Η χώρα και οι εργαζόμενοι πολίτες οδηγούνται σιδηροδέσμιοι υπό την πίεση ωμών εκβιασμών στην οικονομική εξαθλίωση στο όνομα αποφυγής της άμεσης χρεοκοπίας.
Ενορχηστρωμένες επιθέσεις και ένας ορυμαγδός δηλώσεων ευρωπαίων αξιωματούχων, εκπροσώπων των δανειστών αλλά και Ελλήνων πολιτικών κάνουν λόγο ότι αν δεν γίνουν δεχτά τα τελευταία εξοντωτικά μέτρα η χώρα θα οδηγηθεί στη χρεοκοπία.
Τελευταίες σ’ αυτή την κατεύθυνση οι δηλώσεις της Μαρίας Δαμανάκη αλλά και του Γιώργου Παπανδρέου ότι οι «εταίροι μας έχουν ετοιμάσει σχέδια χρεοκοπίας της χώρας και εξόδου από τη ζώνη του ευρώ».
Η πιθανή χρεοκοπία οριοθετείται μέχρι την 20η Μαρτίου όταν το ελληνικό Δημόσιο καλείται να αποπληρώσει 14,5 δις. ευρώ ελληνικών ομολόγων.
Είναι, λοιπόν, η θρυλούμενη χρεοκοπία ένας Αρμαγεδδών που θα καταστρέψει εντελώς τη χώρα;
Όπως και η πιθανή έξοδος από το ευρώ;
Δεν υπάρχει καμία εναλλακτική πολιτική πέρα από την ασκούμενη – και ομολογημένα αποτυχημένη – πολιτική του Μνημονίου και της τρόικα;
Η φτωχή, εξαντλημένη και ταπεινωμένη Ελλάδα δεν έχει πλέον κανένα μέσο αντίστασης και πρέπει απλά να δέχεται παθητικά και υπάκουα τις εξωφρενικές και απάνθρωπες απαιτήσεις των δανειστών;
Παρά την αγωνιώδη προσπάθεια των εγχώριων διαβιβαστών των εντολών της τρόικα, των κάθε λογής πολιτικών αρχηγίσκων, συνδαιτυμόνων των τραπεζιτών και της οικονομικής ολιγαρχίας, των πάλαι ποτέ αριστερών και νυν στυλοβατών του σαπισμένου πολιτικού συστήματος και των δημοσιογραφικών φερέφωνων τους, να μας πείσουν ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή, φαίνεται ότι υπάρχουν και άλλες εναλλακτικές ή άλλες διαπιστώσεις.
Ήδη και στο διεθνή τύπο ή από έγκυρους οικονομικούς και πολιτικούς αναλυτές αναπτύσσονται και άλλοι προβληματισμοί.
Χαρακτηριστικό είναι το άρθρο του Πωλ Κρούγκμαν με τίτλο «Η Ελλάδα σε μέγγενη» στους New York Times όπου ο νομπελίστας οικονομολόγος εκφράζει τις αμφιβολίες του για την επιτυχία των προγραμμάτων λιτότητας που εφαρμόζει η Ελλάδα και παραθέτει πρόσφατα στοιχεία του ΔΝΤ για την ελληνική οικονομία.
«Πόσα απαιτεί η τρόικα από την Ελλάδα; Πόσο στενό είναι αυτό το σφίξιμο;» αναρωτιέται ο Πολ Κρούγκμαν και παραθέτει τις εκτιμήσεις του ΔΝΤ για το πότε η ελληνική οικονομία θα πρέπει να παράγει πρωτογενή πλεονάσματα.
«Το παρών πρόγραμμα καλεί την Ελλάδα να εισέλθει σε μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα- δηλαδή πλεονάσματα χωρίς να προσμετρώνται τα επιτόκια για το χρέος: είναι ένα τεράστιο χτύπημα- και πρέπει να συμβεί στην αρχή μίας οικονομίας σε βαθιά ύφεση» σημειώνει ο βραβευμένος οικονομολόγος.
Στη συνέχεια παραθέτει την πρόβλεψη του προγράμματος για την πραγματική μείωση των κρατικών δαπανών και υπογραμμίζει ότι: «μπορώ να πω ότι αυτό δείχνει βασικά αδιανόητο; Και ορίστε τι συμβαίνει: όταν αυτό ξεκίνησε η Ελλάδα έτρεχε με ένα μεγάλο πρωτογενές έλλειμμα, που σήμαινε ότι κάτι που σημαίνει ότι ακόμη κι αν διέγραφε ολόκληρο το χρέος της θα εξακολουθούσε να είναι υποχρεωμένη να υποστεί μεγάλη δημοσιονομική συρρίκνωση.
Αυτό δεν είναι πλέον αλήθεια. Έτσι τώρα κοιτάζουμε ένα σενάριο στο οποίο η Ελλάδα εξαναγκάζεται να πεθάνει στη λιτότητα για να ξεπληρώσει τους ξένους πιστωτές χωρίς πραγματικό φως στο τέλος του τούνελ. Αυτό απλώς δεν πρόκειται να λειτουργήσει».
Από την άλλη πρόσφατα σε πρόσφατο βδομαδιάτικο σχόλιο του, Geopolitical Weekly του Ινστιτούτου Stratfor και με ιδιαίτερο τίτλο Germany's Role in Europe and the European Debt Crisis, ο George Friedman προχωρά σε μια σειρά επισημάνσεων.
Ο Friedman ξεκινά την ανάλυσή του από την πρόταση της Γερμανίας για το διορισμό επιτρόπου που θα υποκαταστήσει την ελληνική κυβέρνηση. Η καθιέρωση επιτρόπου θα επέτρεπε την αποτελεσματική μεταφορά του ελέγχου της ελληνικής κυβέρνησης στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού όποιος ελέγχει τις δαπάνες της κυβέρνησης μιας χώρας, των φορολογικών συντελεστών και τη νομισματική πολιτική της, ελέγχει αποτελεσματικά την εν λόγω χώρα. Η γερμανική πρόταση, επομένως, θα ανέστειλε την ελληνική κυριαρχία και τις δημοκρατικές διαδικασίες ως αντίτιμο της οικονομικής βοήθειας προς την Ελλάδα.
Στη συνέχεια ο σχολιαστής επισημαίνει ότι παρόλο που η πρόταση απορρίφθηκε αρχικά, πολύ απέχει από το να μείνει νεκρή, καθώς οι Έλληνες βρίσκονται εν μέσω μιας κρίσης που έχει καταστήσει την Ελλάδα αδύναμη να αποπληρώσει τα χρήματα που δανείζεται. Επιλογές που πιθανόν έχει η χώρα είναι η χρεοκοπία ή να διαπραγματευτεί ένα συμβιβασμό με τους πιστωτές της. Ωστόσο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) και η Ευρωπαϊκή Ένωση διαχειρίζεται τις εν λόγω διαπραγματεύσεις.
Κατά τον Friedman οποιαδήποτε διευθέτηση θα έχει τρία μέρη. Το πρώτο είναι μια συμφωνία με τους πιστωτές ώστε να παραιτηθούν από την επιστροφή μέρους του χρέους. Το δεύτερο είναι η οικονομική βοήθεια από το ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Ένωση για την αποπληρωμή του εναπομείναντος χρέους. Το τρίτο είναι μια συμφωνία από την ελληνική κυβέρνηση να μειώσει τις δημόσιες δαπάνες και να αυξήσει τους φόρους έτσι ώστε να αποφευχθούν μελλοντικές κρίσεις δημόσιου χρέους και να αποπληρώσει μέρος τουλάχιστον του χρέους.
