Αυτός ο κόσμος ο μικρός ο μέγας. Σκέψεις για τα γεγονότα στην Ιαπωνία και τη Λιβύη ...

ΑΥΤΟΣ 
ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας!

"ΑΛΛΑ ΠΡΩΤΑ
θα δεις την ερημιά και θα της δώσεις το δικό σου νόημα, είπε 
Πριν από την καρδιά σου θα ναι αυτή
και μετά πάλι αυτή θ' ακολουθήσει 
Τούτο μόνο να ξέρεις:
Ό,τι σώσεις μες στην αστραπή 
καθαρό στον αιώνα θα διαρκέσει"

 100 χρόνια συμπληρώνονται φέτος από τη γέννηση του Οδυσσέα Ελύτη, ενός ποιητή με ματιά βαθιά ελληνική μα και τόσο ανθρώπινη. Όπου η ποίηση απλώνεται ν’ αγκαλιάσει την παγκοσμιότητα …

 Αντιστρέφοντας τον κλασικό πια στίχο από το «Άξιον Εστί» θα πούμε … αυτός ο κόσμος ο μέγας μα και τόσο μικρός…

  Δυο τελευταία γεγονότα έρχονται με δραματική ένταση να μας θυμίσουν το πόσο μικρές είναι οι αποστάσεις στο σύγχρονο κόσμο. Το πόσο αλληλένδετες είναι οι τύχες των ανθρώπων μα και πόσο πανίσχυρες είναι οι δυνάμεις  - όχι της φύσης που προκαλούν καταστροφές – όσο της ανθρώπινης αλαζονείας. Πόσο πανίσχυρες είναι οι δυνάμεις του ανορθολογισμού που οδηγούν και κατευθύνουν τις πράξεις των ισχυρών του πλανήτη αδιαφορώντας για τις συνέπειες στο σύνολο της ανθρωπότητας.

 Το πρώτο γεγονός ήταν η βιβλική καταστροφή από το σεισμό στην Ιαπωνία που απέδειξε το πόσο ανίσχυρος είναι ο άνθρωπος απέναντι στις κολοσσιαίες δυνάμεις της φύσης παρά την τραγική του αφέλεια ότι δήθεν τις έχει τιθασεύσει.

 Μα πιο πολύ από το δραματικό πυρηνικό ατύχημα στη Φουκουσίμα αναδεικνύονται πολλαπλά ερωτήματα και προβληματισμοί που αφορούν όλη την πορεία της ανθρωπότητας.

 Η «ιαπωνική ύβρις», η απερισκεψία και αλαζονεία μιας χώρας που είχε πληγεί από τον πυρηνικό όλεθρο να στηρίξει την ενεργειακή βάση της οικονομικής της ανάπτυξης στην πυρηνική ενέργεια, αποδεικνύεται μια τραγική αυταπάτη.

 Όταν μάλιστα συνοδεύεται με έντονες αντιδράσεις για την αλήθεια των δηλώσεων των ιαπώνων αξιωματούχων για την έκταση και τις συνέπειες αυτού του δραματικού γεγονότος.

 Αλλά, τι σημαίνει τελικά η διαρροή ραδιενέργειας για τον ταλαίπωρο ιαπωνικό πληθυσμό άμεσα και μακροπρόθεσμα;

 Πόσο «μακριά» είναι η Ιαπωνία; Ήδη ίχνη ραδιενεργού σκόνης έχουν καταγραφεί στις δυτικές όχθες των ΗΠΑ.

 Αλλά – πράγμα που το ευχόμαστε – οι απελπισμένες και αποσπασματικές προσπάθειες να σταματήσει η διαρροή ραδιενέργειας, να αποτραπεί μια γενικευμένη πυρηνική έκρηξη με την επαναλειτουργία των συστημάτων ηλεκτροδότησης και ψύξης του πυρηνικού σταθμού, τελικά πετύχουν και πάλι δεν αναιρούνται τα βασικά ερωτήματα.

 Ποιο είναι το μέλλον της πυρηνικής ενέργειας;

Ποια διδάγματα έβγαλαν οι παγκόσμιοι ηγέτες από την ιαπωνική κρίση;

 Μάλλον κανένα. Οι περισσότεροι επιμένουν κατηγορηματικά στη συνέχιση των πυρηνικών προγραμμάτων των χωρών τους και μάλιστα προωθούν και τη διεύρυνσή τους.

  Το περιβαλλοντικό κόστος, το κόστος σε ανθρώπινες ζωές, οι κίνδυνοι που ανοίγονται με εφιαλτικό τρόπο μπροστά στα μάτια δισεκατομμυρίων ανθρώπων είναι «ψιλά» γράμματα για εκείνους που σχεδιάζουν τις τύχες του πλανήτη.

 Οι οικονομικές παρενέργειες της ιαπωνικής τραγωδίας, εάν, δηλαδή,  ανατροφοδοτήσει ένα νέο κύκλο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, δεν είναι καθόλου αμελητέες. Αλλά είναι καιρός να ξανασκεφτούν κάποιοι με διαφορετικό πνεύμα ό,τι σχετίζεται με την παγκόσμια ανάπτυξη και τις σχέσεις ανθρώπου – πλανήτη.

 Πράγμα αμφίβολο.

 Το άλλο γεγονός αφορά τις δραματικές εξελίξεις στη Λιβύη με την έναρξη των στρατιωτικών επιχειρήσεων εναντίον του καθεστώτος του Καντάφι.

 Το γεγονός αυτό βάζει «φωτιά» στη Μεσόγειο και σ’ όλη την ευρύτερη περιοχή που αποτελεί την πιο «εύφλεκτη» στον κόσμο.

 Οι κραδασμοί από το περίπλοκο σενάριο των όποιων εξελίξεων διασυνδέονται με το  παιχνίδι ελέγχου των στρατηγικών κοιτασμάτων πετρελαίου στη Λιβύη και στην ευρύτερη περιοχή.

 Με την επιδίωξη ορισμένων κρατών να παίξουν ένα νέο ηγεμονικό ρόλο - είναι χαρακτηριστική η περίπτωση της Γαλλίας – με τη «ψιλή» εποπτεία αλλά και παρέμβαση των ΗΠΑ. Αλλά από κοντά και της Μεγάλης Βρετανίας.

 Μια παρέμβαση που εγείρει νέες αντιθέσεις, όπως είναι η αντίδραση της Ρωσίας, αλλά και η «αποχή» της Κίνας, της Ινδίας αλλά και της Γερμανίας.

 Η γεωπολιτική ανάλυση των γεγονότων δεν είναι αυτό που θέλουμε να καταθέσουμε στη σύντομη αυτή προσέγγιση.

 Εκείνο που θέλουμε να δείξουμε είναι η συλλογική υποκρισία της επονομαζόμενης «διεθνούς κοινότητας» και ιδιαίτερα εκείνων των δυνάμεων που αποτελούν «στρατηγικούς παίχτες» στον παγκόσμιο ανταγωνισμό.

 Αφού για βδομάδες είχαμε μαζική σφαγή αμάχων από το καθεστώς Καντάφι και εκατόμβες θυμάτων «εδέησε» η «διεθνής κοινότητα» να παρέμβει.

  Κι αυτό πάλι – πέρα από την καθυστέρηση – με τρόπο αποσπασματικό, βιαστικό, «βοναπαρτικό» θα λέγαμε. Αδιαφορώντας για τις «παράπλευρες απώλειες». Στην ουσία, δηλαδή, αδιαφορώντας για το λιβυκό λαό.

 Έτσι που εύκολα μπορεί κανείς να υποθέσει ότι άλλες σκοπιμότητες κυριάρχησαν σ΄ αυτή την επέμβαση.

 Από την άλλη, αυτοί που αντιδρούν –όπως η Ρωσία – τι θα αντιπρότειναν; Την παραμονή του καθεστώτος Καντάφι και τη συνεχιζόμενη δολοφονία Λίβυων αμάχων;

Υπάρχουν, βεβαίως, και οι «μαϊντανοί» στην υπόθεση αυτή. Όπως η συμμετοχή της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία προπαγανδίζει τη «μη στρατιωτική εμπλοκή» της Ελλάδας, η οποία κατά τα άλλα  παρέχει τις βάσεις του Ακτίου και της Σούδας και στρατιωτικές δυνάμεις, έστω για βοηθητικούς ή «ανθρωπιστικούς».

 Για μια κόμη φορά έχει τρωθεί η έννοια της «διεθνούς κοινότητας». Η θρυμματισμένη εικόνα της συλλογικής ασφάλειας που παρέχει ο ΟΗΕ, υποκαθίσταται από τη θέληση των ισχυρών οι οποίοι απλώς αξιοποιούν κατά το δοκούν τα διεθνή σώματα και όργανα για να εξασφαλίσουν νομιμοποιητική βάση για τους σχεδιασμούς και τις επιδιώξεις τους.

 Οι λαοί με τις διεκδικήσεις τους, τα ανθρώπινα θύματα αντιμετωπίζονται είτε ως παράπλευρες απώλειες είτε ως «πούλια» στο στρατηγικό παιχνίδι των μεγάλων δυνάμεων.

 Τα όποια καθεστώτα – μαριονέτες υπάρχουν ανενόχλητα ή συντρίβονται ανάλογα με το πόσο εξυπηρετούν αυτούς τους σχεδιασμούς.

 Άγνωστη μεταβλητή σ’ αυτή τη συνάρτηση μπορούν να αποτελέσει η ανάταση των λαών, μόνο που αυτή δεν μπορεί να είναι στιγμιαία, αλλά διαρκής και να συνοδεύεται με την πολιτική, πνευματική και πολιτιστική αφύπνιση και χειραφέτηση αυτών που αποτελούν τα θύματα αυτής της κατάστασης.

 Συλλογική υποκρισία, λοιπόν, των ισχυρών και των κρατούντων, όπως αναδεικνύεται και στην περίπτωση της Λιβύης.

Συλλογική υπεροψία – «ύβρις» απέναντι στη φύση, από εκείνους που διαχειρίζονται τις οικονομικές και πολιτικές αποφάσεις στο σύγχρονο κόσμο.

 Μόνο που αυτή απειλεί να συμπαρασύρει και ολόκληρη την ανθρωπότητα σ’ έναν καταστροφικό εναγκαλισμό.

Μια ανθρωπότητα που κυριαρχείται από τις δυνάμεις του ανορθολογισμού και των εγωιστικών συμφερόντων των απελπιστικά λίγων μα και κυρίαρχων οικονομικά και πολιτικά.  

 Σε ένα κόσμο τραγικά αλληλένδετο και τόσο μικρό για να μας αφήνει αδιάφορους για όσα συμβαίνουν στην άλλη άκρη του. Είτε στη γειτονιά μας.

 Αυτός ο κόσμος, ο μικρός ο μέγας …  

Μόνο που στην απειλούμενη «ερημιά»  θα πρέπει να «της δώσουμε το δικό μας νόημα».

Γιατί

« Ό,τι θα σώσουμε μες στην αστραπή  καθαρό στον αιώνα θα διαρκέσει"

Όσο είναι καιρός …