Τι να κάνουμε στην Ευρώπη; Προτάσεις από την Αριστερά

από τον Μ ...

Κείμενο πολιτικών θέσεων που συνυπογράφουν οι συμμετέχοντες στο Διεθνές Συνέδριο του ΕΔΕΚΟΠ με τίτλο «Η Γαλλία και η Ευρώπη μετά το Brexit».

Για την Ευρώπη οι στιγμές είναι καίριες. Είναι σαφές ότι η Οικονομική και Νομισματική Ένωση έχουν αμετάκλητα αποτύχει, οι οικονομίες της περιφέρειας της Ευρώπης παραμένουν σε σοβαρή κρίση και οι οικονομίες του πυρήνα δεν παρουσιάζουν καμία δυναμική. Το κοινό νόμισμα έχει μετατραπεί σε εργαλείο που επιτρέπει στη Γερμανία να εφαρμόσει μερκαντιλιστικές πολιτικές μέσω του μισθολογικού ντάμπινγκ και -με την υποστήριξη των άλλων οικονομιών του πυρήνα της ΟΝΕ- να υπαγορεύσει «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις», που δημιουργούν οικονομική στασιμότητα, φτώχεια και ανεργία. Οι μεγάλες επιχειρήσεις και οι υποστηρικτές του νεοφιλελευθερισμού εκμεταλλεύονται την κρίση για να εντείνουν την επιθετική τους στάση ενάντια στις κοινωνικές και δημοκρατικές κατακτήσεις του εικοστού αιώνα.

Η συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε ότι τόσο η ΕΕ όσο και η ΟΝΕ αποτελούν σημαντικά εμπόδια σε οποιαδήποτε προσπάθεια αλλαγής της κυρίαρχης νεοφιλελεύθερης ατζέντας στην Ευρώπη. Η λιτότητα, ο νεοφιλελευθερισμός και οι πολιτικές ελεύθερου εμπορίου, σε συνδυασμό με την περιφρόνηση των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων για τα στοιχειώδη δικαιώματα και τη δημοκρατία έχουν οδηγήσει σε μια άνευ προηγουμένου κρίση νομιμοποίησης της ΕΕ.

Ας αναλογιστούμε τα αποτελέσματα των τριών τελευταίων δημοψηφισμάτων που συνδέονται με ευρωπαϊκά ζητήματα.

Στην Ελλάδα, στις 5 Ιουλίου 2015, μια μεγάλη πλειοψηφία αποφάσισε να απορρίψει τους όρους που συνοδεύουν το τρίτο πακέτο διάσωσης που προτάθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Στο Ηνωμένο Βασίλειο, στις 23 Ιουνίου 2016, η πλειοψηφία επέλεξε να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση και απαίτησε να αντιστραφεί η διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Στην Ιταλία, στις 4 Δεκεμβρίου 2016, μια ευρεία πλειοψηφία απέρριψε τις αντιδημοκρατικές και υπέρ της αγοράς συνταγματικές μεταρρυθμίσεις, παρά την ανοιχτή και ομόφωνη υποστήριξη των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων, αναγκάζοντας τον φιλοευρωπαϊστή πρωθυπουργό Ματέο Ρέντσι να παραιτηθεί.

Η απόρριψη των ευρωπαϊκών θεσμών δεν ήταν ποτέ σαφέστερη από τους λαούς των κρατών-μελών της ΕΕ. Ο θυμός και η αγανάκτηση των λαϊκών ευρωπαϊκών στρωμάτων διογκώνονται συνεχώς. Δυστυχώς όμως ο κερδισμένος για την ώρα είναι η αυξανόμενη ξενοφοβία, η σκληρή Δεξιά, ακόμη και ο φασισμός. Η Ευρωπαϊκή Αριστερά πληρώνει ακριβά την εσφαλμένη προσκόλλησή της στην ΟΝΕ. Πληρώνει ακόμη το ταμπού της αποφυγής ρήξης με το πλαίσιο διακυβέρνησης της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένου και του νεοφιλελεύθερου τρόπου ενσωμάτωσης των κρατών μελών. Για να μην κυριαρχείται το μέλλον της Ευρώπης από το νεοφιλελευθερισμό και τη σκληρή Δεξιά, η απάντηση είναι η απελευθέρωση, σε τοπικό, εθνικό και διεθνές επίπεδο, από τον σιδερένιο κλωβό των πολιτικών και των συνθηκών που επιβάλλονται από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς.

Τι θα πρέπει να κάνει η Αριστερά;

Στη βάση των προτάσεων που συζητήθηκαν κατά τη διάρκεια του δεύτερου διεθνούς συνεδρίου του ΕΔΕΚΟΠ και μετά την τελευταία Σύνοδο Κορυφής για ένα Σχέδιο Β στην Ευρώπη, προκύπτει ότι υπάρχουν τρεις βασικοί στόχοι που πρέπει να επιδιώξει σήμερα η Αριστερά στην Ευρώπη:

1. Η κύρια προτεραιότητα είναι να δοθεί ένα τέλος στη λιτότητα και να δημιουργηθούν ποιοτικές θέσεις εργασίας. Αυτός πρέπει να είναι ο πυρήνας της οικονομικής πολιτικής της Αριστεράς. Ωστόσο, δεν θα καταφέρουμε να πείσουμε για την ικανότητά μας να επιτύχουμε αυτό το στόχο, αν δεν παρουσιάσουμε μια συγκεκριμένη στρατηγική που να αντιμετωπίζει τις μεγάλες ανισορροπίες των οικονομιών της Ευρώπης, δημιουργώντας έτσι το έδαφος για έναν οικολογικό και δημοκρατικό μετασχηματισμό του βιομηχανικού και αγροτικού τομέα.

Η αντιμετώπιση των κοινωνικών αναγκών των λαών της Ευρώπης και των οικολογικών προκλήσεων στην ευρωπαϊκή ήπειρο θα είναι αδύνατη χωρίς μια τέτοια σαφή και εφικτή στρατηγική. Πάνω απ ‘όλα, χρειαζόμαστε μαζικές δημόσιες επενδύσεις για να τονώσουμε τη ζήτηση και να ανακτήσουμε τον έλεγχο των επιχειρήσεων και των τραπεζών. Αυτή θα είναι η βάση πάνω στην οποία θα ανοικοδομηθεί μια διευρυμένη κοινωνική πρόνοια και θα αντιμετωπιστούν οι εισοδηματικές και περιουσιακές ανισότητες.

2. Ριζοσπαστική πολιτική είναι αδύνατη χωρίς νομισματική κυριαρχία. Ο ζουρλομανδύας των ευρωπαϊκών συνθηκών και οδηγιών, καθώς και οι μηχανισμοί της ΟΝΕ έχουν φτιαχτεί για να αποκλείσουν κάθε άλλη στρατηγική πέραν της λιτότητας και της φιλελευθεροποίησης. Για να δώσουμε τέλος στη λιτότητα είναι απαραίτητο να ανακτήσουμε τον δημοκρατικό έλεγχο στη δημιουργία του χρήματος και στις τράπεζες. Κάθε Αριστερή κυβέρνηση θα πρέπει να ξεκινά με ανυπακοή προς τις Ευρωπαϊκές Συνθήκες, να προετοιμάζεται για αντιπαράθεση διαρκείας με τις ευρωπαϊκές αρχές, και παράλληλα θα πρέπει να αναπτύσσει μια ολοκληρωμένη οικονομική στρατηγική προκειμένου να διαχειριστεί τη σύγκρουση.