Συνεχίζοντας αναφέρει ότι οι Γερμανοί δεν εμπιστεύονται τους Έλληνες ότι θα κρατήσουν οποιαδήποτε συμφωνία, κάτι που κατά τον αναλυτή «δεν είναι παράλογο, δεδομένου ότι οι Έλληνες δεν ήταν πρόθυμοι να εφαρμόσουν τις προηγούμενες συμφωνίες. Εξαιτίας αυτής της έλλειψης εμπιστοσύνης, η Γερμανία πρότεινε την αναστολή της ελληνικής κυριαρχίας και τη μεταφορά της σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Αυτό θα ήταν μια αρκετά κανονική και τυπική διαδικασία εάν η Ελλάδα ήταν μια εταιρεία ή ένα άτομο. Σε τέτοιες περιπτώσεις, κάποιος διορίζεται μετά την αναδιάρθρωση του χρέους ή την πτώχευση για να εξασφαλιστεί ότι μια εταιρεία ή άτομο θα συμπεριφερθεί με σύνεση στο μέλλον».
Ο Friedman προχωρά επισημαίνοντας:
«Ένα κράτος-έθνος όμως είναι κάτι το διαφορετικό. Βασίζεται σε δύο προϋποθέσεις. Η πρώτη είναι ότι το έθνος αποτελεί μια μοναδική-ενιαία νόμιμη κοινότητα της οποίας τα μέλη μοιράζονται μια σειρά από συμφέροντα και αξίες. Η δεύτερη είναι ότι το κράτος προκύπτει και αναπτύσσεται, κατά κάποιο τρόπο από τη λαϊκή βούληση και ότι μόνο η λαϊκή βούληση έχει το δικαίωμα να καθορίσει τις δράσεις του κράτους. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι για την Ευρώπη, η αρχή της εθνικής αυτοδιάθεσης είναι μια θεμελιώδης ηθική αξία. Δεν υπάρχει επίσης καμία αμφιβολία ότι η Ελλάδα είναι ένα έθνος και ότι η κυβέρνησή της, σύμφωνα με την αρχή αυτή, είναι αντιπροσωπευτική και υπεύθυνη για τον ελληνικό λαό».
Οι Γερμανοί επομένως προτείνουν ότι η Ελλάδα, μια κυρίαρχη χώρα, θα μεταφέρει το δικαίωμά της στην εθνική αυτοδιάθεση και αυτοπροσδιορισμό σε έναν επιτηρητή - επιστάτη. Οι Γερμανοί ισχυρίζονται ότι, δεδομένης της αδυναμίας του ελληνικού κράτους, και κατ' επέκταση του ελληνικού δημόσιου, οι πιστωτές έχουν τη δύναμη και το ηθικό δικαίωμα να αναστείλουν την αρχή της εθνικής αυτοδιάθεσης. Δεδομένου ότι το επιχείρημα αυτό παρουσιάζεται στην Ευρώπη, αποτελεί – τονίζει ο Friedman - “μια βαθιά ριζοσπαστική ιδέα”.
Στη συνέχεια αναλύει το πώς έφτασαν τα πράγματα σ’ αυτό το σημείο τονίζοντας το ρόλο της Γερμανίας στη διαμόρφωση της κρίσης Χρέους.
Σύμφωνα με τον αναλυτή δύο αιτίες συντέλεσαν στη διαμόρφωση της κρίσης χρέους. Η πρώτη ήταν ότι η ελληνική δημοκρατία, όπως και πολλές δημοκρατίες, απαιτούσε παροχές για τους πολίτες από το κράτος, και οι πολιτικοί που επιθυμούσαν να εκλεγούν έπρεπε να χορηγούν και να υπόσχονται αυτά τα οφέλη. Υπήρχε λοιπόν μια εγγενής πίεση στο σύστημα να δαπανήσει υπερβολικά.
Αυτά τα γνωρίζουμε καλύτερα και από πρώτο χέρι και εμείς εδώ στην Ελλάδα.
Ενδιαφέρον έχει, όμως, η άλλη παρατήρηση.
Η δεύτερη αιτία, λοιπόν, αφορά το status της Γερμανίας ως tο δεύτερο μεγαλύτερο εξαγωγέα στον κόσμο. Περίπου το 40% του γερμανικού ΑΕΠ προέρχεται από τις εξαγωγές, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων πραγματοποιείται στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Παρά τις εκκλήσεις τους για «δημοσιονομική σύνεση και συγκράτηση», οι Γερμανοί είχαν ισχυρό ενδιαφέρον για τη διευκόλυνση της κατανάλωσης και της ζήτησης για τις εξαγωγές τους σε όλη την Ευρώπη. Χωρίς αυτές τις εξαγωγές, η Γερμανία θα είχε βυθιστεί στην ύφεση.
Ως εκ τούτου, οι Γερμανοί χρησιμοποίησαν τους θεσμούς και τις πρακτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης ώστε να διατηρήσουν και να ενισχύσουν τη ζήτηση για τα προϊόντα τους. Μέσα από την νομισματική ένωση, η Γερμανία επέτρεψε σε άλλα κράτη της ευρωζώνης να έχουν πρόσβαση σε πιστώσεις για τις οικονομίες τους, χωρίς αυτό να ανταποκρίνεται στις πραγματικές τους δυνατότητες. Με αυτή την έννοια, η Γερμανία ενθάρρυνε τη ζήτηση για τις εξαγωγές της μέσω της διευκόλυνσης ανεύθυνων πρακτικών δανεισμού σε όλη την Ευρώπη. Ο βαθμός στον οποίο οι γερμανικές ενέργειες ενθαρρύνοντας τέτοιες απερίσκεπτες πρακτικές - την εποχή που η γερμανική βιομηχανική παραγωγή ξεπερνούσε κατά πολύ την εγχώρια αγορά της, οδηγώντας σε συνεχή αύξηση της κατανάλωσης σε αγορές εκτός Γερμανίας που όμως ήταν ζωτικής σημασίας για τη γερμανική οικονομική ευημερία - δεν έχει διερευνηθεί πλήρως.
Μια αληθινή λιτότητα στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα ήταν καταστροφική για την γερμανική οικονομία, αφού η μείωση στην κατανάλωση θα ερχόταν σε βάρος των γερμανικών εξαγωγών.
Ενώ η ζήτηση από την Ελλάδα είναι μόνο ένα μικρό μέρος αυτών των εξαγωγών, η Ελλάδα ωστόσο, είναι μέρος του ευρύτερου συστήματος - και η ορθή λειτουργία του συστήματος αυτού αφορά σε μεγάλο βαθμό τα στρατηγικά συμφέροντα της Γερμανίας. Οι Γερμανοί ισχυρίζονται ότι οι Έλληνες εξαπάτησαν τους πιστωτές και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μια πιο ολοκληρωμένη εξήγηση θα περιλάμβανε το γεγονός ότι οι Γερμανοί έκαναν πρόθυμα τα στραβά μάτια. Παρόλο που η Ελλάδα - συνεχίζει ο Friedman - είναι μια ακραία περίπτωση, το γενικό συμφέρον της Γερμανίας είναι να διατηρηθεί η ευρωπαϊκή ζήτηση - και έτσι να αποφευχθεί η “συνετή λιτότητα” - όσο το δυνατόν περισσότερο.
Η Γερμανία σίγουρα ήταν συνένοχη στις πρακτικές δανεισμού που οδήγησαν σ’ αυτήν την κατάσταση στην Ελλάδα. Είναι πιθανό ότι οι Έλληνες – μάλλον οι κάτοχοι της εξουσίας λέμε εμείς - περιμένουν όλη την «αλήθεια» για την ελληνική οικονομία από τους πιστωτές τους, αλλά ακόμα κι έτσι, το γερμανικό αίτημα για αναστολή της ελληνικής εθνικής αυτοδιάθεσης είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό.
Οι Γερμανοί θέλουν τώρα να διοριστεί επίτροπος για να εξασφαλίσει ότι η ελληνική κυβέρνηση θα υλοποιήσει τις υποσχέσεις της. Κατά τη διαδικασία αυτή, η κρίση του χρέους θα οριοθετούσε και θα υποβάθμιζε βαθιά την ελληνική δημοκρατία με τη μεταφορά των θεμελιωδών στοιχείων της ελληνικής κυριαρχίας στα χέρια των Επιτρόπων των οποίων κύριο ενδιαφέρον είναι η αποπληρωμή του χρέους και όχι τα Ελληνικά εθνικά συμφέροντα.
Αυτά επισημαίνει ο Friedman και όχι κανένας «επαναστάτης» αναλυτής.
Ο οποίος συνεχίζει:
Οι Έλληνες έχουν δύο επιλογές.
Πρώτον, μπορούν να αποδεχτούν την ευθύνη για τα χρέη σύμφωνα με τους όρους της διαπραγμάτευσης και να προχωρήσουν στους περιορισμούς του προϋπολογισμού τους και στην επιβολή νέων φόρων δίνοντας τη διακριτική ευχέρεια να επιβάλλονται όλα αυτά είτε από κάποιον Επίτροπο ή από μια λιγότερο επίσημη δομή.
Δεύτερον, μπορούν να προχωρήσουν σε στάση πληρωμών σε όλα τα χρέη και στη χρεοκοπία. Όπως έχουμε διδαχτεί από τη συμπεριφορά των επιχειρήσεων, η πτώχευση αποτελεί μια σεβαστή στρατηγική επιλογή, επισημαίνει ο Friedman. Ως εκ τούτου, οι Έλληνες πρέπει να εξετάσουν τις συνέπειες της απλής πτώχευσης.
Επομένως υπάρχει και άλλη επιλογή, παρά την οικονομική, πολιτική, ιδεολογική και ψυχολογική τρομοκρατία που ασκείται σε βάρος του ελληνικού λαού.
Έχει μεγάλη σημασία όμως με ποιους όρους και με ποια διαδικασία θα προχωρήσει κανείς σ’ αυτές τις επιλογές.
Ο Friedman εξετάζει ορισμένες παραμέτρους των προβλημάτων από μια ενδεχόμενη χρεοκοπία.
Αυτή, λοιπόν, θα μπορούσε να οδηγήσει στην αποκοπή της χώρας από τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές. Αλλά ακόμη και αν η Ελλάδα δεν χρεοκοπήσει, θα συμμετέχει στις αγορές αυτές μόνο κάτω από τις πιο περιορισμένες συνθήκες, και πρωταρχικά με όρους που θα ωφελούν αποκλειστικά τους πιστωτές της.
Επιπλέον, όπως πολλές εταιρείες έχουν διαπιστώσει, ο δανεισμός γίνεται πιο ελκυστικός μετά από μια χρεοκοπία, δεδομένου ότι ξεκαθαρίζει το «τοπίο» του χρέους και ο τρόπος για νέες μορφές δανεισμού μετά τη χρεοκοπία.
Δεν είναι σίγουρο ότι κανείς δεν θα βρεθεί να δανείσει στην Ελλάδα μετά από μια χρεοκοπία. Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα έχει αθετήσει τις υποχρεώσεις σχετικά με το χρέος της αρκετές φορές και κατάφερε να επανακτήσει πρόσβαση στο διεθνή δανεισμό.
Ο Friedman αναδεικνύει και μια άλλη, πολιτική διάσταση, μιας ενδεχόμενης χρεοκοπίας.
Η χρεοκοπία θα επιτρέψει στην Ελλάδα να αποφύγει την έκρηξη μιας εσωτερικής πολιτικής κρίσης εξαιτίας της απώλειας της εθνικής της κυριαρχίας. Μεγάλο μέρος της πολιτικής κρίσης στο εσωτερικό της Ελλάδα πηγάζει από τη δυσαρέσκεια του ελληνικού λαού από τη λιτότητα.
Αλλά ένα άλλο σημαντικό στοιχείο, το οποίο θα έρθει στο προσκήνιο εξαιτίας της γερμανικής πρότασης, είναι ότι οι Έλληνες δεν επιθυμούν να χάσουν την εθνική τους κυριαρχία και ανεξαρτησία.
