Η απόφαση του υπουργού «Προστασίας του πολίτη» για τη δημιουργία φράκτη στην περιοχή της Νέας Βύσσας προκειμένου να περιοριστεί η λαθρομετανάστευση στον Έβρο έχει προκαλέσει ποικίλες αντιδράσεις.
Η στροφή της κυβέρνησης και των εκπροσώπων της σ’ αυτού του είδους τη ρητορεία σηματοδοτεί κάτι ευρύτερο.
Η συγκυρία που προωθείται η υλοποίησή του συμπίπτει με την πιο σκληρή περίοδο στην πρόσφατη ιστορία της χώρας, με σωρεία οικονομικών και κοινωνικών μέτρων που σαρώνουν βασικά δικαιώματα. Με μια οικονομική κρίση που διογκώνεται ραγδαία, με την ανεργία να εκτινάσσεται και να φθάνει επίσημα κοντά στο 14%. Με την ανασφάλεια και το φόβο για το μέλλον να κυριαρχεί σε ευρύτατα τμήματα της κοινωνίας.
Σ’ αυτές τις συνθήκες η εκμετάλλευση του προβλήματος της μετανάστευσης προσφέρει την ευκαιρία στην κυβέρνηση να κερδίσει κάποιους «πόντους», να εκμεταλλευτεί τη δυσαρέσκεια σε τμήματα της κοινής γνώμης από αυτά τα φαινόμενα, ειδικότερα σε μεγάλα αστικά κέντρα.
Γιατί είναι σίγουρο προβλήματα υπάρχουν πολλά και στην Αθήνα, στις συνοικίες της και σε άλλες πόλεις.
Μόνο που η αντιμετώπιση και η λύση τους δε συνδέεται με την έξαρση του ρατσισμού και κάθε είδους ξενοφοβικού συνδρόμου.
Ούτε τέτοια μέτρα μπορούν να κρύψουν τη συλλογική υποκρισία.
Μια κοινωνία που ανέχεται την υπερεκμετάλλευση των μεταναστών – νομίμων ή λαθραίων – με τη «μαύρη» και ανασφάλιστη εργασία, με την εποχιακή αξιοποίηση σε γεωργικές ή και άλλες απασχολήσεις, με τη συμπίεσή τους σε απάνθρωπες συνθήκες κατοικίας, με την ύπαρξη πολλαπλών κυκλωμάτων σύγχρονης δουλοκτημοσύνης, και άλλα που σκοπίμως «θάβονται» στο περιθώριο των ειδήσεων και της δημοσιότητας.
Ενός κράτους που αρέσκεται να προβάλλεται ως σύγχρονο και ευρωπαϊκό τη στιγμή που συμπιέζει μετανάστες , ανθρώπινες ψυχές σε σύγχρονα κολαστήρια, που δεν παρέχει πολιτικό άσυλο – παρά μόνο με το σταγονόμετρο, που δεν παρέχει τη δυνατότητα σε χιλιάδες ανθρώπους να προωθηθούν στους πραγματικούς τους προορισμούς σε χώρες της Ευρώπης ( ίσως, κάνοντας και τη βρόμικη δουλειά γι’ αυτήν).
Φυσικά, η συγκεκριμένη επιλογή της κυβέρνησης εντάσσεται μέσα σ’ ένα γενικότερο πλαίσιο, καθώς ολοένα και περισσότερο αυτή «κλείνει το μάτι» στο ΛΑΟΣ, σε ακροδεξιές και επικίνδυνες αντιλήψεις και πρακτικές.
Δεν είναι τυχαίο ότι την απόφαση αυτή «χαιρέτισαν» πολλές φωνές της εθνικοφροσύνης, από τον Άνθιμο, το ΛΑΟΣ, την καλή «Καθημερινή», όπως και τον τέως υπουργό της ΝΔ, κ. Προκόπη Παυλόπουλο.
Ο οποίος σε άρθρο στην Καθημερινή της Κυριακής, στις 9/1/2011, έγραψε:
« Οι ενστάσεις που διατυπώθηκαν τις τελευταίες ημέρες, με αφορμή την απόφαση θωράκισης μέρους της συνοριακής γραμμής του Έβρου, ως προς τον τρόπο με τον οποίο η χώρα μας μπορεί να υπερασπίζεται τα κάθε είδους σύνορά της, δημιουργούν έντονο προβληματισμό για το αν οι «επίδοξοι» αμφισβητίες έχουν επίγνωση των κανόνων, οι οποίοι διέπουν το όλο αυτό ζήτημα. Πέραν τούτου, ιδίως για θέματα εθνικής κυριαρχίας, χρήσιμο και σκόπιμο είναι να διακρίνεται σαφώς η κριτική που αφορά την αποτελεσματικότητα των μέτρων, από τη διατύπωση αντιρρήσεων για το θεσμικό υπόβαθρο άσκησής της.
Οι κανόνες του διεθνούς δικαίου δίνουν σε κάθε κράτος το δικαίωμα και να καθορίζει και να θωρακίζει τα σύνορά του.»
Αν δεν ήταν επικίνδυνες αυτές οι απόψεις – κυρίως γι’ αυτό που υποκρύπτουν – θα μπορούσαν άνετα να χαρακτηριστούν γελοίες.
Είναι γεγονός ότι όλοι αυτοί – από τον κ. Παπουτσή, τον προκάτοχό του της ΝΔ, αλλά και η υπουργός Παιδείας, κ. Διαμαντοπούλου, οι εθναμύντορες και ξενοφάγοι του ΛΑΟΣ και άλλων εθνικιστικών κύκλων, υποστηρίζουν ότι έτσι θα «θωρακιστούν» τα σύνορα της χώρας.
Με άλλα λόγια η θωράκιση των συνόρων εξαρτάται από ένα … φράκτη 12,5 χιλιομέτρων στον Έβρο.
Κάτι απίστευτα ειρωνικό τη στιγμή που τα τουρκικά μαχητικά κόβουν βόλτες πάνω από τα ελληνικά νησιά ή που από την πίσω πόρτα προωθούνται τα σενάρια για τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου.
Στην ουσία, όμως, έτσι κτίζονται οι νέες «συναινέσεις» σ’ ένα μπλοκ δυνάμεων που θα στηρίζουν την πολιτική του μνημονίου με μια διαρκή, όμως, διολίσθηση σε ένα ιδεολογικό, πολιτικό και ψυχολογικό κλίμα σε αντιδραστικότερες κατευθύνσεις.
Πέρα, όμως, από αυτή τη διαπίστωση. Η συγκεκριμένη επιλογή έχει τα χαρακτηριστικά του … στρουθοκαμηλισμού.
Λες και η μετανάστευση, η μαζική μετακίνηση πληθυσμών και χιλιάδων ή και εκατομμυρίων ανθρώπων δεν αποτελεί μια σκληρή πραγματικότητα στο σύγχρονο κόσμο.
Η Ελλάδα – και οι άλλες χώρες της ΕΕ – θα παραμείνουν αλώβητες από τον «ιό» των μεταναστών ή των πολιτικών προσφύγων;
Αλήθεια, πώς μπορεί να γίνει αυτό όταν ολόγυρα συσσωρεύονται αμείλικτα προβλήματα που απειλούν εκατομμύρια ανθρώπους, ολόκληρα κράτη και περιοχές;
Οι χάρτες που ακολουθούν δείχνουν παραστατικά αυτή τη διάσταση.
Πώς μπορεί να ανακοπεί η πορεία ανθρώπων, πχ
Από τη Βόρεια Αφρική, την Αλγερία, την Τυνησία κα άλλες χώρες. Έτσι στην έκθεση της FRONTEX τονίζεται ότι « εντός του 2010 μέσω του Έβρου καταγράφηκε μία από τις μεγαλύτερες εισροές παράνομων μεταναστών στην ιστορία της Ε.Ε. και ότι αυτή η χωρίς προηγούμενο αύξηση στην παράνομη διέλευση συνόρων είναι απόρροια της «αλλαγής πορείας» των κυκλωμάτων που εκμεταλλεύονται μετανάστες. Από τις θαλάσσιες οδούς στράφηκαν στα χερσαία σύνορα, και σε μια βασική πύλη της Ε.Ε, τον Έβρο. Εκτός από την καταγραφείσα εκτίναξη του αριθμού Αφγανών λαθρομεταναστών, επισημαίνεται με ιδιαίτερη έμφαση από τη FRONTEX το πλήθος των -κατά δήλωσή τους- Αλγερινών που πέρασαν κι αυτοί τον Έβρο. Αφού ταξίδεψαν αεροπορικώς από τη Βόρεια Αφρική στην Κωνσταντινούπολη, στη συνέχεια ανενόχλητοι έφθασαν στην ελληνοτουρκική μεθόριο με προορισμό την Ελλάδα και χώρες της Ε.Ε.»
Αλήθεια, είναι παράδοξο αυτό; Δεν άκουσαν οι κύριοι αυτοί για τις συγκρούσεις – τις πολύνεκρες μάλιστα –στην Αλγερία και ειδικότερα στην Τυνησία;
Ενώ η υποσαχάρια Αφρική εδώ και δεκαετίες παραμένει η πτωχότερη περιοχή του κόσμου.