Η Αριστερά θα πρέπει να προετοιμαστεί για τη δημιουργία νέων νομισμάτων και δεν θα πρέπει να φοβάται να απαιτήσει διαγραφή του δημοσίου χρέους όταν μια τέτοια διαγραφή είναι πολιτικά θεμιτή και οικονομικά αναγκαία. Θα πρέπει να προτείνει την εθνικοποίηση και κοινωνικοποίηση των τραπεζών προκειμένου να ανακτήσει τον δημοκρατικό έλεγχο της οικονομίας. Θα πρέπει επίσης να προτείνει ένα νέο πλαίσιο για τον έλεγχο των ροών κεφαλαίου σε όλη την Ευρώπη, αλλά και για την αμοιβαία διαχείριση των συναλλαγματικών ισοτιμιών, καθώς και των εμπορικών πλεονασμάτων και ελλειμμάτων μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών.

Πρόκειται για μέτρα απολύτως εφικτά, τα οποία η Αριστερά θα πρέπει να επιδιώξει με αυτοπεποίθηση. Το πλέον σημαντικό είναι να αναπτύξει μια στρατηγική η οποία θα δώσει ένα τέλος στη λιτότητα και θα ενισχύσει την αλληλεγγύη μεταξύ των κινημάτων σε κάθε χώρα, ενώ θα ριζώσει ταυτόχρονα στο εθνικό πλαίσιο κάθε χώρας και θα προτείνει εναλλακτικές λύσεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Αν δεν είμαστε έτοιμοι να κάνουμε αυτά τα βήματα, στη βάση της εθνικής πραγματικοτήτας σε κάθε χώρα και με την υποστήριξη μιας συμμαχίας Αριστερών δυνάμεων σε κάθε χώρα, θα είναι αδύνατο να ξεφύγουμε από τη λιτότητα και το νεοφιλελευθερισμό.

3. Η ριζοσπαστική οικονομική πολιτική είναι επίσης άρρηκτα συνδεδεμένη με το αίτημα για λαϊκή κυριαρχία και δημοκρατία. Οι θεσμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν υπήρξαν ποτέ δημοκρατικοί και δεν σχεδιάστηκαν ποτέ για να υπηρετήσουν τους λαούς της Ευρώπης. Είναι μέρος ενός πολιτικού μηχανισμού που σχεδιάστηκε για να εφαρμόσει μια οικονομική τάξη πραγμάτων που ευνοεί τις πολυεθνικές εταιρίες, τη συστηματική ιδιωτικοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών και άλλων δημόσιων περιουσιακών στοιχείων, καθώς και τη διάβρωση της κοινωνικής πρόνοιας.

Το νεοφιλελεύθερο καθεστώς ελεύθερου εμπορίου που προωθείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση καθιστά αδύνατη οποιουδήποτε είδους λαϊκή κυριαρχία. Είναι απαραίτητο να σπάσουν οι συμφωνίες και συνθήκες ελεύθερου εμπορίου που έχουν αναπτυχθεί και επιβληθεί στις ευρωπαϊκές χώρες. Η απόρριψη της ΟΝΕ και η άρνηση εφαρμογής των νεοφιλελεύθερων οδηγιών και συνθηκών είναι αναγκαία μέσα για την εφαρμογή προοδευτικών οικονομικών πολιτικών και την ανάκτηση του δημοκρατικού ελέγχου.

Είναι επίσης αναγκαία μέτρα για την ανάπτυξη της νέας πολιτικής συνεργασίας που χρειαζόμαστε στην Ευρώπη στη βάση της κοινωνικής δικαιοσύνης, της διεθνούς αλληλεγγύης, της δημοκρατίας και της βιωσιμότητας του περιβάλλοντος. Είναι απαραίτητο να δρομολογήσουμε τις αναγκαίες διαδικασίες για την οικοδόμηση αυθεντικά δημοκρατικού πολιτικού καθεστώτος. Θα πρέπει επίσης να ενθαρρύνουμε τη λαϊκή αυτοοργάνωση και κινητοποίηση.

Τα σύννεφα μαζεύονται πάνω από την Ευρώπη. Υπάρχει ακόμα χρόνος για την Αριστερά να διαμορφώσει τις εξελίξεις, υπό την προϋπόθεση ότι θα ανακτήσει το πολιτικό θάρρος της. Η Αριστερά θα πρέπει να ανανεώσει και να ενισχύσει τις προτάσεις της για την οικονομία, την κοινωνία και την πολιτική. Θα πρέπει να θυμηθεί ότι η δύναμή της προέρχεται από την προάσπιση της δημοκρατίας, της λαϊκής κυριαρχίας και των συμφερόντων των εργαζομένων και των καταπιεσμένων. Και θα πρέπει να προετοιμαστεί για ριζική ρήξη με το νεοφιλελεύθερο ζουρλομανδύα που επιβάλλουν οι Συνθήκες της ΕΕ και η ΟΝΕ.

---

Το δεύτερο διεθνές συνέδριο του ΕΔΕΚΟΠ, «Η Γαλλία και η Ευρώπη μετά το Brexit», πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι στις 2 και 3 Δεκεμβρίου 2016

---

Υπογράφουν οι:

Josep Maria Antentas (Καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Αυτόνομο Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης, Ισπανία)
Jeanne Chevalier (Parti de gauche, εκπρόσωπος οικονομικών θεμάτων, Γαλλία)
Eric Coquerel (Parti de Gauche, Συμπρόεδρος, Γαλλία)
Alexis Cukier (Ensemble!, Εθνική Επιτροπή, Γαλλία)
Fabio De Masi (Ευρωβουλευτής, Die Linke, Γερμανία)
Sergi Cutillas (Οικονομολόγος Ερευνητής στο Ekona Research Center, μέλος της Πλατφόρμας των Πολιτών για τον Λογιστικό Έλεγχο του Χρέους, Ισπανία)
Cédric Durand (Ανώτερος Λέκτορας Οικονομικών στο University Paris XIII, Γαλλία)
Guillaume Etiévant (Parti de gauche, πρώην εκπρόσωπος οικονομικών θεμάτων, Γαλλία)
Stefano Fassina (Βουλευτής και πρώην Αναπληρωτής Υπουργός Οικονομικών, Sinistra Italiana, Ιταλία)
Heiner Flassbeck (Επίτιμος καθηγητής Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου, Γερμανία)
Κωνσταντίνος Γαβριηλίδης (Περιφερειακός Σύμβουλος και μέλος της Οικονομικής Επιτροπής της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας)
Marlène Grangé (Ensemble!, Γαλλία)
Sabina Issehnane (Ανώτερη Λέκτορας Οικονομικών στο University of Rennes 2, Γαλλία)
Κώστας Λαπαβίτσας (Καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου και πρώην Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Ελλάδα)
Moreno Pasquinelli (Programma 101, Ιταλία)
Jean-François Pellissier (Ensemble!, κομματικός εκπρόσωπος, Γαλλία)
Laura Raim (Ανεξάρτητη Δημοσιογράφος, Γαλλία)
Patrick Saurin (Εκπρόσωπος του Sud BPCE, CADTM, Γαλλία)
Eric Toussaint (Εκπρόσωπος του CADTM International, Βέλγιο)
Aurélie Trouvé (Ανώτερη Λέκτορας Οικονομικών, Agrosup Dijon, Γαλλία)
Miguel Urbán (Ευρωβουλευτής, Podemos, Ισπανία)
Christophe Ventura (Ερευνητής Διεθνών Σχέσεων, μέλος του Chapitre 2, Γαλλία)
Frédéric Viale (Διδάκτωρ Νομικής, μέλος του Chapitre 2, Γαλλία)
Sébastien Villemot (Οικονομολόγος στο OFCE, Γαλλία)
Γρηγόρης Ζαρωτιάδης (Αναπληρωτής Καθηγητής στη Σχολή Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Ελλάδα)