Στην μακρόχρονη ιστορία τους, οι Έλληνες έχουν απολέσει την κυριαρχία τους από εισβολείς, όπως οι Ρωμαίοι, οι Οθωμανοί και, πιο πρόσφατα, οι Ναζί. Η σκληρή γερμανική κατοχή εξακολουθεί να ζει στις ελληνικές αναμνήσεις. Η έννοια της εθνικής αυτοδιάθεσης ως εκ τούτου δεν είναι μια αφηρημένη έννοια για τους Έλληνες. Επιπρόσθετα στην επιβολή της λιτότητας από ξένες δυνάμεις θα δημιουργούσε μια εσωτερική κρίση στην οποία η Ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να θεωρηθεί ως οικονομικός και πολιτικός εχθρός για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα, μαζί με τον επίτροπο ή κάποιον άλλο μηχανισμό. Το πολιτικό αποτέλεσμα - τονίζει ο αμερικανός σχολιαστής - θα μπορούσε να είναι εκρηκτικό.
Δεν είναι σαφές - συνεχίζει ο Friedman - αν οι Έλληνες θα επιλέξουν τη χρεοκοπία. Η συγκεκριμένη συνέπεια αυτής της επιλογής – η αναγκαστική χρησιμοποίηση του εθνικού νομίσματός τους, αντί του ευρώ - στην πραγματικότητα θα οδηγούσε στην αύξηση της εθνικής κυριαρχίας. Θα υπάρξει οικονομικός «πόνος» - δοκιμασία, αν οι Έλληνες συνεχίσουν με το ευρώ, και θα υπάρξει οικονομική πόνος, αν οι Έλληνες αφήσουν το ευρώ. Οι πολιτικές επιπτώσεις από την απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας σε σχέση με αυτή την οικονομική δοκιμασία θα μπορούσαν εύκολα να είναι συντριπτικές.
Η χρεοκοπία, ενώ είναι επώδυνη για την Ελλάδα, θα μπορούσε όμως να είναι λιγότερο επώδυνη από την άλλη λύση, της υποταγής και της υιοθέτησης των απαιτήσεων των πιστωτών και της Γερμανίας.
Προχωρώντας ο Friedman επισημαίνει ότι οι Γερμανοί βρίσκονται μπροστά σε δίλημμα.
Από τη μία πλευρά, η Γερμανία είναι η τελευταία χώρα στην Ευρώπη που θα μπορούσε να αντέξει οικονομικά μια γενικευμένη λιτότητα στα κράτη που αντιμετωπίζουν πρόβλημα και τη συνακόλουθη μείωση της ζήτησης.
Από την άλλη πλευρά, σύμφωνα με τη λογική και τα συμφέροντά της η Γερμανία «δεν μπορεί να ανεχθεί απλά την ελληνικού τύπου αδιαφορία για τη δημοσιονομική σύνεση». Η Γερμανία πρέπει να έχει μια δομημένη λύση που να διατηρεί σε κάποιο βαθμό τη ζήτηση σε χώρες όπως η Ισπανία ή η Ιταλία. Οι Γερμανοί θέλουν να δείξουν ότι θα υπάρχουν αυστηρές επιπτώσεις για όσους δεν «συμμορφώνονται» με την «ομαλή» διαχείριση του χρέους.
Πάνω απ' όλα, οι Γερμανοί έχουν συμφέρον να διατηρηθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, ώστε να μπορούν να «απολαύσουν» μια ευρωπαϊκή ζώνη ελεύθερου εμπορίου.
Διαπιστώνεται με αυτό τον τρόπο μια εγγενής ένταση μεταξύ της διατήρησης του συστήματος και την επιβολή της πειθαρχίας.
Η Γερμανία αποφάσισε να χρησιμοποιήσει ως παράδειγμα τους Έλληνες.
Το γερμανικό «κοινό» έχει δεχτεί και υιοθετήσει εν πολλοίς τη ρητορική του Βερολίνου σχετικά με την ελληνική «υποκρισία» και «ενοχή» και τη γερμανική «αθωότητα». Η Γερμανίδα Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ είχε ανάγκη – για ψηφοθηρικούς κι όχι μόνο λόγους - να οριοθετήσει τη συζήτηση με αυτόν τον τρόπο, και το έχει πετύχει.
Ο βαθμός στον οποίο το γερμανικό κοινό έχει επίγνωση της πολυπλοκότητας ή των συνεπειών μιας γενικευμένης λιτότητας για τη Γερμανία είναι λιγότερο σαφής. Η Μέρκελ πρέπει να ικανοποιήσει σήμερα ένα γερμανικό κοινό που θέτει ερωτήματα για τα «πακέτα διάσωσης» και βλέπει την Ελλάδα απλά ως ανεύθυνη. Η «Συνθηκολόγηση» από την πλευρά της Ελλάδας είναι απαραίτητη γι' αυτήν ως θέμα εσωτερικής πολιτικής.
Η γερμανική κίνηση που έφερε στο προσκήνιο θέματα εθνικής κυριαρχίας έθεσε τον πήχη σχετικά με την κρίση του χρέους δραματικά ψηλότερα . Ακόμα κι αν οι Γερμανοί κάνουν πίσω από το αίτημα αυτό, ο ελληνικός λαός αντιλήφθηκε ότι η ελληνική δημοκρατία βρίσκεται ουσιαστικά σε κίνδυνο. Μπορεί η Ελλάδα να δανείστηκε «ανεύθυνα», αν όμως το τίμημα αυτής της συμπεριφοράς είναι η απόδοση της εθνικής κυριαρχίας σε ένα μη εκλεγμένο επίτροπο, αυτό δεν θα προκαλέσει μόνο τις ελληνικές αξίες και αρχές, θα φέρει επίσης την Ευρώπη μπροστά σε μια νέα κρίση.
Αυτή η κρίση θα είναι πολιτική, όπως βέβαια είναι και η συνεχιζόμενη κρίση. Στη νέα κρίση, το ζήτημα του δημόσιου χρέους θα μετατρέπονταν σε απειλή για την εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία. Αν χρωστά κανείς πάρα πολλά χρήματα και οι πιστωτές του νιώθουν δυσπιστία, τότε αυτός χάνει το δικαίωμα στην εθνική αυτοδιάθεση για τα πιο σημαντικά θέματα. Δεδομένου ότι η Γερμανία ήταν ο ιστορικός εφιάλτης για το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, και είναι αυτή σήμερα που πιέζει για την επιβολή αυτού του δόγματος, το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι εκρηκτικό. Θα μπορούσε επίσης να είναι το αντίθετο από αυτό που χρειάζεται η ίδια η Γερμανία.
Για να κλείσει την ανάλυσή του ο Friedman τονίζοντας:
Η Γερμανία πρέπει να έχει μια ζώνη ελεύθερου εμπορίου στην Ευρώπη. Θα πρέπει επίσης να εξασφαλίσει ισχυρή ζήτηση στην Ευρώπη. Η Γερμανία θέλει σύνεση και στις πρακτικές δανεισμού. Και η Γερμανία δεν πρέπει να δει μια επιστροφή στην αντι-γερμανική αίσθηση και αντίληψη προηγούμενων εποχών.
Αυτές είναι διάφορες ανάγκες της, και ορισμένες απ' αυτές είναι αμοιβαία αποκλειόμενες. Κατά κάποιον τρόπο, το θέμα είναι η Ελλάδα. Αλλά όλο και περισσότερο, είναι οι ίδιοι οι Γερμανοί που είναι το πρόβλημα. Πόσο μακριά είναι πρόθυμοι να πάνε, και άραγε κατανοούν πλήρως τα εθνικά τους συμφέροντα;
Ολοένα και περισσότερο, η κρίση αυτή παύει να είναι μια ελληνική ή ιταλική κρίση. Πρόκειται για μια κρίση του ρόλου που θα παίξει η Γερμανία στην Ευρώπη στο μέλλον. Οι Γερμανοί διαθέτουν πολλά «χαρτιά», και αυτό είναι το πρόβλημά τους: Με τόσες πολλές επιλογές, θα πρέπει να πάρουν δύσκολες αποφάσεις – κάτι που δεν προκύπτει εύκολα για τη μεταπολεμική Γερμανία.
