Σκέψεις για τις επικείμενες εκλογές – τι να σημαίνουν, άραγε, για τον απλό πολίτη;

 Σε μια βδομάδα οι Έλληνες πολίτες θα βρεθούν στις κάλπες για να αποφασίσουν την τύχη της διακυβέρνησης της χώρας.

Και εν πολλοίς και για τη δική τους τύχη …

Είναι, όμως, έτσι;

Είναι οι εκλογές μια «γιορτή της δημοκρατίας»;

Έχουμε τις ισχυρές επιφυλάξεις μας για το κατά πόσο οι εκλογές εκφράζουν  πραγματικά – έτσι όπως πραγματοποιούνται, κι όχι μόνο στη χώρα μας – την αυθεντική βούληση των πολιτών ή δίνουν και ουσιαστικές απαντήσεις στα προβλήματά τους.

Αυτές οι εκλογές, της 25^ης Ιανουαρίου, χαρακτηρίζονται από πολλούς ως οι πιο κρίσιμες της μεταπολιτευτικής περιόδου.

Ίσως, κι όχι άδικα …

Αφού τα πέντε χρόνια του Μνημονίου έχουν συσσωρεύσει απίστευτες οικονομικές και κοινωνικές καταστροφές στη χώρα μας. Προϊόν και αποτέλεσμα του συστήματος διακυβέρνησης αλλά και του γενικότερου πλέγματος πολιτικής εξουσίας και οικονομικής ολιγαρχίας τα τελευταία σαράντα χρόνια.

Τα πέντε αυτά χρόνια επέφεραν, επίσης, ανακατατάξεις στους πολιτικούς συσχετισμούς, κυρίως με τη καταβαράθρωση τους  ενός πόλου του παλιού δικομματισμού, του ΠΑΣΟΚ, αλλά και την ουσιαστική συρρίκνωση της ΝΔ.

Μέσα από αυτές τις εξελίξεις αναδύθηκε ως διεκδικητής της κυβερνητικής εξουσίας ο ΣΥΡΙΖΑ, ως  εκφραστής από τη μια δυνάμεων της αριστεράς και από την άλλη ως  ιδιότυπος «κληρονόμος» της λαϊκής και παραδοσιακής βάσης του ΠΑΣΟΚ – μαζί με αρκετά πρώην στελέχη του.

Αναδύθηκαν και άλλες πολιτικές δυνάμεις – Ποτάμια κλπ. Ενώ το νεοναζιστικό έκτρωμα της Χρυσής Αυγής μολύνει ακόμα το πολιτικό τοπίο στη χώρα μας.

Ποιο είναι το διακύβευμα, λοιπόν, αυτών  των εκλογών;

Πώς αναπτύσσεται και πώς κορυφώνεται η προεκλογική αντιπαράθεση;

Στην πιο σύντομη προεκλογική περίοδο των τελευταίων δεκαετιών …

Στις πρώτες εκλογές μετά το 1936 που πραγματοποιούνται χειμωνιάτικα, το Γενάρη μήνα …

(Τότε οι εκλογές ανέδειξαν ένα πολύ ασταθή κοινοβουλευτικό συσχετισμό με ουσιαστική αδυναμία των αστικών πολιτικών δυνάμεων, ένα σχετικά μικρό ΚΚΕ … γεγονότα που με την παρέμβαση του τότε βασιλέα οδήγησαν στη φασιστική δικτατορία του Ιωάννη Μεταξά, στη γνωστή 4^η Αυγούστου …

Μακριά από εμάς, όμως, τέτοιοι συνειρμοί …)

Σήμερα οι πολιτικές δυνάμεις  που στηρίζουν το μνημονιακό καθεστώς συσπειρώνονται κυρίως γύρω από τη ΝΔ του Σαμαρά.

Στη ρητορική τους κυριαρχεί η κινδυνολογία, η καλλιέργεια του φόβου για τη ‘συντέλεια’ που θα επέλθει στο βαθμό που ο ΣΥΡΙΖΑ σχηματίσει κυβέρνηση.

Δορυφορικά γύρω από αυτή τη λογική κινούνται διάφορα κόμματα που υποστηρίζουν την ‘πάση θυσία παραμονή μας στο ευρώ’ και την ‘ευρωπαϊκή προοπτική» της χώρας.

Την οποία ευρωπαϊκή προοπτική δεν αμφισβητεί ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε την παραμονή στο ευρώ …

 Σύμφωνα με τις επίσημες δηλώσεις της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ ούτε θα υπάρξουν ‘μονομερείς ενέργειες’ από τη χώρα μας …

 Ο κ. Αλέξης Τσίπρας προχώρησε και λίγο παραπάνω … σε άρθρο του σε γερμανική εφημερίδα έστειλε το μήνυμα ότι «οι γερμανοί φορολογούμενοι δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ …».

Το ερώτημα, βεβαίως, είναι τι έχουν να ‘φοβούνται’ οι Έλληνες φορολογούμενοι και πολίτες …

Και επίσης, μένει να απαντηθεί πώς είναι δυνατόν να υλοποιηθεί η εξαγγελία του ΣΥΡΙΖΑ ότι «στις 26 καταργείται το Μνημόνιο» με βάση όλα τα προηγούμενα …

Κατά τα άλλα η προεκλογική περίοδος σημαδεύτηκε από ξεκάθαρες παρεμβάσεις ξένων κέντρων και των «εταίρων» μας.

Που σε πολλές τους δηλώσεις οι πιο «σκληροί» από αυτούς έκαναν σαφές ότι δεν δέχονται νέο κούρεμα του χρέους, ότι η Ελλάδα πρέπει να τηρήσει τις δεσμεύσεις της και άλλα παρόμοια …

Τις τελευταίες ημέρες ορισμένοι κύκλοι τείνουν να παρουσιάζουν μια πιο «ρεαλιστική» στάση – ακόμη κι η Μέρκελ φέρεται ότι δήλωσε ότι «επιθυμεί η Ελλάδα να παραμείνει στο ευρώ», άλλοι ότι δεν συντρέχει λόγος για ‘Grexit’.

Χαρακτηριστική και η δήλωση του Σουλτς ότι για τα μέτρα λιτότητας ευθύνονται οι ελληνικές κυβερνήσεις …

Εκείνο, ωστόσο, που φαίνεται – και θέλουμε να υπογραμμίσουμε  - είναι ότι άλλα κρύβονται πίσω από όλα αυτά: δεν είναι ότι ξαφνικά οι ευρωπαίοι μας αγάπησαν.

Στην πραγματικότητα οι περισσότεροι ανοικτά ή κρυφά αναγνωρίζουν ότι το «πρόγραμμα στήριξης» έχει αποτύχει παταγωδώς.

 Ταυτόχρονα η Ευρώπη και το ευρώ ειδικότερα μπαίνει σε μια φάση πάλι με έντονους κλυδωνισμούς (δείτε και τα γεγονότα με την αναπροσαρμογή της ισοτιμίας ελβετικού φράγκου με ευρώ).

Είναι δυνατόν, λοιπόν, να επιχειρηθεί ένας φαινομενικός ‘συμβιβασμός’ των ξένων δανειστών με τη νέα κυβερνητική πλειοψηφία (το πιθανότερο αυτή που θα έχει κορμό το ΣΥΡΙΖΑ), ένα make up ή λίφτινγκ του συστήματος υπερεκμετάλλευσης της χώρας μας που θα διασφαλίζει τα κέρδη των δανειστών και της ολιγαρχίας.

Οπότε  επανερχόμαστε στο πρωταρχικό ερώτημα τι να σημαίνουν αυτές οι εκλογές για τον απλό πολίτη ή τι πρέπει να περιμένει ο ελληνικός λαός από τα αποτελέσματα των εκλογών.

Καταρχάς, είναι απόλυτα αναγκαίο να μειωθεί αποφασιστικά - ή και να συντριβεί ακόμη καλύτερα – η εκλογική επιρροή των κομμάτων της συγκυβέρνησης, όλων των δυνάμεων που στήριξαν και στηρίζουν το μνημονιακό καθεστώς.

Να συρρικνωθεί, επίσης, δραστικά η   επιρροή της «Χρυσής Αυγής» με ό,τι αυτή εκπροσωπεί.

Από εκεί και έπειτα ο νέος συσχετισμός που θα προκύψει μπορεί υπό προϋποθέσεις να αναδείξει μια άλλη κυβερνητική πλειοψηφία.

Το αν θα ανταποκριθεί στις προσδοκίες των πολιτών και στις προεκλογικές εξαγγελίες μένει να το δούμε.

Έτσι κι αλλιώς οι πολίτες πρέπει να κρατούν «μικρό καλάθι» απέναντι σ’ αυτά που εξαγγέλλονται στα προεκλογικά μπαλκόνια ή καλύτερα στα «προεκλογικά παράθυρα».

Η πλειοδοσία ασαφών και αντιφατικών προεκλογικών δηλώσεων από τα περισσότερα «αντιμνημονιακά» κόμματα – με πρώτο τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν επιτρέπει εφησυχασμούς.

Η ανατροπή της  συγκυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, η συρρίκνωση των ποσοστών τους, η καταδίκη της πολιτικής που εκπροσωπούν θα είναι μόνο η αρχή.

Όσα θα ακολουθήσουν δεν είναι ούτε αυτονόητα ούτε μονοσήμαντα.

Απαιτείται μια νέα ωρίμανση των πολιτών, μια νέα ένταση και ανάπτυξη των κοινωνικών αγώνων στις συνθήκες που θα προκύψουν μετεκλογικά.

Γιατί μην περιμένουμε ότι θα μας χαρίσουν τίποτε αν εμείς οι ίδιοι δεν το διεκδικήσουμε αποφασιστικά….