Οικογένεια Φύσσα: Επιχειρείται ξεδιάντροπο ξέπλυμα του φασισμού

Αναλυτικά η ανακοίνωση:

Για μία ακόμη φορά, έγινε σαφές σε όλους τους δημοκρατικούς ανθρώπους, ότι η κοινωνία δεν μπορεί να περιμένει τίποτα από το πολιτικό σκηνικό το οποίο διαμορφώνουν συγκεκριμένα συμφέροντα.

Η δίκη, η οποία ξεκίνησε στις 20 Απριλίου 2015, έχει καταδείξει μέχρι σήμερα με απόλυτη ευκρίνεια την δράση της εγκληματικής οργάνωσης επί 30 χρόνια τώρα. Η δράση αυτή, η οποία ενισχύθηκε από την ανοχή του κράτους, της Αστυνομίας και άλλων συγκεκριμένων παραγόντων, είχε αποτυπωθεί στην πληθώρα των δικαστικών αποφάσεων για τα διάφορα εγκλήματα των στελεχών αυτής της οργάνωσης, αλλά η μεγάλη διαφορά είναι ότι επιτέλους είναι κατηγορούμενη και η ηγεσία της, δηλαδή οι άνθρωποι που διευθύνουν, διατάζουν και κατευθύνουν την εγκληματική οργάνωση αυτή.

Προφανώς αυτό κάποιους ενοχλεί και για τον λόγο αυτό παρατηρούμε ότι στη πολιτική σκηνή επιχειρείται ένα ξεδιάντροπο ξέπλυμα του φασισμού και των ηττημένων του 1945, αφού σύμφωνα και με την ομολογία του αρχηγού της εγκληματικής οργάνωσης, οι Έλληνες συνεργάτες των Γερμανών ναζί, είναι οι «παππούδες» και οι «πατεράδες» των χρυσαυγιτών, οι πρόγονοί τους ιδεολογικά, και ενίοτε κυριολεκτικά.

Οι πρόσφατες εμφανίσεις κυβερνητικών στελεχών αγκαλιά με νεοναζί βουλευτές, αλλά και δηλώσεις, προσβάλλουν την μνήμη των νεκρών και των υπολοίπων θυμάτων του φασισμού, νομιμοποιώντας ουσιαστικά τη δράση των ταγμάτων εφόδου και προτάσσοντας την λογική του «περασμένα, ξεχασμένα».

Για μας που μείναμε πίσω, και για τη μνήμη των δικών μας προγόνων, τίποτα δεν πέρασε, τίποτα δεν θα ξεχαστεί. Στον αγώνα κατά του φασισμού οι πολίτες είμαστε μόνοι.

Όποιοι πιστεύουν ότι οι θιασώτες του φασισμού και των νεοναζιστικών μορφωμάτων μπορούν να εκδημοκρατισθούν, είναι πολιτικά αφελείς και επικίνδυνα ανιστόρητοι, είτε σε συνδυασμό με αυτά, εξυπηρετούν συγκεκριμένες σκοπιμότητες.

Μπορεί ο φασισμός να μην είναι γονιδιακός, η ρήξη όμως μαζί του είναι η μόνη λύση, όπως η μάχη του σώματος απέναντι στον καρκίνο».

από τον Μ ...

Χωρίς ελπίδα οι Έλληνες μπροστά στο 2017 - ευρήματα σοκ έρευνας της MRB

Ανησυχία, φόβος, οργή και ντροπή είναι οι λέξεις που εκφράζουν σήμερα, ενόψει της νέας χρονιάς, τον Έλληνα πολίτη, που δίνει πλέον μεγάλο βάρος στην ανάπτυξη και αισθάνεται μεγάλη ανασφάλεια για την εργασία του.

Οι Έλληνες υποδέχονται το νέο έτος με μεγάλη απογοήτευση και απαισιοδοξία και με πολύ χαμηλές προσδοκίες, όπως προκύπτει από το «Βαρόμετρο», που δημοσιεύει για δεύτερη χρονιά η Realnews σε συνεργασία με την MRB. 

Το 63,1% των πολιτών αισθάνεται ενόψει της νέας χρονιάς ανησυχία, το 47,9% φόβο, το 29,7% οργή και το 24,3% ντροπή, ενώ το 12% το εκφράζει το συναίσθημα της ελπίδας, το 1,6% η αυτοπεποίθηση, το 1,2% η περηφάνια και το 0,7% η σιγουριά. Μέσα σε έναν χρόνο οι Ελληνες εμφανίζονται πολύ πιο απαισιόδοξοι, καθώς πέρυσι τον Δεκέμβριο, σύμφωνα με την αντίστοιχη δημοσκόπηση της «R», ανησυχία ένιωθε το 42,8%, οργή το 32,4% και φόβο το 18,8%, ενώ ελπίδα το 24,4%. 

Αξίζει να σημειωθεί ότι ελπίδα αισθάνονται κυρίως οι ψηφοφόροι των κομμάτων της συγκυβέρνησης και συγκεκριμένα το 24,4% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ και το 13,5% των ψηφοφόρων των ΑΝΕΛ και ακολουθούν με... 7% οι ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας. Και οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ, όμως, αισθάνονται ανησυχία (63,1% και 66,7% αντίστοιχα), φόβο (42,6% και 43,1%), οργή (23,6% και 26,2%) και ντροπή (17,6% και 29,3%). 

Ανησυχία αισθάνονται περισσότερο οι γυναίκες (65,7%) έναντι των ανδρών (60,4%), οι ηλικίες 55-64 ετών (65,4%) και 35-44 ετών (64,9%), καθώς και οι κάτοικοι των Αθηνών (62,6%) έναντι της Θεσσαλονίκης (57,9%). 

Φόβο αισθάνονται περισσότερο οι ηλικίες 65 ετών και άνω (52,3%), ενώ οργή οι ηλικίες 25-34 ετών (37%) και 35-44 (31,3%).

Ο δείκτης αισιοδοξίας συγκρίνεται μόνο με την περίοδο του 2012 και των αρχών του 2015, καθώς το 81,2% των ερωτηθέντων εκτιμά ότι η οικονομική κατάσταση της χώρας θα χειροτερέψει σημαντικά και το 77,7% ότι κάτι αντίστοιχο θα συμβεί και με την προσωπική οικονομική κατάσταση του καθενός.