Αυτά επισημαίνει ο George Friedman ο οποίος άλλωστε δεν φημίζεται για την … προοδευτικότητά του.
Μόνο οι Έλληνες πολιτικοί «ηγέτες» δεν φαίνεται να τα έχουν ακούσει.
Οι μεγάλοι «φίλοι» και «εταίροι» μας – μας εκμεταλλεύτηκαν πολλαπλά.
Και τώρα έρχονται ως τιμητές μας.
Αφού συνετέλεσαν στη δημιουργία και στην έκρηξη της κρίσης χρέους – παρά τις αδιαμφισβήτητες και κορυφαίες ευθύνες των κομμάτων εξουσίας στην Ελλάδα.
Με τον υπερδανεισμό.
Με τις πολυποίκιλες μπίζνες των Siemens και Forrestal και τόσων άλλων.
Με την πώληση των προϊόντων τους σύμφωνα με τους όρους που αυτοί επέβαλαν και αφού η Ελλάδα έγινε χώρα μονοκαλλιέργειας τουριστικών υπηρεσιών, χωρίς βιομηχανική παραγωγή και με εξαρθρωμένη την αγροτική της οικονομία.
Με την αξιοποίηση της κρίσης χρέους για να αποκομίσουν πρόσθετα κέρδη μέσω τοκογλυφικών επιτοκίων και απαιτώντας την εκποίηση του εθνικού πλούτου.
Με τη χρησιμοποίηση της Ελλάδας ως «παραδείγματος» προς αποφυγήν στην Ευρώπη προκειμένου να εφαρμοστεί ο σιδερένιος νόμος της δημοσιονομικής πειθαρχίας σύμφωνα με τα πρότυπα του Βερολίνου.
Μετατρέποντάς την ταυτόχρονα σε χώρα με καθεστώς της ΝΑ Ασίας, «ειδική οικονομική ζώνη» και πειραματικό εργαστήρι για την εφαρμογή παρόμοιων αποκρουστικών πολιτικών σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο και ειδικότερα στον ευρωπαϊκό Νότο.
Τέλος, μας εκμεταλλεύονται ακόμα και σήμερα για λόγους εσωτερικής πολιτικής κατανάλωσης, υιοθετώντας και προωθώντας λαϊκιστικές πολιτικές που «κολακεύουν» το μέσο γερμανικό κοινό, αντάξιες σε εθνικοσοσιαλιστικές παραδόσεις και νοοτροπίες – με την υιοθέτηση ενός λαού – παρία, εξιλαστήριου θύματος για τα οικονομικά δεινά στην Ευρώπη σήμερα.
Όλα αυτά έχουν γίνει και γίνονται ακόμη και σήμερα.
Όμως, αυτή η φτωχή και ταπεινωμένη Ελλάδα έχει ακόμα όπλα στα χέρια της.
Μπορεί υπό προϋποθέσεις να διεκδικήσει μια καλύτερη μοίρα.
Να μην υποκύψει στη λογική του μονόδρομου και της υποταγής.
Μόνο που ο ελληνικός λαός πρέπει να πάρει τις τύχες στα δικά του χέρια υπερβαίνοντας τους ασήμαντους πολιτικούς αχυρανθρώπους που αυτή τη στιγμή διαχειρίζονται την κυβερνητική εξουσία.
Δεν γνωρίζουμε αν οι Γερμανοί και η Γερμανία βρίσκονται μπροστά σε δίλημμα.
Το σίγουρο είναι ότι οι Έλληνες πολίτες δεν μπορούν να υποκύπτουν άλλο σε εκβιαστικά διλήμματα.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου