Ενώ στον τύπο του εξωτερικού παρουσιάζεται η εικόνα ότι επίκειται η συμφωνία για το PSI, στο εσωτερικό της χώρας εντείνονται οι εκβιασμοί για πιθανή παραίτηση Παπαδήμου και χρεοκοπία – αυτή είναι η μια παραλλαγή- ή επίσης χρεοκοπία ή επώδυνα μέτρα.
Η ενορχηστρωμένη αυτή επίθεση ωμών εκβιασμών και ψυχολογικής βίας αποσκοπεί στο να αποδεχτούν οι Έλληνες πολίτες την οικονομική, κοινωνική και ηθική εξόντωσή τους στο όνομα ενός «μεγαλύτερου κακού».
Ταυτόχρονα στο τραπέζι μπαίνουν ολοένα και πιο παράλογες και απάνθρωπες απαιτήσεις.
Περικοπές στους μισθούς, κατώτατου και 13ου και 14ου, μείωση των εισοδημάτων των Ελλήνων κατά 25% - προκειμένου να ενισχυθεί η «ανταγωνιστικότητα», περικοπές στις επικουρικές συντάξεις, απολύσεις και στο στενό Δημόσιο τομέα κατά 150.000 περίπου θέσεις με όχημα την «αξιολόγηση» των δημοσίων υπαλλήλων, ιδιωτικοποιήσεις και ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου … και έναν ατελείωτο κατάλογο εξευτελιστικών και βάρβαρων μέτρων.
Πολλοί κάνουν λόγο για «κόκκινες γραμμές» της κυβέρνησης και των κομμάτων που την αποτελούν. Ορισμένοι βουλευτές «απειλούν» ότι δεν θα ψηφίσουν τη νέα συμφωνία. Όλα αυτά είναι έργο ξαναπαιγμένο.
Ωστόσο, η πίεση από τα οξύτατα προβλήματα μπορεί να οδηγήσει σε ένταση των αντιθέσεων στο στρατόπεδο του κυβερνητικού σχήματος.
Άλλωστε πληθαίνουν οι φωνές σε χώρες της Ευρώπης, ακόμη και στην ίδια τη Γερμανία, που μιλούν για αποτυχημένη «συνταγή» στην αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης.
«Αποτυχημένοι σωτήρες» είναι ο τίτλος άρθρου γνώμης της Süddeutsche Zeitung του Μονάχου για την αναποτελεσματική στρατηγική αντιμετώπισης της ελληνικής κρίσης χρέους.
«Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία για την πικρή αλήθεια. Δύο χρόνια μετά την πρώτη σύνοδο για την ελληνική κρίση είναι σαφές: Έτσι δεν μπορεί να σωθεί χώρα, έτσι βυθίζεται όλο και βαθύτερα στο πουθενά. Το πρόγραμμα λιτότητας οδήγησε τη χώρα κατευθείαν στη φτώχεια και τη νομισματική ένωση σε αδιέξοδο. Όλοι φέρουν ευθύνη γι’ αυτήν την καταστροφή, ιδιαίτερη είναι ωστόσο η ευθύνη της γερμανικής κυβέρνησης, η οποία προέταξε σκληρό τόνο και επέβαλε αργότερα, ότι θα έπρεπε να απαλλάξουν οι τράπεζες την Ελλάδα από ένα μεγάλο μέρος των χρεών της. Αυτό είναι γενικά σωστό, στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως, έκανε το χάος μεγαλύτερο, καθώς εδώ και εβδομάδες διεξάγονταν πάνω από όλα διαπραγματεύσεις για το ελληνικό χρέος, γεγονός που μπλόκαρε άλλες αποφάσεις και προκάλεσε γενικευμένη δυσθυμία».
Η εφημερίδα διακρίνει ότι υπάρχουν δύο τρόποι για εξεύρεση λύσης στο ελληνικό πρόβλημα. Είτε να αποχωρήσει η Ελλάδα από την ευρωζώνη επιστρέφοντας στη συνέχεια στη δραχμή, είτε να δρομολογηθεί ένα αποφασιστικό και ακριβό, όπως εκτιμά η εφημερίδα, σχέδιο Μάρσαλ για την Ελλάδα στο πλαίσιο της νομισματικής ένωσης. Καταλήγοντας η SZ επισημαίνει: «Φυσικά υπάρχει και μία τρίτη δυνατότητα, η χειρότερη όλων: να συνεχιστεί η πρακτική που εφαρμόστηκε ως τώρα».