Περίεργο ατύχημα με τουρκικό πλοίο στην Κω – 100 μ. από την ακτή!

Το πλοίο «ALCATRAS» με σημαία Τουρκίας προσάραξε χθες το πρωί σε αβαθή νερά στη νήσο Κω και σε απόσταση περίπου 100m από την ακτή, με αποτέλεσμα να ξυπνήσουν μνήμες… Ιμίων, καθώς τις ίδιες μέρες τον Δεκέμβρη του 1995, είχε συμβεί ανάλογο περιστατικό με τουρκικό πλοίο που οδήγησε στην κρίση, στο τέλος Ιανουαρίου του 1996. 

Σύμφωνα με δήλωση του πλοιάρχου, στο πλοίο, το οποίο είχε αποπλεύσει από το λιμένα Τούζλα της Τουρκίας με προορισμό το λιμένα Αττάλειας της Τουρκίας μεταφέροντας τεχνικό εξοπλισμό, επιβαίνουν συνολικά πέντε αλλοδαποί μέλη πληρώματος, καλά στην υγεία τους, ενώ αιτία της προσάραξης είναι βλάβη πηδαλίου.

Από το περιστατικό προκλήθηκε ελεγχόμενη εισροή υδάτων στην πρύμνη του πλοίου, ενώ περιπολικό σκάφος του Λιμενικού και Ρ/Κ κατευθύνθηκαν στο σημείο προς παροχή συνδρομής, η οποία όμως δεν κατέστη δυνατή, λόγω των καιρικών συνθηκών. Αυτή είναι η κυβερνητική εκδοχή. 

Σύμφωνα με άλλη εκδοχή, που προέρχεται από την Κω, ο πλοίαρχος απέρριψε κάθε βοήθεια από την Ελλάδα. Το ”ALCATRAS” παραμένει προσαραγμένο χωρίς να έχει παρατηρηθεί θαλάσσια ρύπανση. 

Στην ανακοίνωση του υπουργείου Ναυτιλίας αναφέρονται τα εξής: 

Προσάραξη πλοίου ”ALCATRAS” ξένης σημαίας στην Κω: Ενημερώθηκε η Λιμενική Αρχή Κω, πρωινές ώρες σήμερα, για την ύπαρξη σε δυσχερή θέση σκάφους, στη θαλάσσια περιοχή πλησίον Άκρας Σκανδαρίου ν. Κω. 

Στην ανωτέρω περιοχή έσπευσαν στελέχη Λ.Σ.-ΕΛ.ΑΚΤ. όπου διαπίστωσαν ότι το φερόμενο ως καταδυτικό πλοίο ”ALCATRAS” σημαίας Τουρκίας, είχε προσαράξει σε αβαθή και συγκεκριμένα σε απόσταση περίπου 100m από την ακτή Λάμπης. 

Σύμφωνα με δήλωση Πλοιάρχου, στο ως άνω πλοίο, το οποίο είχε αποπλεύσει από το λιμένα Τούζλα Τουρκίας με προορισμό το λιμένα Αττάλειας Τουρκίας μεταφέροντας τεχνικό εξοπλισμό, επιβαίνουν συνολικά πέντε (05) αλλοδαποί μέλη πληρώματος, καλά στην υγεία τους, ενώ αιτία της προσάραξης είναι βλάβη πηδαλίου. 

Από το περιστατικό προκλήθηκε ελεγχόμενη εισροή υδάτων στην πρύμνη του πλοίου, ενώ περιπολικό σκάφος Λ.Σ.-ΕΛ.ΑΚΤ. και Ρ/Κ ”ΠΑΝΑΓΙΑ ΦΑΝΕΡ” Ν.Π. 8481 με επιβαίνων στέλεχος Λ.Σ.-ΕΛ.ΑΚΤ., κατευθύνθηκαν στο σημείο προς παροχή συνδρομής, η οποία όμως λόγω των τοπικών δυσμενών καιρικών συνθηκών, δεν κατέστη δυνατή. 

Το ”ALCATRAS” παραμένει προσαραγμένο χωρίς να έχει παρατηρηθεί θαλάσσια ρύπανση, ενώ εξελίξεις θα γνωστοποιηθούν με νεότερο Δελτίο Τύπου.

Φυσικά, με την Τουρκία και ειδικότερα σε περίοδο Ερντογάν με τις γνωστές διακηρύξεις για  τα "σύνορα της καρδιάς" του και την αμφισβήτηση της συνθήκης της Λωζάνης - κανείς δεν μπορεί να θεωρεί "απλό" οποιοδήποτε περιστατικό.

Πολύ περισσότερο όταν παραπέμπει αναλογικά στο θλιβερό περιστατικό των Ιμίων 21 χρόνια πριν.

Από την άλλη, από το ΓΕΕΘΑ η υπόθεση του τουρκικού πλοίου που έχει «κολλήσει» στην Αμμόγλωσσα της Κω, αντιμετωπίζεται με ψυχραιμία. 

Πηγές μεταδίδουν ένα κλίμα εφησυχασμού και επισημαίνουν ότι όλα είναι υπό έλεγχο και ο Τούρκος καπετάνιος εμφανίζεται απολύτως συνεργάσιμος. 

Σύμφωνα με το militaire.gr το πλοίο μεταφέρει αντιπυραυλικό σύστημα που προορίζεται για τις φρεγάτες του τουρκικού ναυτικού.

Η πρώτη φωτογραφία δείχνει ότι όλη η πορεία του τουρκικού πλοίου, πριν πλησιάσει την Κω και προσαράξει, είναι σχεδόν όλη μέσα στα τουρκικά χωρικά ύδατα.

Στην δεύτερη φωτογραφία που το Alcatras βρίσκεται λίγο πριν το σημείο της προσάραξης του, έχει πορεία 158 και ταχύτητα 8,9 κόμβους.

Έχει "ξεφύγει" εντελώς από την πορεία του (όπου και να ήταν ο προορισμός του), δεν έχει δείξει να έχει βλάβη πηδαλίου, (αφού όλη η προηγούμενη πορεία και ταχύτητα του είναι σταθερή προς το σημείο προσάραξης του), διότι αν είχε βλάβη πηδαλίου θα είχε κάνει νωρίτερα κρατεί τις μηχανές του και θα είχε ζητήσει βοήθεια.

Ένας "νέος" πλανητάρχης..

του Μ ...

 Στις 9 Νοεμβρίου 2016, είναι η επέτειος των 27 χρόνων από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου το 1989. Σε μια από τις φάρσες της ιστορίας, είναι και η μέρα που με την αδιαπραγμάτευτη επικράτηση του Τραμπ στις Αμερικανικές Προεδρικές Εκλογές, προαναγγέλλεται το χτίσιμο του Τείχους των Αμερικανικών Συνόρων. Αν αυτό το τείχος θα χτιστεί με τούβλα και μπετόν ή απλά με μίσος, ρατσισμό και μισογυνισμό έχει μικρή μάλλον σημασία.

 Οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι στη Μέση Ανατολή που στηρίζονται από τη βιομηχανία των όπλων και την επιθυμία γεωπολιτικού ελέγχου στο νέο- ψυχροπολεμικό κλίμα που παγιώθηκε με την κυριαρχία του (επίσης καπιταλιστή για να μην ξεχνιόμαστε) Πούτιν στη Ρωσία, η ευθεία επίθεση στην εργατική τάξη με την περαιτέρω καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων αλλά και κοινωνικών δικαιωμάτων όπως η υγεία και η παιδεία προς όφελος των ολιγαρχών – που άλλωστε στηρίζουν με εκατομμύρια δολάρια τους υποψηφίους – και η μετατροπή της Αμερικής σε ένα Οργουελιανό κράτος- κάμερα όπου κάθε «ύποπτη» κίνηση, όπως ένα πάρτυ μασκέ, βρίσκονται υπό το βλέμμα του Μεγάλου Αδελφού δεν πρόκειται να αλλάξουν, όποιος κι αν κοιμάται στον δεύτερο όροφο του Λευκού Οίκου. Αυτή είναι η συνέχεια του κράτους.

 Ο ρατσισμός, η ισλαμοφοβία, ο μισογυνισμός, η ομοφοβία και η ρητορική μίσους νομιμοποιούνται και ο προνομιούχος λευκός ετεροφυλόφιλος χριστιανός άντρας παίρνει πάλι τα ηνία, που είχαν στιγμιαία απειληθεί με αυτές τις κουζουλάδες περί μειονοτήτων, ισότητας των φύλων και δικαιωματικού ακτιβισμού. Οι Ρεπουμπλικάνοι έχουν κινηθεί μέχρι σήμερα με μια αφοσίωση στους πλούσιους και τον επιχειρηματικό τομέα και έτσι δεν μπορούν να ελπίζουν ότι θα πάρουν ψήφους για τα πραγματικά προγράμματά τους, και έχουν προχωρήσει στην κινητοποίηση ενός μέρους του πληθυσμού που ήταν πάντα εκεί, αλλά όχι ως μια οργανωμένη πολιτική δύναμη συνασπισμών.

 Ευαγγελιστές, τοπικιστές, ρατσιστές και τα θύματα από τις μορφές της παγκοσμιοποίησης που έχουν σχεδιαστεί για να βάλουν τους εργαζόμενους από όλο τον κόσμο να ανταγωνίζονται μεταξύ τους, προστατεύοντας ταυτόχρονα τους προνομιούχους και υπονομεύοντας τα νομικά και άλλα μέτρα που έδιναν στους εργαζόμενους κάποια προστασία, καθώς και με τρόπους που να επηρεάζουν τη λήψη αποφάσεων στους στενά συνδεδεμένους δημόσιους και ιδιωτικούς τομείς, ιδίως μέσω αποδοτικών εργατικών συνδικάτων.

 Παρά το γεγονός ότι η περσόνα του Ντόναλντ Τραμπ ξυπνά σε ολόκληρο τον πλανήτη αληθινό φόβο για τα σκοτεινά πολιτικά τέρατα που μπορεί να δημιουργήσουν οι ΗΠΑ, ο ίδιος απέχει από τις οπισθοδρομικές αξίες των γελαδάρηδων του Τέξας. Για την ακρίβεια είναι πιο Νεοϋορκέζος από τους περισσότερους πολιτικούς του αντιπάλους. Έχοντας κληρονομήσει από τον πατέρα του μια επιχειρηματική αυτοκρατορία αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων (σε σημερινές τιμές), βρέθηκε από πολύ μικρή ηλικία στα ίδια σαλόνια όπου έπιναν τα ποτά τους ορισμένοι από τους ανθρώπους που τώρα δηλώνουν ορκισμένοι εχθροί του.

 Όπως εξηγούσε πριν από μερικούς μήνες η ηλεκτρονική έκδοση 'Ιντερσεπτ «τον Ντόναλντ Τραμπ δεν τον γνωρίσαμε από κάποιο newsletter της Κου Κλουξ Κλαν, αλλά από τα περιοδικά TIME και Esquire. Την πρώτη του τηλεοπτική εκπομπή δεν την παρουσίασε το κανάλι της Βαπτιστικής Εκκλησίας του Ουέστμπορο (γνωστή για το κήρυγμα μίσους εναντίον των Εβραίων και των γκέι), αλλά το δίκτυο NBC. Τον δημιούργησαν άνθρωποι που θαύμαζαν τον Αντι Γουόρχολ και όχι τον (ακροδεξιό τηλε-ευαγγελιστή) Τζέρι Φάλγουελ».

 Ήταν λοιπόν η λεγόμενη «φιλελεύθερη» Αμερική που σαν άλλος Φρανκενστάιν θα δημιουργούσε το τέρας που ακούει στο όνομα Ντόναλντ Τραμπ. Η ίδια δηλαδή Αμερική που δημιούργησε και την Κλίντον. Η Κλίντον και ο Τραμπ δεν αποτελούν τις διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος αλλά την ίδια όψη.

Ένας απερχόμενος πλανητάρχης...

του Μ ...

 O Ομπάμα πραγματοποίησε περισσότερους πολέμους ακόμη και από τον Τζορτζ Μπους βομβαρδίζοντας περιοχές στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, την Υεμένη, τη Σομαλία, τη Λιβύη και τη Συρία. Αθροιστικά, στην οκταετία του, ξόδεψε 816 δισεκατομμύρια δολάρια περισσότερα από τον Μπους για να διατηρεί μονάδες ειδικών επιχειρήσεων σε 133 χώρες – δηλαδή στο 70% του πλανήτη.

 Παράλληλα τελειοποίησε τις μεθόδους εξόντωσης αμάχων με drones επιτρέποντας σε πιλότους που ζουν στις ΗΠΑ να αφανίζουν ολόκληρες οικογένειες στο Αφγανιστάν. Ο στρατός του Ομπάμα σκότωσε περίπου 4.700 ανθρώπους με drones σε σχέση με τους 2.996 πολίτες που σκοτώθηκαν την 11η Σεπτεμβρίου. Κλιμάκωσε την αντιπαράθεση με τη Ρωσία και την Κίνα και ενορχήστρωσε την ανατροπή της κυβέρνησης στην Ουκρανία. Η επέκταση των πολεμικών επιχειρήσεων επί προεδρίας Ομπάμα αντικατοπτρίζεται στη γιγάντωση του πολεμικού προϋπολογισμού των ΗΠΑ που φέτος έφτασε τα 608 δισεκατομμύρια δολάρια.

 Οι δύο υψηλότεροι «αμυντικοί» προϋπολογισμοί του 21ου αιώνα φέρουν την υπογραφή του απερχόμενου προέδρου, ο οποίος στα οκτώ χρόνια της προεδρίας του δαπάνησε 816 δισεκατομμύρια δολάρια περισσότερα από την οκταετία του Τζορτζ Μπους (παρά το γεγονός ότι ο τελευταίος κλήθηκε να διαχειριστεί τη μετά την 11η Σεπτεμβρίου εποχή). Χάρη στην αναλογική αύξηση των εναέριων βομβαρδισμών, ο Ομπάμα κατάφερε να κρατήσει μία και μόνον από τις προεκλογικές του υποσχέσεις: να μειώσει δραστικά τον αριθμό των Αμερικανών στρατιωτών που σκοτώνονται σε πολεμικές επιχειρήσεις.

 Επανέφερε την πολιτική ενίσχυσης τζιχαντιστών, που ακολουθούσαν οι ΗΠΑ τη δεκαετία του 80, ενισχύοντας την τρομοκρατία όχι μόνο στην ευρύτερη Μέση Ανατολή αλλά και στην καρδιά της Ευρώπης. Τα χρήματα που προσέφερε μαζί με τη Γαλλία σε εξτρεμιστές στη Λιβύη δημιούργησαν ομάδες ενόπλων (οι οποίες τελικά συνενώθηκαν στον ISIS) που σπέρνουν το θάνατο από το Μάλι μέχρι τη Συρία και το Ιράκ.

 Συνέχισε να ενισχύει οικονομικά το Ισραήλ που πραγματοποιεί μια αργή γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού και το σκοταδιστικό καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας, που σύμφωνα με αποκαλύψεις Αμερικανών διπλωματών στα Wikileaks χρηματοδοτεί τρομοκρατικές οργανώσεις σε όλο τον κόσμο και εισβάλλει ή βομβαρδίζει γειτονικές χώρες όπως το Μπαχρέιν και η Υεμένη.

Διατήρησε ανοιχτό το κολαστήριο του Γκουαντάναμο παρά τις προεκλογικές του υποσχέσεις.

 

 Ο Αμερικανός πρόεδρος πίσω από τη βιτρίνα των λεγόμενων identity politics (πολιτική της ταυτότητας), επέτρεψε στην αστυνομία να σκοτώσει περισσότερους μαύρους πολίτες ενώ διατήρησε τον μεγαλύτερο αριθμό κρατουμένων, σε απόλυτους αριθμούς, ακόμη και σε σχέση με την Κίνα και την Ινδία.  Σήμερα ζει μέσα σε κάποιο κελί ένας στους 14 μαύρους ενώ μόνο ένας στους 106 λευκούς – ακόμη και σε περιοχές που η εγκληματικότητα λευκών και μαύρων κυμαίνεται στα ίδια ποσοστά. Σε απόλυτα μεγέθη ο αριθμός των μαύρων που βρίσκονται σήμερα στη φυλακή και σε καθεστώς επιτήρησης ξεπερνά τον αριθμό των σκλάβων του 1850 ενώ ο αριθμός όσων έχουν χάσει το δικαίωμα ψήφου είναι μεγαλύτερος από αυτόν όσων δεν μπορούσαν να ψηφίσουν το 1870.

 Έκανε την μεγαλύτερη πρόβα τζενεράλε ενός πραξικοπήματος μετά την τρομοκρατική επίθεση στη Βοστόνη, όπου απαγόρευσε ολοκληρωτικά την κυκλοφορία πολιτών και ανέπτυξε δυνάμεις του στρατού στους δρόμους και μαχητικά ελικόπτερα στον ουρανό. Γιατί με τα ίδια μέσα προσήγαγε και συνέλαβε δημοσιογράφους και ντοκιμαντερίστες που κάλυπταν τις κινητοποιήσεις για τον αγωγό στην Ντακότα.

 Συνεργάστηκε με την Wall Street ακόμη πιο στενά απ ότι ο Μπους. Προσέφερε πρωτοφανή ασυλία σε οικονομικά εγκλήματα πολυεθνικών προκαλώντας ακόμη μεγαλύτερη αναδιανομή εισοδήματος από τους φορολογούμενους προς το 0,1% του πληθυσμού αλλά και πολύ μεγαλύτερη αστάθεια του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος από αυτή που επικρατούσε πριν από την κρίση του 2007-08.

 Διεύρυνε το δίκτυο παρακολουθήσεων όχι μόνο στις ΗΠΑ αλλά και στην Ευρώπη ενώ επιχείρησε να συνθλίψει ανθρώπους όπως ο Τζούλιαν Ασάνζ και ο Σνόουντεν, που αποκάλυψαν αυτό το δίκτυο αλλά και τα εγκλήματα του αμερικανικού στρατού και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.

3 Δεκέμβρη 1944

του Μ ... 

«…Και ξημέρωσε η 3 του Δεκέμβρη. Τρεις του Δεκέμβρη!.. Όποιος έζησε στις 3 του Δεκέμβρη, στις 4 μπορούσε να πεθάνει. Ο προορισμός του ανθρώπου, που είναι: να κάνει κάτι μεγάλο ή να ζήσει κάτι μεγάλο εκπληρώνεται. Γιατί ο λαός, ο Αθηναϊκός λαός, κείνη τη μεγάλη μέρα αποκαλύφθηκε μπροστά στο ίδιο του το μεγαλείο». Μενέλαος Λουντέμης

  Κυριακή 3 Δεκέμβρη 1944. Ο λαός της Αθήνας και του Πειραιά ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα του ΕΑΜ συγκεντρώνεται από το πρωί στο κέντρο της πρωτεύουσας για να διαδηλώσει την αντίθεσή του στην πολιτική του εμφυλίου πολέμου που προωθούσαν η ντόπια αντίδραση και οι Άγγλοι με την επιδίωξη τους για μονομερή αφοπλισμό του ΕΛΑΣ, για να διακηρύξει τη θέλησή του να αγωνιστεί για εθνική ανεξαρτησία και δημοκρατία.

  Στις 10 και 45′ π.μ, η πλατεία Συντάγματος και οι γύρω δρόμοι έχουν πλημμυρίσει από χιλιάδες λαού. Μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη έχουν συγκεντρωθεί λαϊκές επιτροπές, διοικήσεις σωματείων και στελέχη του λαϊκού κινήματος. Είχε προγραμματιστεί να αρχίσει η εκδήλωση με κατάθεση στεφάνων στη μνήμη εκείνων που θυσίασαν τη ζωή τους για τη ελευθερία και την ανεξαρτησία. Τίποτα απ’ όλα αυτά, όμως δεν έμελλε να γίνει.

  Η κυβέρνηση Παπανδρέου αρχικά είχε δώσει την άδεια να γίνει το συλλαλητήριο, αλλά τα μεσάνυχτα του Σαββάτου 2 Δεκέμβρη η άδεια ανακλήθηκε με την πρόφαση πως το συλλαλητήριο ήταν η απαρχή «σειράς επαναστατικών πράξεων αι οποίαι απέβλεπαν εις κατάλυσιν του κράτους». Η άρχουσα τάξη έδινε τη μάχη για τη δική της επικράτηση μετά την απελευθέρωση. Έπρεπε να υποταχτεί ο λαός με τη βία. Έτσι η ανάκληση της άδειας του συλλαλητηρίου ήταν μια σαφής πρόκληση σε βάρος του ΕΑΜικού κινήματος που εκδηλωνόταν στο παραπέντε για να προκαλέσει, το λιγότερο, όξυνση. Όμως κανείς δεν περίμενε να επακολουθήσει ό,τι επακολούθησε.

  Η ώρα πλησίαζε 11 και το πλήθος στην πλατεία Συντάγματος και τους γύρω δρόμους όλο και πύκνωνε τις γραμμές του, με σημαίες, λάβαρα και πλακάτ, με προκηρύξεις και τα φέιγ - βολάν να πέφτουν βροχή. Τα συνθήματα «όχι άλλη κατοχή», «Παπανδρέου παραιτήσου» κυριαρχούν σ' όλα τα χείλη. Οι αστυνομικοί είχαν οχυρωθεί στην είσοδο του κτιρίου, στην ταράτσα και στα παράθυρα της Αστυνομικής Διεύθυνσης που βρισκόταν στη συμβολή των οδών Πανεπιστημίου και βασιλίσσης Σοφίας (τότε Κηφισιάς), στην ταράτσα των Παλιών Ανακτόρων (Βουλή) και στο απέναντι του κτιρίου πεζοδρόμιο, προς την πλευρά του Αγνώστου Στρατιώτη. Επίσης στους γύρω από την πλατεία δρόμους υπήρχαν αγγλικά  άρματα μάχης.

  Οι πρώτες συγκρούσεις και αψιμαχίες των διαδηλωτών με την Αστυνομία εκδηλώθηκαν όταν το πλήθος έφτανε, από τους γύρω δρόμους, στα σημεία προσέγγισης της πλατείας Συντάγματος κι εμποδιζόταν να εισχωρήσει από τις αστυνομικές δυνάμεις. Ξαφνικά, χωρίς να υπάρχει ορατός λόγος, από τα παράθυρα της Αστυνομικής Διεύθυνσης και από τα άλλα σημεία οχύρωσης των αστυνομικών άρχισαν να πέφτουν πυροβολισμοί.

 
«Δίπλα απ' τα ανάκτορα αστυνομικοί και φασίστες εκείνη τη στιγμή μας πυροβολούν στο ψαχνό. Κορίτσια τότε δείχνουν τα στήθια τους και φωνάζουν: βαράτε εδώ! Είμαστε άοπλοι! Και οι φασίστες τα βαρούν... Οι νεκροί πέφτουν τώρα γύρω - τριγύρω μας ένας - ένας χάμω, σα σπουργίτια. Οι ξένοι ανταποκριτές στέκουν εκστατικοί. Ένας Αμερικανός με στολή χιμά κι αρπά πιστόλι αστυνομικού που ήταν έτοιμο ν' ανάψει. Άλλος Αμερικανός πίσω από τανκ εγγλέζικο φωτογραφίζει το λάβαρο του ΕΑΜ που μούσκεψε σε σκοτωμένου το αίμα... Πολλοί από τους πόλισμαν πετούν τα όπλα τους στους διαδηλωτές και οι διαδηλωτές τους σηκώνουν στα χέρια. Οι Άγγλοι γύρω - γύρω και πάνω στα τανκς, στη ''Μεγάλη Βρετάνια'' στα πεζοδρόμια, ανάμεσα στο πλήθος, φλεγματικοί παντού και αξιοπρεπείς στέκουν και βλέπουν τη δολοφονία μας, πως θάστεκαν να βλέπουν ταινία κινηματογράφου. Στο τέλος - τέλος παίρνουν μέρος. Μαζεύουν με τα φορτηγά τους, τραυματισμένους και γερούς. Ήταν αυτοί οι πρώτοι όμηροι. Σε λίγες μέρες γίνηκαν χιλιάδες»... Μέλπω Αξιώτη.

Ο απολογισμός της δολοφονικής επίθεσης ήταν 21 νεκροί και 140 τραυματίες, γεγονός που δίκαια βάφτισε την 3η Δεκέμβρη 1944 ως «Ματωμένη Κυριακή»...

  Η 3η Δεκέμβρη του '44 θεωρείται, η απαρχή της μάχης του Δεκέμβρη. Δεν ήταν ένα τυχαίο αιματηρό γεγονός από τη μεριά της αντίδρασης, ντόπιας και ξένης, αφού το ματοκύλισμα του λαού επαναλήφθηκε την επομένη, 4 Δεκέμβρη, όταν ο λαός κήδευε τα θύματα της «Ματωμένης Κυριακής». Ούτε οι αγγλικές στρατιωτικές δυνάμεις θα αναλάμβαναν αμέσως δράση κατά του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ. Τέλος, θα διευκολύνονταν κυβερνητικές λύσεις αποδεκτές από το ΕΑΜ που κάποια στιγμή φάνηκαν δυνατές όταν ο Παπανδρέου παραιτήθηκε για λογαριασμό του Θ. Σοφούλη, αλλά οι Άγγλοι δεν επέτρεψαν οποιαδήποτε κυβερνητική αλλαγή.

  Στις 7/11/1944, σε τηλεγράφημά του στον υπουργό Εξωτερικών Α. 'Ηντεν, ο Ου. Τσόρτσιλ, ανάμεσα σε άλλα, σημείωνε: «Περιμένω ανοιχτή σύγκρουση με το ΕΑΜ και δεν πρέπει να τη φοβόμαστε, υπό την προϋπόθεση ότι έχουμε διαλέξει με προσοχή το έδαφος». Δεν ξέρουμε αν το έδαφος που επιζητούσε ήταν εντελώς κατάλληλο στις αρχές Δεκέμβρη του '44. Ξέρουμε όμως ότι δε δίστασε να ματοκυλίσει τον ελληνικό λαό διατάσσοντας τα βρετανικά στρατεύματα να λειτουργήσουν ως δύναμη κατοχής.

  Η διαταγή που έστειλε στο στρατηγό Σκόμπι στις 5/12/1944 ανέφερε ότι: «Είσθε υπεύθυνος για την τήρηση της τάξεως στην Αθήνα και πρέπει να εξουδετερώσετε ή να συντρίψετε όλες τις ομάδες του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, που θα πλησιάσουν προς την πόλη... Μη διστάζετε, πάντως, να ενεργείτε σαν να βρίσκεστε σε κατεχόμενη πόλη, όπου έχει ξεσπάσει τοπική εξέγερση».

  Γράφει πάλι ο Τσόρτσιλ: «Η μάχη που διήρκεσε έξι εβδομάδες... έγινε για να καταλάβωμε την Αθήνα και, όπως θα δείξει η συνέχεια των γεγονότων, να απαλλάξωμε την Ελλάδα από τον κομμουνιστικό ζυγό. Την εποχή αυτήν που τρία εκατομμύρια άνδρες πολεμούσαν σε κάθε στρατόπεδο στο Δυτικό Μέτωπο και που τεράστιες αμερικανικές δυνάμεις ηγωνίζοντο εναντίον της Ιαπωνίας στον Ειρηνικό, οι ελληνικές αυτές παραφορές μπορούσαν να φαίνονται ότι είχαν ελάχιστη σημασία, αλλά δεν ευρίσκοντο λιγώτερο στο νευρικό κέντρο της ισχύος, της τάξεως και της ελευθερίας του Δυτικού κόσμου».

Ερευνα – σοκ για την κρίση: Δεν βλέπουν «φως» οι Έλληνες ... στη μαυρίλα προστίθεται κι άλλο μαύρο ...

Νέα έρευνα της EBRD αποκαλύπτει ότι η οικονομική κρίση επέφερε περισσότερα δεινά στους Έλληνες σε σύγκριση με τους πληθυσμούς της Ανατολικής Ευρώπης κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης το 2008-09.

Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα είχε βαθιές και ευρύτατες επιπτώσεις, επιφέροντας στους απλούς ανθρώπους δεινά μεγαλύτερα από εκείνα που προκάλεσε η παγκόσμια οικονομική κρίση της διετίας 2008-09 στους πληθυσμούς της Ανατολικής Ευρώπης, σύμφωνα με νέα μελέτη της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης (European Bank for Reconstruction and Development - EBRD).

Όπως μεταδίδει το Αθηναϊκό Πρακτορείο, τα αποτελέσματα της μελέτης περιλαμβάνονται στην τελευταία ευρείας κλίμακας έρευνα Life in Transition Survey (LiTS) (Η Ζωή σε Μετάβαση) της Τράπεζας, η οποία παρουσιάζει τον τρόπο με τον οποίο οι πολιτικές και οικονομικές αναταραχές στην περιοχή διαμόρφωσαν τη ζωή των ανθρώπων κατά τη διάρκεια των τελευταίων 25 ετών.

Η τρίτη κατά σειράν έρευνα, μετά τις προηγούμενες που έλαβαν χώρα το 2006 και το 2010, είναι η μεγαλύτερη μέχρι στιγμής στην οποία συμμετείχαν 51.000 νοικοκυριά σε 34 χώρες, κυρίως από τις υπό μετάβαση χώρες της Κεντρικής και της Ανατολικής Ευρώπης, καθώς και την Τουρκία. Κάλυψε επίσης για πρώτη φορά την Κύπρο και την Ελλάδα. Για λόγους σύγκρισης με πιο ευημερούσες δυτικοευρωπαϊκές γειτονικές χώρες, η έρευνα LiTS III διεξήχθη επίσης στη Γερμανία και στην Ιταλία.

Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα ήταν βαθιά και μακρόχρονη. Έως το τέλος του 2015, το ΑΕΠ είχε συρρικνωθεί κατά 26% σε σύγκριση με τα επίπεδα του 2008. Η συνολική ανεργία αυξήθηκε κατά 17,1 ποσοστιαίες μονάδες και η ανεργία των νέων αυξήθηκε σχεδόν στο 50%. Σύμφωνα με την έρευνα LiTS III, το 92% των Ελλήνων ερωτηθέντων ανέφεραν ότι η κρίση τούς επηρέασε «σε αρκετό βαθμό» ή «σε μεγάλο βαθμό».

Το 76% των ερωτηθέντων υπέστη εισοδηματικό πλήγμα το διάστημα μεταξύ 2010 και 2016, όπως μείωση μισθών ή συντάξεων, απώλεια εργασίας, καθυστέρηση ή αναστολή καταβολής μισθών και μείωση ωραρίου εργασίας, σε σύγκριση με το ένα στα δύο νοικοκυριά στην υπό μετάβαση περιοχή και με περίπου το ένα στα τρία νοικοκυριά στη Δυτική Ευρώπη που υπέστησαν αντίστοιχο πλήγμα την περίοδο 2008-10.

Σχεδόν το 44% ελληνικών νοικοκυριών είδε τους μισθούς του ή τις συντάξεις του να μειώνονται κατά τη διάρκεια των ετών 2010-16.

Σε ποσοστό μεγαλύτερο από το 24% των νοικοκυριών που συμμετείχαν στην έρευνα, ένα τουλάχιστον μέλος του νοικοκυριού έχασε τη δουλειά του.

Άνω του 51% πληγέντων ελληνικών νοικοκυριών μείωσε την κατανάλωση βασικών αγαθών, όπως βασικών τροφίμων και φαρμάκων, ως αποτέλεσμα της κρίσης.

Όπως αναφέρει η έρευνα, «σε σύγκριση με τα νοικοκυριά της Ανατολικής Ευρώπης που συμμετείχαν στην έρευνα LiTS II το 2010 (στην οποία επίσης γινόταν λόγος για βαθύ αντίκτυπο της πρόσφατης κρίσης), οι Έλληνες αναγκάστηκαν να καταφύγουν στη μείωση της κατανάλωσης βασικών και μη βασικών ειδών και υπηρεσιών σε μεγαλύτερο βαθμό».

Η έκθεση υπογραμμίζει διάφορους τρόπους με τους οποίους οι Έλληνες αντιμετώπισαν την κρίση. Με βάση τα δεδομένα της έρευνας LiTS III, πάνω από το 94% και πάνω από το 51% επηρεαζόμενων νοικοκυριών έπρεπε να μειώσει την κατανάλωση μη βασικών και βασικών ειδών, αντίστοιχα.

Τα νοικοκυριά όπου αρχηγός οικογένειας είναι η γυναίκα ήταν πιο πιθανόν να έχουν μειώσει την κατανάλωση βασικών αγαθών σε σχέση με τις οικογένειες με αρχηγό οικογένειας τον άνδρα, ενώ υψηλότερο ποσοστό των νοικοκυριών με αρχηγό οικογένειας τον άνδρα αντιστάθμισαν την κρίση αυξάνοντας τις ώρες εργασίας ή έχοντας δεύτερη δουλειά.

Η έρευνα αποκάλυψε μια γενικευμένη δυσπιστία απέναντι στους εθνικούς πολιτικούς θεσμούς της Ελλάδας, καθώς περίπου το 70% ερωτηθέντων θεωρούν τα πολιτικά κόμματα υπεύθυνα για την οικονομική κρίση.

Η κρίση στην Ελλάδα έχει σημαντικό αντίκτυπο στο επίπεδο ικανοποίησης από τη ζωή των κατοίκων.

Σήμερα, μόνον 1 στους 10 Έλληνες είναι ικανοποιημένος από την οικονομική του κατάσταση και μόνο το 24% των ερωτηθέντων δηλώνει ικανοποιημένο από τη ζωή του γενικά, σε αντίθεση με το 72% στη Γερμανία και το 42% στην Ιταλία.

Η Ελλάδα έχει το χαμηλότερο ποσοστό ερωτηθέντων που είναι ικανοποιημένοι από τη ζωή τους σε σχέση και με τις 34 χώρες όπου διεξήχθη η έρευνα.

Αφότου υπέμειναν κάποια εξαιρετικά δύσκολα χρόνια, η εικόνα του μέλλοντος για τους Έλληνες δεν φαίνεται να είναι πολύ πιο ρόδινη. Στην Ελλάδα μόνο το 16% ερωτηθέντων πιστεύει ότι η κατάστασή του θα βελτιωθεί τα επόμενα τέσσερα χρόνια, σε σύγκριση με το 48% στις μετακομμουνιστικές χώρες, και το 35 και 23% στη Γερμανία και στην Ιταλία, αντίστοιχα.

Η έκθεση καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «Το γεγονός αυτό υποδεικνύει ότι, παρά τις πρόσφατες πολιτικές αλλαγές και τις προσπάθειες οικονομικών μεταρρυθμίσεων που έχουν πραγματοποιηθεί στη χώρα, οι Έλληνες δεν βλέπουν την κατάστασή τους να βελτιώνεται στο προσεχές μέλλον».

Εκτός από αυτή την ενότητα σχετικά με τον αντίκτυπο της κρίσης στην Ελλάδα, η έκθεση εστιάζει επίσης στα επίπεδα ικανοποίησης από τη ζωή και στα επίπεδα διαφθοράς στην υπό μετάβαση περιοχή, καθώς και στο συνεχιζόμενο χάσμα των φύλων, ιδίως στην αγορά εργασίας.