Ένας "νέος" πλανητάρχης..

του Μ ...

 Στις 9 Νοεμβρίου 2016, είναι η επέτειος των 27 χρόνων από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου το 1989. Σε μια από τις φάρσες της ιστορίας, είναι και η μέρα που με την αδιαπραγμάτευτη επικράτηση του Τραμπ στις Αμερικανικές Προεδρικές Εκλογές, προαναγγέλλεται το χτίσιμο του Τείχους των Αμερικανικών Συνόρων. Αν αυτό το τείχος θα χτιστεί με τούβλα και μπετόν ή απλά με μίσος, ρατσισμό και μισογυνισμό έχει μικρή μάλλον σημασία.

 Οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι στη Μέση Ανατολή που στηρίζονται από τη βιομηχανία των όπλων και την επιθυμία γεωπολιτικού ελέγχου στο νέο- ψυχροπολεμικό κλίμα που παγιώθηκε με την κυριαρχία του (επίσης καπιταλιστή για να μην ξεχνιόμαστε) Πούτιν στη Ρωσία, η ευθεία επίθεση στην εργατική τάξη με την περαιτέρω καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων αλλά και κοινωνικών δικαιωμάτων όπως η υγεία και η παιδεία προς όφελος των ολιγαρχών – που άλλωστε στηρίζουν με εκατομμύρια δολάρια τους υποψηφίους – και η μετατροπή της Αμερικής σε ένα Οργουελιανό κράτος- κάμερα όπου κάθε «ύποπτη» κίνηση, όπως ένα πάρτυ μασκέ, βρίσκονται υπό το βλέμμα του Μεγάλου Αδελφού δεν πρόκειται να αλλάξουν, όποιος κι αν κοιμάται στον δεύτερο όροφο του Λευκού Οίκου. Αυτή είναι η συνέχεια του κράτους.

 Ο ρατσισμός, η ισλαμοφοβία, ο μισογυνισμός, η ομοφοβία και η ρητορική μίσους νομιμοποιούνται και ο προνομιούχος λευκός ετεροφυλόφιλος χριστιανός άντρας παίρνει πάλι τα ηνία, που είχαν στιγμιαία απειληθεί με αυτές τις κουζουλάδες περί μειονοτήτων, ισότητας των φύλων και δικαιωματικού ακτιβισμού. Οι Ρεπουμπλικάνοι έχουν κινηθεί μέχρι σήμερα με μια αφοσίωση στους πλούσιους και τον επιχειρηματικό τομέα και έτσι δεν μπορούν να ελπίζουν ότι θα πάρουν ψήφους για τα πραγματικά προγράμματά τους, και έχουν προχωρήσει στην κινητοποίηση ενός μέρους του πληθυσμού που ήταν πάντα εκεί, αλλά όχι ως μια οργανωμένη πολιτική δύναμη συνασπισμών.

 Ευαγγελιστές, τοπικιστές, ρατσιστές και τα θύματα από τις μορφές της παγκοσμιοποίησης που έχουν σχεδιαστεί για να βάλουν τους εργαζόμενους από όλο τον κόσμο να ανταγωνίζονται μεταξύ τους, προστατεύοντας ταυτόχρονα τους προνομιούχους και υπονομεύοντας τα νομικά και άλλα μέτρα που έδιναν στους εργαζόμενους κάποια προστασία, καθώς και με τρόπους που να επηρεάζουν τη λήψη αποφάσεων στους στενά συνδεδεμένους δημόσιους και ιδιωτικούς τομείς, ιδίως μέσω αποδοτικών εργατικών συνδικάτων.

 Παρά το γεγονός ότι η περσόνα του Ντόναλντ Τραμπ ξυπνά σε ολόκληρο τον πλανήτη αληθινό φόβο για τα σκοτεινά πολιτικά τέρατα που μπορεί να δημιουργήσουν οι ΗΠΑ, ο ίδιος απέχει από τις οπισθοδρομικές αξίες των γελαδάρηδων του Τέξας. Για την ακρίβεια είναι πιο Νεοϋορκέζος από τους περισσότερους πολιτικούς του αντιπάλους. Έχοντας κληρονομήσει από τον πατέρα του μια επιχειρηματική αυτοκρατορία αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων (σε σημερινές τιμές), βρέθηκε από πολύ μικρή ηλικία στα ίδια σαλόνια όπου έπιναν τα ποτά τους ορισμένοι από τους ανθρώπους που τώρα δηλώνουν ορκισμένοι εχθροί του.

 Όπως εξηγούσε πριν από μερικούς μήνες η ηλεκτρονική έκδοση 'Ιντερσεπτ «τον Ντόναλντ Τραμπ δεν τον γνωρίσαμε από κάποιο newsletter της Κου Κλουξ Κλαν, αλλά από τα περιοδικά TIME και Esquire. Την πρώτη του τηλεοπτική εκπομπή δεν την παρουσίασε το κανάλι της Βαπτιστικής Εκκλησίας του Ουέστμπορο (γνωστή για το κήρυγμα μίσους εναντίον των Εβραίων και των γκέι), αλλά το δίκτυο NBC. Τον δημιούργησαν άνθρωποι που θαύμαζαν τον Αντι Γουόρχολ και όχι τον (ακροδεξιό τηλε-ευαγγελιστή) Τζέρι Φάλγουελ».

 Ήταν λοιπόν η λεγόμενη «φιλελεύθερη» Αμερική που σαν άλλος Φρανκενστάιν θα δημιουργούσε το τέρας που ακούει στο όνομα Ντόναλντ Τραμπ. Η ίδια δηλαδή Αμερική που δημιούργησε και την Κλίντον. Η Κλίντον και ο Τραμπ δεν αποτελούν τις διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος αλλά την ίδια όψη.