Ενώ ο διακεκριμένος γερμανός οικονομολόγος Πέτερ Μπόφινγκερ υποστηρίζει ότι η συνέχιση της εξαθλίωσης στην ελληνική οικονομία συνιστά επακόλουθο των όρων λιτότητας που επέβαλε η τρόικα.
Ο Πέτερ Μπόφινγκερ, μέλος του Συμβουλίου των Εμπειρογνωμόνων της γερμανικής κυβέρνησης και ένας από τους 5 σοφούς της γερμανικής οικονομίας, υποστηρίζει ότι το πρόγραμμα της τρόικας για την Ελλάδα συγκροτήθηκε με εσφαλμένο τρόπο εξαρχής.
Στην συνέντευξή του προς την Frankfurter Rundschau ο γερμανός καθηγητής τονίζει ότι η συνέχιση της εξαθλίωσης στην ελληνική οικονομία συνιστά επακόλουθο των όρων λιτότητας που επέβαλε η τρόικα. "Μέσω των μέτρων λιτότητας η οικονομία στραγγαλίστηκε. Αυτό είχε ως συνέπεια να αυξηθούν τα ελλείμματα με αποτέλεσμα η τρόικα να απαιτήσει περισσότερες περικοπές". Σε αυτό το πλαίσιο το σύστημα κατέρρευσε εκτιμά ο γερμανός οικονομολόγος, επιρρίπτοντας στην τρόικα ότι "αγνόησε θεμελιώδεις νόμους της οικονομικής βαρύτητας".
Ενώ με τίτλο «Παρά τη χορήγηση βοήθειας δισεκατομμυρίων ευρώ, η Ελλάδα παραμένει μια περίπτωση χωρίς ελπίδα», η χθεσινή Handelsblatt δημοσιεύει ρεπορτάζ για την Ελλάδα, το οποίο αναφέρει ότι η οικονομική ανάπτυξη της χώρας έχει αρνητικό πρόσημο και συνεχίζει εδώ και πέντε χρόνια να συρρικνώνεται.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, με εντεινόμενη τη λαϊκή οργή και αγανάκτηση, το ζητούμενο είναι ποια είναι η αντίδραση των δυνάμεων που επιζητούν την ανατροπή της πολιτικής του Μνημονίου.
Αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να ενταθεί στο έπακρο η πίεση για ανατροπή της κυβέρνησης Παπαδήμου και της πολιτικής της τρόικα.
Μέσα στο Σαββατοκύριακο θα ήταν σκόπιμο να οργανωθούν παλλαϊκές κινητοποιήσεις στο Σύνταγμα και σ’ όλες τις πόλεις της Ελλάδας για να μην περάσουν αυτά τα σχέδια και για άμεση ανατροπή της κυβέρνησης και προσφυγή σ’ εκλογές.
Αντί γι’ αυτό τα κόμματα της Αριστεράς συνεχίζουν τις μοναχικές τους διαδρομές, αρκούνται σε δηλώσεις ή καταγγελίες και δείχνουν σοβαρή αδυναμία να παίξουν αποφασιστικό ρόλο στις εξελίξεις.
Ενώ η συνδικαλιστική ηγεσία προχωρά σε κατ’ επίφαση διαπραγματεύσεις με τους εκπροσώπους της ελληνικής ολιγαρχίας και δηλώνει «ανυποχώρητη» θέτοντας και αυτή «κόκκινες γραμμές».
Αποτελεί απόλυτη αναγκαιότητα η άμεση κινητοποίηση των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που κινούνται σε κατεύθυνση σύγκρουσης με τα κάθε λογής Μνημόνια, ο συντονισμός της δράσης τους, η ανάπτυξη νέων πρωτότυπων μορφών πάλης.
Αλλά και ο σαφής πολιτικός προσανατολισμός για ριζικές και άμεσες παρεμβάσεις στις εξελίξεις.
Όλοι βρίσκονται αυτή τη στιγμή ενώπιον των ευθυνών τους – κόμματα και πολιτικές δυνάμεις, συνδικαλιστικοί και κοινωνικοί φορείς, οι ίδιοι οι πολίτες.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου