Η ιρλανδική κυβέρνηση προχωρά στη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την κύρωση του Συμφώνου Δημοσιονομικής Σταθερότητας. Πρόκειται για το σύμφωνο αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας που επιβάλλει στην ευρωζώνη η Γερμανία με τη «φωτισμένη ηγεσία» της Μέρκελ.
Η ιστορία δείχνει ότι οι ιθύνοντες κύκλοι της ΕΕ δεν μπορούν να θεωρούν την στήριξη του ιρλανδικού λαού δεδομένη. Οι Ιρλανδοί ψήφισαν αρχικά “όχι” στη συνθήκη της Λισαβόνας προτού πιεστούν να ψηφίσουν ξανά για να μεταβάλουν άποψη.
Αυτή τη φορά οι πολίτες διαθέτουν λιγότερη εξουσία. Για τη Συνθήκη της Λισαβόνας οι ιρλανδοί εξέφρασαν το δικό τους βέτο. Το νέο οικονομικό σύμφωνο απαιτεί μόνο την έγκριση των 12 χωρών για να τεθεί σε ισχύ. Η δύναμη του πολίτη και των ψηφοφόρων της χώρας – κάθε χώρας - έχει αποδυναμωθεί.
Ωστόσο, η ιρλανδική ψήφος μπορεί να αποκτήσει μεγάλη συμβολική σημασία. Θα επιτρέψει σε ένα τμήμα των ψηφοφόρων της Ευρώπης να δώσουν την ετυμηγορία τους για αυτό που προπαγανδίζεται ότι είναι ένα τεράστιο βήμα προς τη δημοσιονομική ένωση. Αυτό το βήμα, όμως, συνεπάγεται απώλεια της κυριαρχίας και της Ιρλανδίας όπως και των άλλων χωρών – φυσικά των πιο αδύνατων οικονομικά.
Οι εξελίξεις αυτές έχουν φέρει κάποια ταραχή στα Βρυξέλλες και στον άξονα Βερολίνου – Παρισιού.
Σχόλια στη Γερμανία υπήρξαν του στιλ «σε νέα περιπέτεια μπαίνει η Ευρωζώνη μετά την απόφαση της κυβέρνησης της Ιρλανδίας να θέσει σε δημοψήφισμα την κύρωση του Συμφώνου Δημοσιονομικής Σταθερότητας».
Ενώ συμπληρώνεται:
«Το δημοψήφισμα θα έχει ολοκληρωθεί το αργότερο έως τον Ιούνιο, γεγονός που πιθανότατα θα επιβραδύνει τις διαδικασίες εφαρμογής της Συνθήκης, κάτι που το Βερολίνο θέτει ως προαπαιτούμενο για την ενεργοποίηση του Μονίμου Μηχανισμού Στήριξης. Εκτιμάται πως το δημοψήφισμα θα χρησιμοποιηθεί ως όπλο από την κυβέρνηση συνασπισμού στο Δουβλίνο, για να πετύχει περαιτέρω μείωση του επιτοκίου για το δάνειο των 85 δις. ευρώ το οποίο λαμβάνει η χώρα στο πλαίσιο του πακέτου διάσωσης της οικονομίας της. Υπάρχει δε και μια μερίδα, μειοψηφική προς το παρόν, πολιτικών που ζητούν και την απομείωση του χρέους, όπως γίνεται στην περίπτωση της Ελλάδας. Κι αυτό γιατί παρά την εντυπωσιακή αύξηση της παραγωγικότητας το 2011, οι προβλέψεις για αυτή τη χρονιά είναι αρνητικές, με την ιρλανδική οικονομία σε νέο κύκλο ύφεσης, την ανεργία στο 15% και τις τιμές των ακινήτων να έχουν χάσει το 60% της αξίας τους και να παραμένουν σε αυτά τα επίπεδα».
Δεν υποστηρίζουμε ότι αυτό το δημοψήφισμα αποτελεί λύση. Ούτε ότι είναι η ενδεδειγμένη μορφή διεκδίκησης.
Ωστόσο πάλι μας οδηγεί σε πικρά σχόλια σχετικά με τη στάση των ελληνικών κυβερνήσεων.
Για ποια διαπραγμάτευση και ποια διεκδίκηση να μιλήσουμε!
Άλλωστε, οι Έλληνες πολιτικοί αποδέχτηκαν την απεμπόληση της εθνικής κυριαρχίας.
Η Ελλάδα καθημερινά γίνεται αποδέκτης πιέσεων και εκβιασμών.
Λίγες μέρες πριν υπήρξαν οι δηλώσεις του Γιούνγκερ που είπε ότι αν έρθουν στην κυβερνητική εξουσία «ακραία κόμματα» – εννοώντας σαφώς την Αριστερά – τότε θα αποχωρήσουν και αυτοί.
Ωμή παρέμβαση στην εσωτερική πολιτική μας ζωή.
Για να ακολουθήσει η πιο «ήπια» και «προσεγμένη» τοποθέτηση του Μπαρόζο ότι «τώρα δεν είναι η ώρα για εκλογές – είναι η ώρα για δουλειά».
Η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία και οι συντηρητικές, νεοφιλελεύθερες δυνάμεις που ηγούνται στη σημερινή ΕΕ αισθάνονται αλλεργία όταν οι λαοί, οι πολίτες καλούνται να εκφράσουν τη βούλησή τους.
Άλλωστε την Ελλάδα την έχουν τοποθετήσει στο χειρουργικό κρεβάτι ή στο πειραματικό θάλαμο ώστε να εφαρμόσουν τα πιο ακραία σχέδια σε βάρος των ελλήνων και ευρωπαίων εργαζομένων.
Με πρόθυμους συνεργάτες την ηγεσία των ελληνικών πολιτικών δυνάμεων που συσπειρώνονται γύρω από την πολιτική του Μνημονίου – μέσα από τις όποιες μικροδιαφορές τους.
Το αντίβαρο πρέπει να βρεθεί στην ένταση της πίεσης από την πλευρά των ίδιων των πολιτών – με την πιο πλατιά ενότητα και αλληλεγγύη τους, σε ελληνικό, ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου