Η Ελληνική Άνοιξη ξεκίνησε με το χθεσινό παλλαϊκό ΟΧΙ

Η τελευταία χρονιά σημαδεύτηκε από τις εξεγέρσεις στις αραβικές χώρες  στις νότιες και ανατολικές ακτές της Μεσογείου, η επονομαζόμενη «αραβική άνοιξη», η οποία οδήγησε στην ανατροπή των απολυταρχικών καθεστώτων σε μια σειρά χώρες της περιοχής, με τελευταία τη Λιβύη.  

Πολλοί είχαν καταλογίσει τότε ευθύνη και στη μυωπική Ευρώπη που στήριζε αυτά τα καθεστώτα.

Μιας Ευρώπης που στην ηγεσία της βρίσκονται δυνάμεις που εκπροσωπούν τις πιο συντηρητικές δυνάμεις, της αγοράς, των τραπεζών, των μεγάλων εταιρειών. Που – χωρίς να το ομολογούν – οραματίζονται και αναβιώνουν πρακτικές της αποικιοκρατίας, του επιθετικού ιμπεριαλισμού, της οικονομικής υπερεκμετάλλευσης των πιο αδύνατων χωρών, της δημιουργίας νέων «ζωνών επιρροής» και κυριαρχίας. Όπως ο κ.       Σαρκοζί που έσπευσε να προχωρήσει πρώτος στο βομβαρδισμό πόλεων της Λιβύης, ο κ. Μπερλουσκόνι συνδαιτυμόνας του Καντάφι και ανεκδιήγητος πολιτικός παλιάτσος. Και πάνω απ’ όλους η κ. Μέρκελ και η παρέα της, που οικοδομεί συστηματικά τη μετατροπή της ευρωζώνης σε «ζωτικό χώρο» για την επέκταση της γερμανικής οικονομίας εκμεταλλευόμενη περιοχές όπως τα Βαλκάνια και την Ελλάδα ειδικότερα, μετατρέποντας τα σε ασιατικού τύπου οικονομικές αποικίες.

Παρά τη φαινομενική παντοδυναμία τους οι «ηγέτες» αυτοί πάσχουν από σοβαρά προβλήματα «όρασης».

Σήμερα, λίγους μήνες μετά, ο άνεμος της ανατροπής ενός εκφυλισμένου πολιτικού συστήματος φαίνεται να διασχίζει τη Μεσόγειο και να φθάνει στην άλλη της πλευρά, σε χώρα που ανήκει στο «στενό πυρήνα» της ΕΕ, την ευρωζώνη.

Και η χώρα αυτή είναι η Ελλάδα.

Μια χώρα που διαθέτει μια πλούσια ιστορία αγώνων και εξεγέρσεων παρόλο που για κάποια χρόνια η δυναμική αυτή βρισκόταν μάλλον «εν υπνώσει».

Που ο λαός της, ωστόσο, σε μια μοναδική συγκυρία και μέσα από ένα ιδιαίτερο συμβολισμό  έστειλε το δικό του μήνυμα, ανατρέποντας στερεότυπα και προκατασκευασμένες τελετές δίχως ουσιαστικό νόημα.

Με τις χθεσινές ειρηνικές αλλά ταυτόχρονα και αποφασιστικές παρεμβάσεις του – στην Θεσσαλονίκη, την Αθήνα, τον Πειραιά, την Πάτρα, την Καλαμάτα, τα Τρίκαλα, το Βόλο, τη Σύρο – και τελικά σ’ όλη την Ελλάδα, διατράνωσε, ότι:

Δεν μπορεί να αντέξει άλλο τα δεινά των πολιτικών και επιλογών του Μνημονίου, του Μεσοπρόθεσμου, του «κουρέματος» του χρέους και όλων των βάρβαρων μέτρων που αυτό συνεπάγονται.

Και ότι είναι αποφασισμένος να πάρει την τύχη του στα δικά του χέρια παραμερίζοντας όλη την παραδοσιακή και ανακόλουθη πολιτική ηγεσία.

Το μήνυμα της χθεσινής ημέρας ήταν τόσο ηχηρό που δεν μπόρεσε να το πνίξει ούτε η παραπληροφόρηση, ούτε τα κροκοδείλια δάκρυα πολιτικών «ηγετών», γνωστών πατριδοκάπηλων, τηλεοπτικών φερέφωνων.

Οι αντιδράσεις τους έδειξαν πανικό και τρόμο μπροστά σ’ αυτό που συντελείται.

Και πολύ περισσότερο απέναντι σ’ αυτό που επέρχεται.

Η «Ελληνική Άνοιξη» έχει τα δικά της χαρακτηριστικά. Και μόλις τώρα αρχίζει στην ουσία να αναπτύσσεται.

Αυτά που μέχρι τώρα ζήσαμε – οι συγκεντρώσεις των Αγανακτισμένων, οι πορείες, οι απεργίες και οι διαδηλώσεις, μέχρι και οι τελευταίες – ήταν μόνο η αρχή.

Η αφύπνιση και η αγωνιστική ανάταση των πολιτών, ολόκληρου του λαού, μόλις τώρα συντελείται.

Απέναντι σ’ αυτό το ξέσπασμα στέκονται ο παλιός και ξεπερασμένος πολιτικός κόσμος, οι υποστηρικτές, ανοικτοί και μεταμφιεσμένοι, του Μνημονίου και της υποταγής στην τρόικα. Η συμβιβασμένη, ανούσια, ανίκανη και διαρκώς γονυπετούσα κυβέρνηση, η οποία μέσα στον πανικό της διαρκώς ρέπει σε αντιδημοκρατικές πρακτικές. Η ΝΔ η οποία θέλοντας να εμφανιστεί ως «εναλλακτική λύση» χάνει τα λόγια της και χλομιάζει μπροστά στο λαϊκό ξέσπασμα, ψελλίζοντας κάποια λόγια για πολιτικό καθωσπρεπισμό. Το ΛΑΟΣ, που από τη ψήφιση του Μνημονίου προσπαθεί να μεταβληθεί σε «υπερασπιστή του λαού», αναλαμβάνοντας το ρόλο του «εθνικού ταγού», ενώ στην πράξη λειτουργεί ως λαγός της κυβέρνησης. Ακόμη και η κ. Μπακογιάννη, ή το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς, που «κλείνουν το μάτι» σε μια κυβερνητική συνεργασία.

Είναι όλος ο μηχανισμός της δημοσιογραφικής παραπληροφόρησης, τα σοβαροφανή κανάλια, που βρίσκονται απολύτως στον έλεγχο της οικονομικής ολιγαρχίας και των κυβερνητικών επιτελείων.

Είναι φυσικά και οι «ολιγάρχες» αυτού του τόπου οι οποίοι μέχρι στιγμής βρίσκονται στο απυρόβλητο, συσσωρεύουν και μέσα από την κρίση τεράστια πλούτη, ενώ «πρωτεύουν» στη φοροδιαφυγή και την ασυδοσία.

Απέναντι είναι και οι «πρόθυμοι» που ετοιμάζουν κάθε λογής σχήματα «εθνικής συνεργασίας», «εθνικής συμμαχίας» και άλλα παρόμοια, πάντα για τη «σωτηρία» της πατρίδας. Μα πρώτα απ’ όλα για τη σωτηρία των δικών τους προνομίων.

Αυτό που εκφράστηκε χθες σε όλο του το μεγαλείο – αυτό που λίγο αδόκιμα ονομάζουμε «Ελληνική Άνοιξη» - είναι αναγκαίο να περάσει σε νέα ανώτερη φάση.

Στη συνειδητοποίηση, την οργάνωση, την ανάπτυξή του.  

Να αξιοποιήσει νέες μορφές αγώνα, με φαντασία και πρωτοτυπία.

Να αναπτύξει στο έπακρο την ενότητα και την αποφασιστικότητά του.

Ξεπερνώντας κομματικές αγκυλώσεις, ιδεοληψίες και αναχρονισμούς.

Μέχρι την τελική νίκη: την ανατροπή αυτής της πολιτικής και τη δημιουργία των προϋποθέσεων για να αλλάξει η μοίρα αυτού του τόπου.

Αντί για υστερόγραφο, μια προσωπική αφήγηση:

Χθες βρεθήκαμε σε κάποιο δήμο της περιοχής του Πειραιά.

Μαζί με τους μαθητές είμαστε 5-6 εκπαιδευτικοί.

Με τους μαθητές τους «αποκλεισμένους», τους «στιγματισμένους». Αυτούς που - παραφράζοντας λίγο τον Ελύτη – κάποιοι θεωρούσαν «αλήτες» και ανάξιους να παρελάσουν γιατί τόλμησαν να αγωνιστούν. Γιατί ο αγώνας και η διεκδίκηση σ’ αυτή την Πολιτεία πρέπει να τιμωρείται και να λοιδορείται. Ειδικότερα οι νέοι  οφείλουν να είναι υποταγμένοι και πειθήνιοι. Στις διαθέσεις των ανεγκέφαλων «ηγετών». Και έρμαια στην τύχη και στις αποφάσεις που αφορούν τη ζωή και το μέλλον τους.

Αποφάσισαν οι μαθητές μας σε πείσμα των ανούσιων γραφειοκρατών και επιβητόρων της εξουσίας να παρελάσουν.

Και μπήκαν εμβόλιμα στην παρέλαση, όταν ήταν η σειρά του αποκλεισμένου σχολείου να παρελάσει.

Μαζί τους κι εμείς.

Εκείνο που δεν περιμέναμε, ούτε εμείς, ούτε οι μαθητές μας ήταν η αυθόρμητη αντίδραση των συγκεντρωμένων πολιτών.

Η οποία ήταν μία και ενιαία.

Όλοι – μα όλοι – χειροκροτούσαν με ενθουσιασμό, επευφημούσαν τους νέους ανθρώπους που με αγωνιστική αξιοπρέπεια και αποφασιστικότητα διατράνωσαν αυτό που πλέον όλοι οι Έλληνες συναισθάνονται και βιώνουν.

Αυτή η αντίδραση κράτησε σ’ όλη τη διάρκεια αυτής της ιδιαίτερης παρέλασης – πορείας.

Πολλοί ενώθηκαν μαζί μας.

Αυτό το μικρό περιστατικό αναδεικνύει ανάγλυφα τις πραγματικές διαθέσεις του λαού και απαντά σ’ όλους εκείνους που μιλούν για «μεμονωμένα περιστατικά», για «περιορισμένες ομάδες» που μάλιστα έχουν και συγκεκριμένη κομματική προέλευση καθώς και άλλα τραγελαφικά.

Και φυσικά σ’ εμάς πρόσφερε μια αξέχαστη εμπειρία, τη μοναδική χαρά και ηθική ικανοποίηση.

Ν’ ανακαλύψουμε ότι μέσα σε μια μαύρη ώρα για το λαό μας, αυτός ξαναβρίσκει το κουράγιο και την αποφασιστικότητά του.

Το μήνυμα εστάλη.

Οφείλουμε όλοι να συμβάλλουμε ώστε να έχει και την ανάλογη συνέχεια.