέλη της επιτροπής, με επικεφαλή έναν πρόεδρο κολεγίου φορώντας ακαδημαϊκή κάπα και φορεσιά, η οποία κήρυξε την αρχική δίκη έγκυρη και άνοιξε το δρόμο για τις εκτελέσεις. Πίσω στον τοίχο ενός περίστυλου κτηρίου της κυβέρνησης, κρέμεται το πλαισιωμένο πορτραίτο του δικαστή που συνέταξε την αρχική ετυμηγορία της καταδίκης.

  Ο Ben Sahn ως κοινωνικός κριτικός αποτύπωσε στον καμβά του αυτή την αδικία δημοσιοποιώντας την ως έργο τέχνης. Άραγε, θα γίνει έστω και μια ακόμη αναφορά στους Μάικλ Μπράουν και Καγίμ Πάουελ; Θα βγει ποτέ το μαντήλι από τα μάτια της δικαιοσύνης; Θα λειτουργήσει ποτέ έξω από τα δίχτυα του κεφαλαίου;