Κατά τον τέως πρωθυπουργό και αρχιτέκτονα της υποταγής της χώρας στο Μνημόνιο και την Τρόικα ήμασταν ένα «λαός διεφθαρμένων».
Φυσικά τη ρητορική αυτή πολύ άνετα υιοθέτησαν και ενσωμάτωσαν κάθε λογής λαϊκιστικά έντυπα και ακραίες πολιτικές προσεγγίσεις σε όλη την Ευρώπη, ειδικότερα στη Γερμανία.
Για τους Γερμανούς συμμάχους και «εταίρους» ήμασταν παράδειγμα προς αποφυγή που έπρεπε να τιμωρηθούμε παραδειγματικά.
Φαίνεται, όμως, ότι η ιστορία έχει … κέφια και δεν διστάζει να ειρωνεύεται ακόμη και τους ισχυρούς.
Έτσι, είναι στη Γερμανία όπου παραιτείται ο δεύτερος πρόεδρος σε διάστημα δυόμιση ετών.
Σύμμαχος, λοιπόν, της Μέρκελ ο Κριστιάν Βουλφ οδηγήθηκε σε παραίτηση κάτω από το βάρος ενός σκανδάλου για τη λήψη ενός στεγαστικού δανείου με χαριστικούς όρους όταν ήταν πρωθυπουργός της Κάτω Σαξονίας. Πιο συγκεκριμένα - σύμφωνα με την Bild η οποία πρώτη δημοσιοποίησε το θέμα – ο Βουλφ έλαβε το ποσό των 500,000 ευρώ από τη σύζυγο ενός πλούσιου επιχειρηματία, του Egon Geerkens, τον Οκτώβριο του 2008.
Για τα γερμανικά μίντια η εξέλιξη αυτή αποτελεί κάτι το πρωτοφανές στη μεταπολεμική Γερμανία.
«Τυχαία» και οι δύο παραιτηθέντες πρόεδροι ήταν επιλογές της Μέρκελ.
Η «άτεγκτη», λοιπόν, γερμανική ηθική – προτεσταντικού τύπου – έχει δεχτεί σοβαρά πλήγματα.
Πώς αλλιώς; Όταν εξαπολύουν μύδρους εναντίον της αποτυχημένης και διεφθαρμένης μικρής Ελλάδας, ενώ την ίδια στιγμή κορυφαίοι πολιτικοί παράγοντες της ίδιας της Γερμανίας ενέχονται σε σοβαρά σκάνδαλα.
Αλλά και οι μεγάλες γερμανικές επιχειρήσεις ενέχονται σε σκάνδαλα σε παγκόσμιο επίπεδο. Όπως η «ιέρεια» της διαφθοράς, η «αμαρτωλή» Siemens, που έχει γνωρίσει καταδίκες για διαφθορά και δωροδοκίες σε μια σειρά χώρες, από τις ΗΠΑ, την ίδια τη Γερμανία μέχρι και το … Εκουαδόρ.
Όπως και η Forrestal – με τη γνωστή υπόθεση των υποβρυχίων – η οποία και αυτή καταδικάστηκε για ενεργητική δωροδοκία.
Βέβαια, στην ιδιόμορφη γερμανική «ηθική» «διεφθαρμένος» είναι μόνο ή κυρίως αυτός που αποδέχεται τη δωροδοκία (βεβαίως και είναι βαθιά διεφθαρμένος αυτός που γίνεται αποδέκτης της δωροδοκίας).
Ενώ αυτοί που οργανώνουν, ενισχύουν και αξιοποιούν ένα σύστημα διαφθοράς σε μια σειρά χώρες, είναι άξιοι «επαίνων» και θεωρούνται επιτυχημένοι και υπόδειγμα οικονομικής αποτελεσματικότητας.
Πολύ ενδιαφέρουσα και ιδιόμορφη ηθική προσέγγιση.
Από την άλλη η Ελλάδα συνεχώς επιπλήττεται για ανικανότητα στη δημοσιονομική της διαχείριση, ανικανότητα να προχωρήσει στις αναγκαίες προσαρμογές και μεταρρυθμίσεις. Ενώ από πολλούς εκπροσώπους της γερμανικής οικονομικής και πολιτικής ελίτ αφήνεται να εννοηθεί ότι η χώρα θα καταλήξει στη χρεωκοπία και στην έξοδο από την ευρωζώνη.
Εκείνο που «λησμονούν» πολλοί γερμανοί ιθύνοντες είναι ότι η ίδια η χώρα τους, η οποία αποτέλεσε το πρότυπο ενός οικονομικού θαύματος – του φημισμένου Wirtschaftswunder – για τέσσερις περίπου δεκαετίες, γνώρισε τρεις χρεωκοπίες στο διάστημα ενός αιώνα: το 1930, το 1953 και το 1990!
(Όπου ως χρεωκοπία μπορεί να θεωρηθεί και η άρνηση αποπληρωμής των υποχρεώσεων της χώρας αυτής).
Μπορεί να ακούγεται εξωφρενικό, αλλά η χώρα που θεωρείται «ατμομηχανή» της ευρωπαϊκής οικονομίας στάθηκε εξαιρετικά ασυνεπής στις υποχρεώσεις της, ειδικότερα όσον αφορά τις επανορθώσεις για τα δεινά και τις ζημίες από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μετά το 1990 και τη συμφωνία της Μόσχας που προέβλεπε την επανένωση των δύο Γερμανιών, η Γερμανία δεν έχει καταβάλει κανένα ποσό για αποζημιώσεις. Η συνθήκη της Μόσχας δεν κάνει καμία αναφορά στη «συνθήκη της ειρήνης» του Λονδίνου το 1953.
Εδώ εμπλέκεται και η Ελλάδα. Η οποία, σύμφωνα με τη γερμανική ερμηνεία, χάρη στη συμφωνία του Λονδίνου είχε χάσει τα «δικαιώματά» της για διεκδίκηση αποζημιώσεων.
Η Ελλάδα η οποία σύμφωνα και με τον ιστορικό Mark Mazower - όπως αναφέρεται στο έργο του «Στην Ελλάδα του Χίτλερ» - είναι η χώρα που έχει πληγεί περισσότερο από τους Ναζί - μετά τη Ρωσία και την Πολωνία - και που υπέστη «συστηματική λεηλασία των πόρων της».
Το 1941,για παράδειγμα, οι Ναζί κατακτητές επέβαλαν σ την ελληνική κεντρική τράπεζα, όπως έκαναν και σε άλλες χώρες, ένα αναγκαστικό δάνειο ύψους 476 εκατομμυρίων μάρκων του Ράιχ, ως «εισφορά στην πολεμική προσπάθεια». Όπως επισημαίνει και ο καθηγητής στο London School of Economics και ιστορικός της γερμανικής οικονομίας, Ritschl Albrecht, σε συνέντευξή του στο Der Spiegel: το γερμανικό μεταπολεμικό οικονομικό θαύμα στηρίχτηκε στην αφαίμαξη πολλών ευρωπαϊκών κρατών που ποτέ δεν αποζημιώθηκαν ικανοποιητικά για τις καταστροφές της κατοχής κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Αυτή ακριβώς είναι και η περίπτωση της Ελλάδας.
Συνολικά, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, έχει αποζημιώσει μία φορά την Ελλάδα: 115 εκατομμύρια γερμανικών μάρκων (περίπου 58 εκατ. ευρώ) δόθηκαν το 1960, ως μέρος μιας συνολικής συμφωνίας με πολλές ευρωπαϊκές χώρες και το Ισραήλ.
Το ποσό αυτό απέχει πάρα πολύ από τις εκτιμώμενες ζημίες και καταστροφές από τη γερμανική κατοχή όσο και από το αναγκαστικό δάνειο. Σύμφωνα με τον Daniel Cohn-Bendit, τα ο ποσό αυτό μπορεί να φτάνει στα 81 δις. ευρώ, όπως τόνισε σε ομιλία του στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο την Τετάρτη, 15 Φεβρουαρίου.
Στις αρχές του 2010 εκπρόσωποι της τότε ελληνικής κυβέρνησης τόλμησαν να ψελλίσουν ότι το συνολικό γερμανικό χρέος προς τη χώρα μας έφτανε στα 162 δις. ευρώ, ένα τεράστιο ποσό που άγγιζε περίπου το 50% του ελληνικού χρέους που ανερχόταν σε 350 δις ευρώ στα τέλη του 2011!
Πιο πρόσφατα ήταν ο Μανόλης Γλέζος που δήλωσε ότι το διεκδικήσιμο ποσό φθάνει στα 162 δις. ευρώ χωρίς τους τόκους.
Πόσα τελικά οφείλει η Γερμανία; 81 δισεκατομμύρια, όπως δήλωσε ο Cohn-Bendit; 162 000 000 000,σύμφωνα με τις ελληνικές διεκδικήσεις; Ή 68 δισεκατομμύρια όπως ισχυρίστηκε το γαλλικό περιοδικό Le Point ; H καθόλου, όπως υποστήριξε το Βερολίνο; Η μάχη των στοιχείων γύρω από το θέμα αυτό αποτελεί μέτρο της πολυπλοκότητας της κατάστασης.
Κατά τον Cohn-Bendit τίθεται ένα δίλημμα ηθικής: η Γερμανία που γνώρισε την οικονομική της ανάπτυξη σε πρωτοφανή ευεργετήματα και διαγραφή των χρεών της μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στέκεται άτεγκτη απέναντι στη μικρή Ελλάδα και ορθώνεται ως απειλητικός τιμωρός.
Σύμφωνα με τον ίδιο, «οι Γερμανοί, που αποκαλούν τους εαυτούς τους ενάρετους, πιστεύουν ότι οι Έλληνες έχουν αμαρτήσει και πρέπει να πληρώσουν Ωστόσο, εκείνοι που έχουν «αμαρτήσει περισσότερο απ’ όλους είναι οι ίδιοι οι Γερμανοί, των οποίων το χρέος είχε παραγραφεί, από τη στιγμή που οι Αμερικανοί θεώρησαν στρατηγικό τους συμφέρον μεταπολεμικά την ενίσχυση της Δυτικής Γερμανίας ως συμμάχους τους στην ηπειρωτική Ευρώπη απέναντι στην ισχύ της Σοβιετικής Ένωσης».
Απ’ ότι φαίνεται η «ηθική» είναι πολύ ελαστική και υποτάσσεται στα οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα. Ενώ μέχρι σήμερα επιβάλλεται η ηθική και το δίκαιο του ισχυρότερου.
Ως εργαζόμενοι και Έλληνες πολίτες δεν μπορούμε να ανεχόμαστε ούτε τις βάναυσες, απάνθρωπες και βαθιά άδικες πολιτικές της τρόικα.
Ούτε να ανεχόμαστε «μαθήματα ηθικής» και «ορθής» συμπεριφοράς.
Ως πολίτες του κόσμου ενώνουμε τη φωνή μας με την παγκόσμια κινητοποίηση για την ανατροπή των ανισοτήτων του σύγχρονου κόσμου, για την ανατροπή των δογματικών και φονταμενταλιστικών νεοφιλελεύθερων επιλογών που κυριαρχούν σήμερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και σ’ όλο τον πλανήτη.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου