Πολυτεχνείο 2012 – ανάγκη για παλλαϊκή συσπείρωση για να αποτραπεί ο εκφασισμός της ελληνικής πολιτικής και κοινωνίας

Κάθε χρόνο στην επέτειο του Πολυτεχνείο συνηθίζονταν οι κοινότοποι λόγοι.

Οι δηλώσεις από τις πολιτικές δυνάμεις, ακόμη και τις κυβερνώσες.

Ενώ από τις μαχόμενες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις προβάλλονταν  συνήθως το σύνθημα «το Πολυτεχνείο ζει – ο αγώνας συνεχίζεται».

Στην εποχή των Μνημονίων, όμως, όπου εφαρμόζεται η πιο βάρβαρη νεοφιλελεύθερη πολιτική όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για μια χώρα της Ευρώπης, τα πράγματα αποκτούν μια τελείως διαφορετική διάσταση.

Και δεν είναι μόνο ή κυρίως η πικρή διαπίστωση ότι πρόσωπα που είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην εξέγερση του Πολυτεχνείου στην κυριολεξία μεταλλάχτηκαν και σήμερα πρωτοστατούν στα κόμματα που επέβαλαν και στηρίζουν το μνημονιακό καθεστώς.

Ούτε ότι το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα οδήγησε σε μια ακόμη τραγωδία την πολύπαθη ελληνική κοινωνία, τους Έλληνες πολίτες.

Έχουμε ήδη επισημάνει ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια ραγδαία εξελισσόμενη προσπάθεια ακρωτηριασμού και των στοιχειωδών πολιτικών ελευθεριών και δικαιωμάτων, πέρα από τα οικονομικά, εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα που ήδη έχουν κατακρεουργηθεί.

 Αυτή η ακραία και  άγρια νεοφιλελεύθερη πολιτική που εκπροσωπείται από τους πολιτικούς σχηματισμούς που υποστηρίζουν τα κάθε λογής Μνημόνια, από την οικονομική ολιγαρχία της χώρας, τους ξένους δανειστές, τοκογλύφους και ισχυρούς της ευρωζώνης  - και όχι μόνο – απαιτεί και μια σκληρή αυταρχική και αντιδημοκρατική πολιτική εξουσία η οποία επιζητά να βρει πολιτικό άλλοθι στα πιο συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας μας – στη ξενοφοβία, το ρατσισμό, στη μισαλλοδοξία.

 Ενώ η νεοναζιστική και φιλοχουντική «Χρυσή Αυγή» αναδεικνύεται όχι μόνο ενεργή εφεδρεία του συστήματος, αλλά και πρωταγωνιστικός παίχτης στη διαμόρφωση μιας ακροδεξιάς και υπερσυντηρητικής πολιτικής ατζέντας, με κύριο στόχο την περιστολή και των τελευταίων ιχνών από αυτά  που αποκαλούνται αστικά πολιτικά δημοκρατικά δικαιώματα.  Με τη λαϊκιστική της ρητορεία επιχειρεί και ως ένα βαθμό έχει πετύχει να ελκύσει τα πιο καθυστερημένα πολιτικά και κοινωνικά στρώματα και να λειτουργεί ως ο μοχλός για ακόμη πιο αντιδραστικές λύσεις.

 Έτσι, η ΝΔ και ο Αντώνης Σαμαράς, που έχουν σπεύσει να συδιαμορφώσουν  αυτή την υπερσυντηρητική πολιτική ατζέντα, επιδιώκουν να εμφανιστούν ως «κεντρώα» ή «κεντροδεξιά» δύναμη και ως πόλος συσπείρωσης του «αστικού κόσμου»  απένατι στα δύο «άκρα» - τη Χρυσή Αυγή και την Αριστερά!

«Κεντρώα» μια πολιτική παράταξη που εφαρμόζει πολιτικές κοινωνικής εξόντωσης και υποθηκεύει για το απροσδιόριστο μέλλον την ίδια την προοπτική και τη συγκρότηση της χώρας μας!

Από κοντά - πρόθυμες θεραπαινίδες - το ετοιμοθάνατο ΠΑΣΟΚ, που βαρύνεται με τις μεγαλύτερες ευθύνες την τελευταία τριακονταετία για την κατάντια της οικονομίας. Αλλά και ως θλιβερό συμπλήρωμα, η ΔΗΜΑΡ, μια δύναμη που αυτοαποκαλείται «αριστερή» και ανέχεται να συνυπάρχει σε ένα κυβερνητικό σχήμα που εφαρμόζει μια οικονομική πολιτική με αυτόν το χαρακτήρα, αλλά και που ολοένα λαμβάνει πιο αντιδραστικό μέχρι και ανοικτά αντιδημοκρατικό και ρατσιστικό πρόσωπο.

