Σε όλες τις τελευταίες δημοσκοπήσεις καταγράφεται η σαφής τάση ενίσχυσης – σε ορισμένες περιπτώσεις και με εντυπωσιακά ποσοστά – των πολιτικών δυνάμεων της Αριστεράς.
Τελευταία δημοσκόπηση ήταν αυτή της Public Issue που δημοσιεύει η «Καθημερινή της Κυριακής». Σύμφωνα με αυτήν καταγράφεται προβάδισμα, χωρίς αυτοδυναμία, της ΝΔ κατά 16,5% έναντι του ΠΑΣΟΚ ενώ ενισχυμένες εμφανίζονται οι δυνάμεις της αριστεράς.
Στην εκτίμηση εκλογικής επιρροής η Ν.Δ. συγκεντρώνει 30,5% , το ΠΑΣΟΚ 14%, η ΔΗΜΑΡ 13,5%, το ΚΚΕ 12,5%, ο ΣΥΡΙΖΑ 12% , ο ΛΑΟΣ 5,5%, οι Οικολόγοι - Πράσινοι 4%, η ΔΗΣΥ 2,5% τα λοιπά κόμματα συνολικά 5,5% και η αποχή το 32,5%.
Σε μία επτακομματική Βουλή η ΝΔ θα εξασφαλίσει από 127 έως 138 έδρες μένοντας μακριά από το όριο της αυτοδυναμίας, ενώ το ΠΑΣΟΚ θα εκλέξει από 32 έως 43 βουλευτές απέχοντας κατά πολύ από τους 160 βουλευτές που ανέδειξε το 2009. Τριάντα έως 38 έδρες θα αναλογούν στο ΚΚΕ και 12 έως 18 έδρες θα καταλάβει το ΛΑ.Ο.Σ. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα εκλέξει 30 έως 35 βουλευτές, με 8 έως 13 βουλευτές θα εκπροσωπούνται στη Βουλή οι Οικολόγοι και 28 με 45 έδρες θα καταλάβει η Δημοκρατική Αριστερά!
Στην περίπτωση σχηματισμού Βουλής με τη συμμετοχή οκτώ κομμάτων οι έδρες της ΝΔ θα κυμαίνονται από 125 έως 136 και του ΠΑΣΟΚ από 32 έως 42. Το ΚΚΕ θα εξασφαλίσει από 29 έως 37 έδρες και ο ΛΑ.Ο.Σ από 12 έως 17. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα εκλέξει 29 έως 34 βουλευτές και από 8 έως 13 βουλευτές θα εκλέξουν οι Οικολόγοι. Η Δημοκρατική Αριστερά θα καταλάβει 28 έως 43 έδρες και η Δημοκρατική Συμμαχία θα εκπροσωπείται με 8 έως 9 βουλευτές.
Από τα στοιχεία της δημοσκόπησης προκύπτει ότι οι αρνητικές γνώμες για τη λειτουργία της κυβέρνησης Παπαδήμου φθάνουν το 91%, ενώ το 87% θεωρεί ότι η Ελλάδα πηγαίνει σε λάθος κατεύθυνση και το 85% δηλώνεί δυσαρεστημένο από το επίπεδο ζωής.
Οπωσδήποτε σχετική έκπληξη προκαλεί το δημοσκοπικό μπουμ της Δημοκρατικής Αριστεράς το οποίο μένει να αποδειχτεί και από τις ίδιες τις εξελίξεις.
Και σ’ αυτήν τη δημοσκόπηση, όμως, καταγράφεται η δυναμική ανόδου των πολιτικών δυνάμεων της Αριστεράς.
Είναι σίγουρο, βέβαια, ότι οι δημοσκοπήσεις δεν αποτελούν ασφαλές κριτήριο για την κατεύθυνση που θα πάρουν τα πολιτικά πράγματα.
Πολύ περισσότερο όταν αρκετές φορές έχουν αποδειχτεί αναξιόπιστες. Και η Public Issue και η εφημερίδα που τη φιλοξενεί έχει δώσει και στο παρελθόν πολλές αφορμές για σχόλια και κριτικές.
Ωστόσο, διαφαίνεται το περίγραμμα ορισμένων βασικών πολιτικών δυνατοτήτων που είναι ευθύνη και της Αριστεράς να τις αξιοποιήσει.
Υπάρχει σαφής η δυνατότητα τα κόμματα που υποστήριξαν τις πολιτικές του Μνημονίου και της τρόικα να γνωρίσουν μια συντριπτική πολιτική ήττα και στο σύνολό του να κτυπηθεί ο δικομματισμός.
Το ΠΑΣΟΚ παρουσιάζει ισχυρά σημεία διάλυσης και αποσύνθεσης.
Η ΝΔ παραμένει καθηλωμένη αν και σε απόσταση από το ΠΑΣΟΚ χωρίς να μπορεί να εξασφαλίσει αυτοδυναμία.
Ενδεικτική είναι και η πτωτική τάση του ΛΑΟΣ από τη στιγμή που μπήκε στην κυβέρνηση Παπαδήμου.
Ενώ και το κόμμα της Ντόρας Μπακογιάννη παραμένει σταθερά κάτω από το όριο εισόδου στη Βουλή.
Αντιθέτως οι πολύμορφες δυνάμεις της αριστεράς καταγράφουν ιδιαίτερα ενισχυμένα ποσοστά.
Οι πολίτες και η κοινωνία με αυτό τον τρόπο δηλώνουν τη διάθεσή τους να βρεθούν λύσεις έξω και πέρα από την κυρίαρχη λογική της υποταγής στην τρόικα.
Υπό προϋποθέσεις η ευρύτερη Αριστερά μπορεί να αναδειχτεί δύναμη που διεκδικεί την κυβερνητική εξουσία ή που να αποτελεί τη βασική αντιπολιτευτική δύναμη.
Ωστόσο, αυτό απαιτεί συγκεκριμένες υπερβάσεις και διάθεση σύγκλισης των αριστερών δυνάμεων από όλες τις κατευθύνσεις.
Ετοιμότητα και διάθεση για τη διαμόρφωση ενός αξιόπιστου κυβερνητικού προγράμματος, ενός πολιτικού σχεδίου που θα οδηγεί τη χώρα έξω από τον ασφυκτικό κλοιό της τρόικα, του ΔΝΤ και των ξένων δανειστών.
Θα στηρίζεται στη διαγραφή του χρέους και στην υπεράσπιση των οικονομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των Ελλήνων πολιτών.
Θα κινείται σε συγκρουσιακή κατεύθυνση με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της ΕΕ ενώ θα ανιχνεύει τις δυνατότητες συνεργασίας με νέους όρους και προϋποθέσεις σε διεθνές επίπεδο, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για μια διαφορετικού τύπου ανάπτυξη.
Το σίγουρο, επίσης, είναι ότι μπροστά στην αριστερά παρουσιάζεται μια νέα ιστορική ευκαιρία.
Για να αναδείξει το ρόλο της και να αποκτήσει καθοριστική παρέμβαση στα πολιτικά και κοινωνικά πράγματα της χώρας.
Και κυρίως να αποτελέσει έμπρακτα τη δύναμη εκείνη που μπορεί αποτελεσματικά να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των εργαζομένων αλλά και τα εθνικά συμφέροντα της χώρας.
Μόνο που οι ιστορικές ευκαιρίες δεν είναι απεριόριστες και δεν παρουσιάζονται όποτε επιθυμούν ορισμένες ηγεσίες ή πολιτικοί σχεδιασμοί.
Το παράδειγμα των τελευταίων περιφερειακών εκλογών πρέπει να μας προβληματίσει. Τότε οι ευρύτερες δυνάμεις της Αριστεράς συγκέντρωσαν περίπου 30%, γεγονός που με μια στοιχειώδη συνεργασία θα οδηγούσε στην είσοδο της στο β΄ γύρο και στην κατάκτηση της πλειοψηφίας στη μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας που συγκεντρώνει το 40% του πληθυσμού της χώρας, ενώ ταυτόχρονα θα έστελνε ένα ηχηρότατο μήνυμα αποτροπής των μνημονιακών πολιτικών. Η άρνηση αυτής της δυνατότητας οδήγησε τον κυβερνητικό υποψήφιο του ΠΑΣΟΚ να κατακτήσει την περιφέρεια και έδωσε την ευκαιρία στο Γιώργο Παπανδρέου να ποζάρει – προσωρινά – ως νικητής και ρυθμιστής τω πολιτικών εξελίξεων.
Θα ήταν, λοιπόν, τραγικό η Αριστερά να συγκεντρώσει τα υψηλότερα ποσοστά της από το 1958 και την ίδια στιγμή να διαμορφωθεί χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία μια κυβερνητική πλειοψηφία που θα συνεχίζει την ίδια πολιτική ή έστω μια παραλλαγή της.
Κάτι τέτοιο θα είχε καταστροφικές συνέπειες για τη χώρα, τους εργαζομένους ενώ θα έθετε σοβαρά προβλήματα και στην προοπτική της ίδιας της Αριστεράς.
Υπάρχει ο χρόνος – ακόμη – για να αλλάξουν ορισμένες επιλογές.
Μόνο που και οι ίδιοι οι πολίτες, η κοινωνική βάση της αριστεράς πρέπει να αρθρώσει το δικό της λόγο.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου