Το ντιμπέιτ του τίποτα ενός παρακμιακού πολιτικού σκηνικού

Μπορεί και να υπήρξαν Έλληνες πολίτες που σπατάλησαν αρκετές ώρες για να "απολαύσουν" τη τηλεμαχία των πολιτικών αρχηγών εν όψει των εκλογών της 20ης Σεπτεμβρίου.

Φυσικά πολύ λιγότεροι από άλλες φορές.

Και με λιγότερες "απορίες" για τις "θέσεις" των κομμάτων που διεκδικούν την ψήφο των πολιτών ...


Αφού όλα μοιάζουν  - και είναι - τόσο καλά "στημένα" ...

Στις πιο ανούσιες αλλά και πιο επικίνδυνες για το μέλλον της χώρας και της κοινωνίας μας εκλογές στη μεταπολιτευτική περίοδο ... 

Τελικά αυτή η πολυδιαφημισμένη σικέ παράσταση  αποδείχτηκε μια ακόμη άνοστη και άγευστη σούπα.

Απαντήσεις δεν δόθηκαν στα καίρια προβλήματα της χώρας και του λαού.

Εκείνο που υπήρξε ήταν οι  παράλληλοι μονόλογοι  των πολιτικών 'ηγετών'  που σαν υπάκουοι μαθητές είχαν  μάθει το μάθημα των επικοινωνιακών τους συμβούλων επαναλαμβάνοντας μονότονα ευχολόγια, κλισέ και εύκολα συνθήματα.

Απέναντί τους είχαν "εκλεκτούς" εκπροσώπους των πανελλαδικής εμβέλειας καναλιών.

Γιατί άραγε μόνο των καναλιών;

Ίσως, για να αποδειχτεί ακόμη μια φορά ότι εκείνο που κυριαρχεί είναι αυτό που εμείς αποκαλούμε ως τηλε - πολιτική και τηλε - δημοκρατία με τους πολίτες να μετατρέπονται σε απλούς τηλεθεατές που έχουν απλά την επιλογή του πολιτικού ζάπινγκ - φύγε εσύ, έλα εσύ ... ανάμεσα στο προσφερόμενο "πολιτικό" υλικό  από πολιτικές καρικατούρες  και κυρίως τηλεπερσόνες.


Ούτε μια ουσιαστική κουβέντα για τα προβλήματα της ανεργίας, της  μισθωτής σύγχρονης δουλείας, της εξαθλίωσης της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας, του διωγμού των νέων ανθρώπων και τόσων άλλων.

Και πώς να είναι αλλιώς αφού οι αποφάσεις και η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη και προαποφασισμένη -  εκείνο που μας περιμένει είναι η σκληρή εφαρμογή του τρίτου μνημονίου με ολίγη γαρνιτούρα από αντιμνημονιακό λόγο των πολύ καλά βολεμένων πολιτικών και στη σφαίρα της αντιπολίτευσης.


Γιατί οι καθεστωτικές δυνάμεις της χώρας μαζί με τους ξένους δανειστές και επικυρίαρχους έχουν κάνει το "κουμάντο" τους:

Έχουν ορίσει και τοποθετήσει και εκείνους που με διάφορα σχήματα θα διαχειριστούν τις μνημονιακές πολιτικές. 

Αλλά λίγο πολύ οριοθετεί και τους "αμφισβητίες¨του σημερινού καθεστώτος.

Θα είμαστε πολύ σαφείς:

Το πολιτικό σύστημα τα τελευταία είκοσι χρόνια τουλάχιστον αναπαράγει εκείνους που θα κυβερνούν και αξιοποιεί και εκείνους που ανώδυνα "αμφισβητούν".

Ειδικότερα την τελευταία πενταετία ενώ η χώρα και η κοινωνία βυθίζεται μέσα σε όλο και μεγαλύτερη κρίση, ενώ οι κυβερνήσεις έρχονται και φεύγουν - τα στηρίγματα του μνημονιακού καθεστώτος δείχνουν τη τάση  να ... διευρύνονται!

Πώς, λοιπόν μπορεί να προκύψει "λύση" ουσιαστική και εποικοδομητική για τους πολίτες από αυτές τις εκλογές, από αυτές τις πολιτικές δυνάμεις που παρακολουθήσαμε και χτες;

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ μεταλλάχτηκε με ταχύτητα του φωτός σε  εισηγητή και στυλοβάτη των Μνημονίων;

Όταν η ΝΔ βασικό κόμμα της ολιγαρχίας και υπεύθυνη σε μεγάλο βαθμό για την κατάντια της χώρας, προσπαθεί να εμφανίζεται "συναινετική" και οπαδός των συνεργασιών - συναινέσεων πάντα, όμως, για τη διαφύλαξη και συντήρηση του καθεστώτος.

Το ΠΑΣΟΚ επιχειρεί απεγνωσμένα να εμφανιστεί ότι κάνει ένα λίφτινγκ με τη σύμπραξη με τ' απομεινάρια της πάλαι ποτέ ΔΗΜΑΡ (έκπληξη (!) - ενεφανίστη και το φοβερό και τρομερό "θείο βρέφος" του παλιού κραταιού ΠΑΣΟΚ, ο Κώστας Λαλιώτης στην τελευταία θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας. Έτσι για να μην ξεχνάνε τα παιδιά τις ... ρίζες τους!).

Ή μήπως θα προσφέρει τις λύσεις το νεοεκσυγχρονιστικό "Ποτάμι"  των μεγάλων συμφερόντων - Μπόμπολα και λοιπών - το οποίο είναι πρόθυμο να συνδράμει τον "οποιονδήποτε" ... και τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ  ... και όποιον κάτσει βρε αδερφέ ...


Για τον Καμένο και τους ΑΝΕΛ τι να πούμε ... από τις ακροδεξιές τους ρίζες με την εθνικιστική ρητορεία και το "γλύψιμο" στις ένοπλες δυνάμεις, πολύ εύκολα περνούν και στα μνημόνια και την επέκταση των βάσεων των Αμερικανών, την "προσφορά' των πετρελαίων του Αιγαίου και πολλών άλλων ...

Προσέξτε ότι και οι δύο αυτοί πολιτικοί σχηματισμοί προέκυψαν μέσα από παραδοσιακές δυνάμεις της Δεξιάς και της   κεντροαριστεράς  αλλά στις κρίσιμες στιγμές λειτούργησαν και λειτουργούν ως εφεδρείες και σταθεροποιητές του συστήματος.


Μα υπάρχει και η "Αριστερά" θα πείτε ...

Τώρα για τον ΣΥΡΙΖΑ μιλήσαμε επανειλημμένα ... 

Μπορεί ακόμη να εγκλωβίζει κάποιους παραδοσιακούς ψηφοφόρους της Αριστεράς όπως και τμήματα των νέων ψηφοφόρων


Όμως, με ιλιγγιώδη ρυθμό ο ΣΥΡΙΖΑ μετατρέπεται σε "κεντρώα" δύναμη ενώ και η εκλογική του βάση τείνει να αποτελείται από παλιότερους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Ενώ και στον κυρίαρχο πολιτικό του λόγο  ενσωματώνει τον πλήρη συμβιβασμό με τις νοοτροπίες τις καθεστωτικές, τις δυνάμεις του συστήματος εγχώριες, ευρωπαϊκές και διεθνείς.


Η "Λαϊκή Ενότητα" φιλοδοξεί να εμφανιστεί πάλι ως ο "παλιός, καλός ΣΥΡΙΖΑ αναμασώντας συνθήματα, κλισέ και υποσχέσεις που με δημαγωγικό τρόπο εξέφραζε την προηγούμενη περίοδο  ο ενιαίος ΣΥΡΙΖΑ.

  Τα στελέχη της δεν έχουν αναλάβει καμία ευθύνη για όσα έγιναν στη χώρα τους τελευταίους μήνες παρόλο που βρέθηκαν σε κορυφαίες κυβερνητικές θέσεις.
 
Είναι προϊόντα και  συντελεστές ενός φθαρμένου πολιτικού συστήματος μέσα στο οποίο είχαν τοποθετηθεί  αυτόκλητα ως "αριστεροί αμφισβητίες" με τρόπο εντελώς ανώδυνο και απολύτως βολεμένο μέσα στους διαδρόμους της πολιτικής ίντριγκας και της εύκολης τηλε - πολιτικής παρουσίας.


Το ΚΚΕ έχει αδιαμφισβήτητη ιστορία και βαρύ όνομα.
Ωστόσο οι επιλογές που έχει κάνει η ηγεσία του τις τελευταίες δεκαετίες το έχει οδηγήσει σε μια νεο - αριστερίστική, δογματική αντίληψη, σε μια διαρκή περιχαράκωση και σε πρακτικές που στην ουσία όχι μόνο δεν αμφισβητούν - πέρα από την αόριστη "επαναστατική" φρασεολογία - το σύστημα.
 Ίσα ίσα μπορεί και να το διευκολύνουν ή και να το εξυπηρετούν μάλιστα.

Γιατί για να έχει και το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο και σύστημα την αναγκαία ισορροπία - μάλιστα σε εποχές κρίσης και εξαιρετικής οικονομικής και κοινωνικής αστάθειας - χρειάζεται, πέρα από τους παλιούς και νέους μνημονιακούς και "πρόθυμους" για κυβερνητική σύμπραξη, και τις "αριστερές" δυνάμεις που να "φωνάζουν", να εκτονώνουν τη λαϊκή πίεση χωρίς να προσφέρουν όμως καμία ουσιαστική, πειστική και επεξεργασμένη διέξοδο.

Άρα, χωρίς να το απειλούν στην ουσία.

Έχει επιτύχει δηλαδή το φθαρμένο, κλονισμένο, εν πολλοίς αποτυχημένο και άχρηστο πολιτικό σύστημα της χώρας να αυτοαναπαράγεται, να αναδιοργανώνεται, να οριοθετεί ή και να προσφέρει ακόμη και τους "αμφισβητίες" του.

Αυτούς, βεβαίως, που έχουν τα προνόμια της τηλεοπτικής παρουσίας, των κοινοβουλευτικών επιχορηγήσεων, των ευρωπαϊκών κονδυλίων και ... άλλων άδηλων μπόνους ...

Σ' αυτό το παίγνιο εντάσσεται και το χτεσινό τίποτα του άχρηστου ντιμπέιτ, μιας σικέ και προδιαγεγραμμένης εκλογικής αναμέτρησης.

Μπορεί να προσφέρει αυτό το τηλεοπτικό και πολιτικοοικονομικό κατεστημένο και τις γαρνιτούρες τύπου Λεβέντη και άλλων που μπορούμε να δούμε μέχρι και στην επόμενη βουλή.

Και φυσικά δεν ξορκίζει και την απειλή της Χρυσής Αυγής  που σχετικά "αθόρυβα" αυτή την περίοδο συνεχίζει να ρυπαίνει την κοινωνία και την πολιτική μας ζωή.

Θα μας πείτε "όλα αυτά μήπως οδηγούν στη μοιρολατρία και την παραίτηση";

Θέλουμε να είμαστε ξεκάθαροι ...

Από αυτό το οριοθετημένο, το πολύ καλά σκηνοθετημένο πολιτικό σκηνικό και με τους καθεστωτικούς και με τους "αμφισβητίες" τους ενταγμένους πολύ καλά μέσα σ' αυτό και που τους περισσότερους τους αναπαράγει αυτό το ίδιο το πολιτικό σύστημα, τίποτε θετικό και ουσιαστικό δεν μπορεί να προκύψει για το λαό και τη χώρα.

Αντίθετα, απαιτείται ρήξη και σύγκρουση σε όλα τα επίπεδα με τις κατεστημένες, καθεστωτικές δυνάμεις και νοοτροπίες σε όλα τα επίπεδα.

Την αισιοδοξία και την εμπιστοσύνη σ' ένα διαφορετικό μέλλον οι πολίτες, οι νέοι άνθρωποι, τα κοινωνικά κινήματα, ο λαός μας στο σύνολό του θα τις αποκτήσει μέσα από τους δικούς του νέους αγώνες σε μια ριζικά διαφορετική προοπτική.