Και μετά τα αποτελέσματα των Πανελληνίων οι νέοι μπορούν να ελπίζουν;

Με την ανακοίνωση των φετινών αποτελεσμάτων των Πανελληνίων εξετάσεων δόθηκε τέλος – έστω και προσωρινά – στην αγωνία των 90.000 περίπου υποψηφίων.

Αποτελέσματα που όσον αφορά τη στατιστική τους διάσταση δεν παρουσίασαν συνταρακτικές διαφορές με άλλες χρονιές.

Η εισαγωγή στα Ανώτατα Ιδρύματα με βαθμολογίες κάτω από τη βάση είναι το φαινόμενο που σηματοδοτεί τις φετινές πανελλαδικές εξετάσεις. Αποτελεί μια λύση, έστω και πρόσκαιρη, για τα ΤΕΙ που απειλούνται με λουκέτο, ευνοεί τους μαθητές με χαμηλές βαθμολογίες αλλά επαναφέρει και τον προβληματισμό για την ποιότητα του φοιτητικού δυναμικού στα Ανώτατα Ιδρύματα.

Πέρα από αυτή την πλευρά χιλιάδες νέοι άνθρωποι ετοιμάζονται να κάνουν ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή τους.

Γεμάτοι όνειρα κι ελπίδες.

Ταλαιπωρημένοι μετά από μια σκληρή κι επίπονη διαδικασία.

Μια διαδικασία που αναδεικνύει «νικητές» και «ηττημένους». Κάποιους που έφθασαν στους στόχους τους και κάποιους που έμειναν μακριά από αυτούς ή κάποιους που δεν είναι πλήρως ικανοποιημένοι από τα αποτελέσματα και θα αρκεστούν σε ορισμένες «αναγκαστικές» επιλογές.

Εμείς θέλουμε να συγχαρούμε όλους τους μαθητές, όλους τους νέους που έδωσαν αυτή τη μάχη.

Για μας όλοι είναι νικητές.

Έκαναν την προσπάθειά τους μεγάλη ή μικρότερη και μπορούν ν’ απλώσουν το βλέμμα τους προς τα μπρος.

Ακόμα κι αυτοί που «απέτυχαν» μπορούν να ξαναπροσπαθήσουν ή να επιλέξουν και κάτι διαφορετικό.

Το δικαίωμα στην ελπίδα και το όνειρο δεν μπορεί να τους την αφαιρέσει κανείς όσο κι αν είναι άδικη, σκληρή και μακριά από τις διαθέσεις και ανάγκες των νέων ανθρώπων η στάση της ελληνικής πολιτείας.

Η γενιά αυτή ολοκλήρωσε το οδοιπορικό της στη μέση εκπαίδευση έχοντας την προσδοκία – μεταξύ άλλων – ότι μπορεί να αλλάξει αυτό το εξεταστικό σύστημα.

Κάτι που επανειλημμένα είχαν εξαγγείλει οι κυβερνήσεις οι οποίες οργάνωναν «εθνικούς διαλόγους για την Παιδεία» οι οποίοι γίνονταν «διάλογοι εκ του μηδενός» μόλις άλλαζε ο εκάστοτε υπουργός για να διαφοροποιηθούν εντελώς μόλις άλλαζε η κυβέρνηση. Με τελικό αποτέλεσμα όλα … να μένουν ίδια.

Μια ακόμη γενιά μαθητών, νέων ανθρώπων έζησε αυτές τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις.

Και αυτή όπως και άλλες γενιές βιώνουν και άλλα τραυματικά φαινόμενα.

Αυτοί που αποτελούν το πιο σημαντικό, το πιο αξιόλογο, το πιο ελπιδοφόρο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, που καταγράφουν τις δικές τους προσωπικές επιτυχίες μέσα από μια πολύχρονη και επίμοχθη προσπάθεια γα να κατακτήσουν μια καλύτερη θέση στη ζωή, μια θέση που τους αξίζει και τη δικαιούνται.

Είναι αυτοί, όμως, που αξιολογούνται αυστηρά και άδικα από το πολιτικό ή εκπαιδευτικό σύστημα και κατεστημένο.

Είναι αυτοί που προορίζονται να γίνουν οι μελλοντικοί άνεργοι ή οι αυτοί που θα αντιμετωπίζουν την εργασιακή επισφάλεια, τις αμοιβές των 400 και 500 ευρώ.

Είναι αυτοί που θα αντιμετωπίσουν την αναξιοκρατία, όταν μπροστά τους δουν να διορίζονται οι διάφοροι «ημέτεροι» , τα «παιδιά» των πολιτικών ταγών, των υπουργών και των βουλευτών και όλων εκείνων που στο όνομα της «εξυγίανσης» του δημόσιου βίου και του εκσυγχρονισμού του κράτους, προωθούν ανθρώπους με πολύ υποδεέστερα προσόντα, καλλιεργούν τις σχέσεις εξυπηρέτησης και πολιτικής πατρωνίας.

Είναι αυτοί που θα νιώσουν την πίεση ή την αίσθηση ότι τους «διώχνει» η ίδια τους η χώρα και να αναζητήσουν κάπου αλλού μια καλύτερη τύχη, άθελά τους συντελώντας σε μια πρωτόγνωρη «εθνική αιμορραγία»

Είναι αυτή η γενιά που συνεχίζει θα συνεχίσει να ακούει μεγάλα λόγια και υποσχέσεις ενώ θα εισπράττει την απαξίωση και την απόρριψη.

Όλα αυτά δεν αρκούν για να λυγίσουν τους νέους ανθρώπους.

Να τους κάνουν να χάσουν το κουράγιο, το χιούμορ τους, την αγωνιστικότητα τους, τη διάθεση για τη ζωή και την αυτοπεποίθηση τους.

Γι’ αυτό παρά τις δυσκολίες και τις αδικίες. Παρά τις αβεβαιότητες και αγωνίες που γεννά η εποχή.

Οι νέοι θα βρουν το δρόμο τους, θα διαμορφώσουν τη δική τους περπατησιά.

Και σε πείσμα πολλών, θα τα καταφέρουν.

Κι ας θυμόμαστε …

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=pWvrxcovosI]