Στήριγμα βασικό αυτού του ιδιόμορφου πολιτικοοικονομικού  συμπλέγματος, τα κυρίαρχα ΜΜΕ, κρατικά και ιδιωτικά, που έχουν αναλάβει εργολαβικά το ρόλο του μηχανισμού προπαγάνδας,  παραπληροφόρησης, χειραγώγησης των πολιτών μέσα από ένα διαρκώς επαναλαμβανόμενο σκηνικό ψυχολογικών εκβιασμών, χαλκευμένων ειδήσεων και «εξαφάνισης» των ουσιαστικά αντίθετων απόψεων.

 Στην πορεία αυτή – πέρα από τους σκληρούς μηχανισμούς της κρατικής καταστολής, που επανειλημμένα έχουν κατηγορηθεί για «επιλεκτική» εύνοια ή και ανοικτή συνέργεια με τη φασιστική Χρυσή Αυγή, ήρθαν να προστεθούν και λειτουργίες ή θεσμοί που στα πλαίσια του αστικού καθεστώτος αποκαλούνται «ανεξάρτητοι».

Έτσι – πέρα από ελάχιστες αποφάσεις που τιμούν την ελληνική δικαιοσύνη – έχουμε σειρά ενεργειών που αποτελούν ως και ανοικτές προκλήσεις.

Όπως, ο χαρακτηρισμός των μνημονιακών πράξεων ως συνταγματικών.

Τη στιγμή που βρήκαν το «θάρρος» να χαρακτηρίσουν ως αντισυνταγματικό το νόμο για την «ιθαγένεια» - ακόμη και για παιδιά μεταναστών που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα, έχουν λάβει ελληνική παιδεία και επιθυμούν να γίνουν πολίτες αυτής της χώρας!

Ενώ η κυβέρνηση Σαμαρά έσπευσε να προωθήσει ένα νέο νόμο για να ικανοποιήσει έτσι το αίτημα για «φυλετική καθαρότητα» και να κερδίσει πόντους στο ακροδεξιό ακροατήριο.

Ένα από τα τελευταία επεισόδια ήταν και η νέα δίωξη εναντίον του δημοσιογράφου Κώστα Βαξεβάνη, τη στιγμή που οι υπεύθυνοι για την απόκρυψη και παραχάραξη της λίστας Λαγκάρντ, οι υπόλογοι για φοροδιαφυγή και σειρά οικονομικών και πολιτικών σκανδάλων, και το κυριότερο αυτοί που με σειρά ενεργειών οδήγησαν στο μνημόνιο,  κυκλοφορούν με όλη την άνεσή τους χωρίς καμία επίπτωση.

Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε και άλλα στοιχεία ή γεγονότα.

Το ζήτημα είναι ότι πατώντας πάνω στην οικονομική κρίση, επιδιώκοντας την άτεγκτη εφαρμογή των ρυθμίσεων και του νέου Μνημονίου, οικοδομείται ένα όλο και πιο έντονα αυταρχικό πολιτικό οικοδόμημα, που επιχειρεί τη «νομιμοποίησή» του μέσω της ακροδεξιάς, λαϊκιστικής ρητορείας και του εγκλωβισμού μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας στα παγιδευτικά διλήμματα και εκβιασμούς.

Ο φόβος, η μισαλλοδοξία, η στοχοποίηση των ξένων, η ανοικτή φασιστική πρόκληση αποτελούν μέσα για την επίτευξη των στόχων των κυρίαρχων δυνάμεων.

Ζούμε μέρες διαμόρφωσης – επιτρέψτε μας τον αδόκιμο όρο – μιας ιδιόμορφης «κοινοβουλευτικής δικτατορίας». Που κρατά ως επίφαση κάποιους θεσμούς και δικλείδες εκτόνωσης – κάποιες σποραδικές εκλογικές διαδικασίες, ένα ευνουχισμένο κοινοβούλιο, την «πολυφωνία» του μνημονιακού μονολόγου.

Ήρθε η ώρα μαζί με την ανατροπή της οικονομικής πολιτικής του Μνημονίου να ανατραπεί και όλο το πλέγμα των πολιτικών, αυταρχικών δομών  που οικοδομούνται, ενώ πρέπει να τεθεί και φραγμός  στο συστηματικό εκφασισμό της κοινωνίας μας.

Απαιτείται, όμως, και μια διαφορετική ανάταση  και αφύπνιση των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που αγωνίζονται για μια άλλη προοπτική.

Μια συστράτευση δυνάμεων της κοινωνίας που δεν μπορούν να ανεχτούν τόσο το μνημονιακό καθεστώς όσο και την αποκρουστική αναβίωση ενός ολοκληρωτικού νεοναζιστικού εκτρώματος.

Το μήνυμα του Πολυτεχνείου, ίσως, είναι πιο επίκαιρο από ποτέ.

Μόνο που αυτή τη φορά δεν χρειάζονται ηγεσίες που θα εμπορευτούν πολιτικά και οικονομικά τους αγώνες του λαού και της νεολαίας.

Αλλά μια χειραφετημένη, συνειδητοποιημένη και αποφασιστική δράση σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας και της πολιτικής.

Με πρωταγωνιστές τους ίδιους τους πολίτες.