Σύντομα σχόλια για έναν "περήφανο" εορτασμό ...

 

Η μικρή είδηση της ημέρας ...

"Η νορβηγική αστυνομία ανακοίνωσε σήμερα ότι άρχισε να ανακρίνει την πρωθυπουργό Έρνα Σόλμπεργκ για το πάρτι γενεθλίων που διοργάνωσε τον περασμένο μήνα και ενδέχεται να της επιβληθεί πρόστιμο 10.000 κορωνών (περίπου 982 ευρώ) για παραβίαση των κανόνων κοινωνικής απόστασης λόγω της COVID-19.

"Ξεκινήσαμε έρευνα και μέρος αυτής περιλαμβάνει ανάκριση της πρωθυπουργού. Αναλάβαμε την πρωτοβουλία και η ανάκριση έχει ξεκινήσει, αλλά δεν έχει τελειώσει επισήμως", δήλωσε στο Reuters ο αστυνομικός επιθεωρητής Πεν Μόρτεν Σέντινγκ.

Η αστυνομία σκοπεύει να ολοκληρώσει την έρευνα αυτή την εβδομάδα, είπε.

...

Η πρωθυπουργός, που διανύει τη δεύτερη θητεία της στον πρωθυπουργικό θώκο, ζήτησε συγγνώμη επειδή γιόρτασε τα 60ά γενέθλιά της με 13 μέλη της οικογένειάς της σε ένα ορεινό θέρετρο, παρά την απαγόρευση που έχει επιβάλει η κυβέρνηση στις εκδηλώσεις με τη συμμετοχή άνω των 10 ανθρώπων."

Μα καλά, είναι σοβαροί οι άνθρωποι;

Βρίσκεται στην Ευρώπη η χώρα αυτή;

Γιατί δεν "διδάσκεται" από κάποια άλλη χώρα στο άλλο άκρο της Ευρώπης;

Από μια χώρα που "περήφανα" προχωρά στον εορτασμό των 200 χρόνων από την Επανάσταση για την απελευθέρωσή της;

Που "περήφανα" προχωρά από τη μια "συνταγή της επιτυχίας" στην άλλη;

Όπου οι ιθύνοντες και οι ταγοί της εξουσίας θεωρούν πως οι νόμοι και οι κανόνες ισχύουν για τους άλλους και κυρίως για τους πληβείους;

Και οι ίδιοι μπορεί "περήφανα" να αυθαιρετούν;

Μια χώρα που "περήφανα" πληρώνει τα χρέη και τα μνημόνια της ...

Και που "περήφανα" καταστέλλει τα παιδιά της, ειδικά αυτά που τολμούν να σηκώσουν κεφάλι και να απαιτήσουν περισσότερη δικαιοσύνη...

Μια χώρα - χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας - που "περήφανα' βαδίζει τον "ευρωπαϊκό της δρόμο" μέσα από θεσμούς (ακόμη) πολιτικής και οικονομικής αδιαφάνειας,

Συνεχίζοντας και ανακυκλώνοντας τις ίδιες οικογενειακές πολιτικές δυναστείες ... λες και ο χρόνος έχει ακινητοποιηθεί σε δεκαετίες παλιές μα όχι ξεχασμένες.

Μια χώρα "περήφανη" για την ιστορία και τον πολιτισμό της που "περήφανα" ανέχεται να τσιμεντώνεται η Ακρόπολη και να καίγονται οι Μυκήνες ...

Χωρίς να ιδρώνει το αυτί κανενός!

Μια χώρα, γενέτειρα του Θεάτρου που εξωθεί τους ανθρώπους της Τέχνης στην πιο στυγνή απελπισία και που "περήφανα" ανέχεται τα Εθνικά και Κρατικά της Θέατρα να γίνονται λεία πελατειακών σχέσεων και ανθρώπων υπόλογων για την προσβολή των πιο βασικών, των πιο στοιχειωδών ανθρώπινων αξιών.

Πολλά "περήφανα" μπορούμε να καταγράψουμε.

Παραφράζοντας, ωστόσο, ένα στίχο του Ρίτσου ...

"Τούτη η περηφάνεια είναι δική τους και δική μας ..."

Αρκεί να μην ξεχνάμε με ποιους γιορτάζουμε, για τι γιορτάζουμε και ποιο είναι το νόημα για το οποίο γιορτάζουμε ...

Περήφανα πάντα ... και χωρίς εισαγωγικά αυτή τη φορά!