Η «κοινωνική μηχανική» της κυβέρνησης διασπά και οδηγεί σε απορρύθμιση την κοινωνία

  Η γελοιογραφία που ακολουθεί (από το περιοδικό "Κ" της κυριακάτικης Καθημερινής )  είναι χαρακτηριστική της αντίληψης που συστηματικά προωθούν τα κυρίαρχα ΜΜΕ – εφημερίδες και κανάλια – σε πλήρη συντονισμό με το κυβερνητικό επιτελείο.

  Η «κοινωνία» και οι «πολίτες» είναι μονίμως αγανακτισμένοι και στρέφονται εναντίον των απεργών.

  Σε όλες τις περιπτώσεις τα ΜΜΕ δεν παρουσιάζουν τα αιτήματα των απεργιακών κινητοποιήσεων ενώ προβάλλουν με «κροκοδείλια» δάκρυα την ταλαιπωρία που υφίστανται οι πολίτες.

 Σ’ αυτό τον τόνο όλοι οι υπουργοί και οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης.

Κι ως ένα σημαντικό βαθμό αυτός ο μηχανισμός προπαγάνδας έχει φέρει αποτελέσματα.

 Έτσι υπήρξαν πολλές περιπτώσεις όπου πολίτες στράφηκαν εναντίον εργαζομένων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.

 Ασθενείς εναντίον ιατρών.

Εργαζόμενοι  στον ιδιωτικό τομέα εναντίον εκείνων που εργάζονται στο δημόσιο.

Και τελικά όλοι εναντίον όλων.

Ώστε να τεμαχιστεί η κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη.

Και τα σχέδια της κυβέρνησης και των συμφερόντων που εκπροσωπεί να περνούν με λιγότερες αντιστάσεις.

   Η παλιά γνωστή και δοκιμασμένη συνταγή του  «διαίρει και βασίλευε» (γνωστό και με την τριπλή λατινική εκδοχή του: «Divide et impera», «Divide ut imperas» (... για να βασιλέψεις), «Divide ut regnes»).

  Παλιά αλήθεια, που την είχε πρωτοεκφέρει ο αθηναίος κωμικός ποιητής Κρατίνος, πρόδρομος του Αριστοφάνη: «Εν δε διχοστασίη και Ανδροκλέης πολεμαρχεί» ­ «οταν πέφτει διχόνοια, κυβερνά ακόμα κι ο Ανδροκλής» ­ ένας πολιτικός και δημαγωγός που, ανάμεσα στ' άλλα, είχε κατηγορήσει τον Αλκιβιάδη πως χλεύασε τα Ελευσίνια Μυστήρια.

 Κάτι που ούτε και ο περίφημος Μακιαβέλι δεν είχε υποστηρίξει. Αντιθέτως είχε επισημάνει πως: «Ο λαός ενωμένος είναι δυνατός, χωρισμένος είναι αδύναμος».

 Βέβαια, η πρακτική της κυβέρνησης ξεπερνά με τη αμέριστη βοήθεια των εκδοτικών συγκροτημάτων και καναλιών ξεπερνά κάθε όριο μακιαβελισμού και πολιτικού αμοραλισμού.

 Το ζήτημα είναι επιτέλους και οι πολίτες, οι εργαζόμενοι, η κοινωνία να μην αφεθεί έρμαιο στη νοοτροπία και στη λογική  του «κοινωνικού αυτοματισμού», της κοινωνικής αντιπαλότητας μεταξύ ομάδων των εργαζομένων.  Αντίθετα πρέπει να αναζητήσει νέους τρόπους κοινωνικής αλληλεγγύης, αλληλοϋποστήριξης και συνεργασίας.

 Και σ’ αυτό οφείλουν να βοηθήσουν τόσο οι συνδικαλιστικές ενώσεις όσο και οι πολιτικές εκείνες αντιλήψεις  που εκπροσωπούν μια ριζικά διαφορετική προσέγγιση σ’ αυτά τα ζητήματα. Όσο, βέβαια, και οι πνευματικοί άνθρωποι που είναι αναγκαίο να ορθώσουν τη δική τους φωνή.