Νέα μέτρα λιτότητας έρχονται – και με την Αριστερά τι γίνεται;

 Εν μέσω καλοκαιριού οι πολίτες βομβαρδίζονται καθημερινά με τις εφιαλτικές προβλέψεις για νέες περικοπές, για νέα μέτρα λιτότητας και εξαφάνισης των όποιων ισχνών κεκτημένων και δικαιωμάτων τους έχουν απομείνει. Με τις προβλέψεις για την επιβολή και τρίτου … Μνημονίου.

Και ατελείωτους νέους εκβιασμούς.

Από τις δυνάμεις που βρίσκονται στην κυβερνητική εξουσία αλλά και από τους τοκογλύφους δανειστές και τους ευρωπαίους  … «εταίρους».

Το ερώτημα είναι τι κάνουν οι πολιτικές δυνάμεις που εναντιώνονται πραγματικά στα Μνημόνια και ειδικότερα οι δυνάμεις της Αριστεράς.

Ενδιαφέρον έχει από αυτή την άποψη το θέμα που τίθεται με την πρόταση νόμου από την πλευρά του ΚΚΕ για την κατάργηση του Μνημονίου.

Ας παρακολουθήσουμε πρώτα ορισμένα σχόλια του τύπου και έπειτα θα παρουσιάσουμε και ορισμένες σύντομες σκέψεις μας.

Έτσι, λοιπόν:

« Σε τεστ για την κοινοβουλευτική συνοχή του ΣΥΡΙΖΑ αναμένεται να εξελιχθεί η πρόταση νόμου του ΚΚΕ για την κατάργηση του Μνημονίου, της δανειακής σύμβασης και των εφαρμοστικών νόμων.

Ο Περισσός σε μία προσπάθεια να ανακτήσει τις απώλειες, που κατέγραψε στις πρόσφατες εκλογές, κατέθεσε την πρόταση νόμου για την κατάργηση του Μνημονίου με στόχο να θέσει τον ΣΥΡΙΖΑ προ των προεκλογικών δεσμεύσεων του.

Η Κουμουνδούρου επιφυλάσσεται να απαντήσει εντός του κοινοβουλίου όταν πάρει στα χέρια της ολόκληρη την πρόταση νόμου. Ωστόσο, επιμένει ότι θα υπερψηφίσει με αστερίσκους, δηλαδή μόνο τα σημεία που αφορούν στην κατάργηση του Μνημονίου και των εφαρμοστικών αλλά θα καταψηφίσει άρθρα για την μονομερή διαγραφή του χρέους και την έξοδο της χώρας από την Ε.Ε.

Μάλιστα, ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, Παναγιώτης Σκουρλέτης είπε ότι το κόμμα του θα ψηφίσει την πρόταση στο βαθμό που αφορά την κατάργηση του Μνημονίου. «Στο βαθμό που αφορά συγκεκριμένους εφαρμοστικούς νόμους - τους οποίους εμείς έχουμε ήδη καταθέσει μία αντίστοιχη πρόταση για τα ζητήματα της μετενέργειας και του κατώτατου μισθού - προφανώς και θα τα υποστηρίξουμε. Προφανώς δεν συμμεριζόμαστε την συνολική τοποθέτηση του ΚΚΕ απέναντι στα ζητήματα της κρίσης διότι συνδέει την απάντηση στην σημερινή οικονομική κρίση με ζητήματα που είναι έξω από το δικό μας στρατηγικό προσανατολισμό, όπως αυτό της απομάκρυνσης από την Ε.Ε.» υπογράμμισε ο Παναγιώτης Σκουρλέτης.

Παρόλα αυτά στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν φωνές που συντάσσονται με ολόκληρη την πρόταση νόμου του ΚΚΕ, όπως για παράδειγμα ο Παναγιώτης Λαφαζάνης που έχει ταχθεί ανοιχτά υπέρ της εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη και την Ε.Ε. Έτσι παραμένει ερωτηματικό η στάση που θα τηρήσουν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και εάν τελικά η πρόταση του ΚΚΕ θα μετατραπεί σε «δούρειο ίππο» για την Κουμουνδούρου.

Πάντως δεν είναι λίγοι εκείνοι που προεξοφλούν σύγκρουση ΣΥΡΙΖΑ – ΚΚΕ στη Βουλή με αφορμή την κατάργηση του Μνημονίου. Άλλωστε πριν από λίγες μέρες τα δύο κόμματα αντάλλαξαν σφοδρά πυρά όταν παρουσιάστηκε η πρόταση νόμου από το ΚΚΕ. Τότε η Αλέκα Παπαρήγα είχε καλέσει τον ΣΥΡΙΖΑ «να σταματήσει να πουλάει μούρη και να ψηφίσει την πρόταση». Με τη σειρά του ο ΣΥΡΙΖΑ είχε απαντήσει ότι εάν ο Περισσός είχε υιοθετήσει προεκλογικά την παραδοχή ότι το μνημόνιο αποτελεί τη βασική διαχωριστική γραμμή της συγκυρίας τότε η κυβέρνηση της Αριστεράς θα ήταν πραγματικότητα».

Κατά την άποψη μας εκείνο που προέχει σήμερα δεν είναι οι ασκήσεις δημιουργίας εντυπώσεων, πολύ περισσότερο της μιας αριστερής δύναμης σε βάρος της άλλης.

Ούτε βέβαια το γλίστρημα σε μια light αντιπολίτευση στο όνομα της προοπτικής κατάκτησης της κυβερνητικής εξουσίας.

Την ώρα που ο ελληνικός λαός που δοκιμάζεται, εκείνο που προέχει είναι η ανάγκη μιας βαθύτερης προσέγγισης και κατανόησης όλων των αριστερών δυνάμεων και των δυνάμεων που με συνέπεια τάσσονται εναντίον της πολιτικής των Μνημονίων.

Η ανάγκη οργάνωσης της λαϊκής αντίστασης και του αγώνα μέσα και έξω από το κοινοβούλιο.

Αποτελεί βαθιά ανάγκη να βγουν ουσιαστικά συμπεράσματα από τα λάθη και τις αδυναμίες της προηγούμενης περιόδου που οδήγησαν τελικά στο να δημιουργηθεί πάλι μια νέα μνημονιακή κυβέρνηση με τη  σύγχρονη παραλλαγή της.

Σημασία έχει να αναπτυχθούν συστηματικά οι νέοι κοινωνικοί και πολιτικοί αγώνες χωρίς προσχήματα και προσπάθειες «εμφυλιακής» σύγκρουσης μεταξύ των αριστερών και εναλλακτικών δυνάμεων.

Ας δούμε για παράδειγμα την Ισπανία όπου οι εργαζόμενοι και εν μέσω καλοκαιριού έχουν βγει στους δρόμους για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους.

Τελικά, η πραγματικά ανάγκη είναι να δημιουργηθούν οι νέοι πολιτικοί και κοινωνικοί συσχετισμοί με τη διαμόρφωση μιας νέας πλειοψηφίας με σαφή προσανατολισμό για την πραγματική ανατροπή του μνημονίου και των πολιτικών που το στηρίζουν, ανοίγοντας το δρόμο για μια διαφορετική προοπτική της χώρας.

 Στη βάση αυτή και με αυτά τα ουσιαστικά κριτήρια πρέπει να κριθούν και οι ευθύνες των αριστερών πολιτικών δυνάμεων, οι ευθύνες των ηγεσιών τους και όχι με ασκήσεις τακτικισμού και με κοινοβουλευτικού ή  και ευρύτερου εντυπωσιασμού.