Αγνοούν μήπως την ύπαρξη του Κουρδικού προβλήματος, όπου ένας ολόκληρος λαός υπομένει τα πάνδεινα με την ανοχή της διεθνούς κοινότητας;
Η «απελευθερωτική» παρουσία των ΗΠΑ στο Ιράκ τι κατάσταση έχει δημιουργήσει και πόσους ανθρώπους έχει διώξει από τα σπίτια τους;
Ή, μήπως η αντίστοιχη, πιθανόν και χειρότερη κατάσταση δεν καταγράφεται στο Αφγανιστάν;
Η αθλιότητα και η ένδεια που ενδημεί στο Πακιστάν, στο Μπαγκλαντές αλλά και σε άλλες περιοχές του πλανήτη δεν οδηγεί στη μαζική έξοδο των ανθρώπων σε αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης;
Για όλα αυτά τα προβλήματα συνένοχη είναι και η «προηγμένη» Δύση, οι ΗΠΑ, η ΕΕ και άλλες εκμεταλλευτικές δυνάμεις.
Η επίλυσή τους προϋποθέτει όχι μέτρα του τύπου ενός φράκτη, αλλά ριζικές τομές στην οικονομική, πολιτική, πολιτιστική λειτουργία του σύγχρονου κόσμου.
Το ζήτημα επίσης είναι ο φράκτης του κάθε κ. Παπουτσή και των άλλων ομοίων να μη γίνει φράκτης στη νοημοσύνη, στα μάτια και στη συνείδησή μας.
Έτσι πάλι σ’ ένα ελεύθερο συνειρμό ας θυμηθούμε τα «Τείχη» του Καβάφη.
Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
Ανασύραμε επίσης από το διαδίκτυο και ορισμένες άλλες επισημάνσεις. Όπως αυτή του συγγραφέα Πέτρου Μάρκαρη από το aixmi.gr, το οποίο θα μπορούσαμε να συνυπογράψουμε.
Τείχη
«Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ / μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη».
Λέτε να ήταν προφητικός ο Καβάφης; Να προέβλεψε το 1896 τι θα συνέβαινε το 2011; Δεν το νομίζω. Άλλα τείχη είχε ο Καβάφης κατά νου, όταν έγραφε το ποίημα. Δεν ήταν σίγουρα τα τείχη των 12,5 χιλιομέτρων, που σχεδιάζει ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Χρήστος Παπουτσής, στη μεθόριο με την Τουρκία, για να ανακόψει την εισροή μεταναστών.
Νομίζω πως θα βοηθούσε πολύ περισσότερο τον κύριο υπουργό, αν διάβαζε το διήγημα του Έντγκαρ Άλαν Πόε «Η Έλευση του Κόκκινου Θανάτου». Στο διήγημα ο «κόκκινος θάνατος» ρημάζει για πολλά χρόνια τη χώρα. Επειδή δεν υπάρχει άλλη λύση, ο ηγεμόνας επιλέγει μια ομάδα από εκλεκτούς, κλείνεται σε ένα κάστρο, περιφραγμένο με ψηλά τείχη, και πιστεύει ότι εκείνος και οι κοντινοί του είναι ασφαλείς από τον θάνατο. Ο «κόκκινος θάνατος» διασχίζει, ωστόσο, μια μέρα τα ψηλά τείχη και τους θερίζει όλους.
Πολύ φοβάμαι ότι θα πάθουμε τα κακά του ηγεμόνα, ο οποίος κατάφυγε, επίσης, στην εύκολη λύση, όπως και εμείς. Πιστεύουμε ότι το τείχος θα μας σώσει από τους παράνομους μετανάστες, όπως οι Κινέζοι, θα σώσουν την οικονομία μας. Για άλλη μια φορά, καταφεύγουμε στις «μαγικές λύσεις». Η Ελλάδα στις αρχές του 2011 θυμίζει, ωστόσο, πολύ περισσότερο ένα άλλο διήγημα του Έντγκαρ Άλαν Πόε: Την «Πτώση του Οίκου των Άσερ».
Κάθε Έλληνας πολίτης, ο οποίος δεν κινείται εντός, ή στην περιφέρεια, του ρομαντισμού, θα παραδεχτεί ότι υπάρχει ένα οξύ πρόβλημα μετανάστευσης στη χώρα. Δε χρειάζεται καν να το παραδεχτεί, το βλέπει, όχι μόνο στο ιστορικό κέντρο, αλλά από την Πατησίων ως τις παρυφές της Πλατείας Συντάγματος. Ποιος δήμος της Αθήνας και ποιές υπηρεσίες ασχολήθηκαν ποτέ με το πρόβλημα; Και τώρα βρήκαμε τη θεραπεία στο τείχος των 12,5 χιλιομέτρων;
Το πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης είναι πρόβλημα της ΕΕ γενικότερα και όχι αμιγώς πρόβλημα ελληνικό. Η Ευρώπη όμως παίζει και εδώ το ρόλο του Ποντίου Πιλάτου και νίπτει τας χείρας της. Όπως φορτώνει την οικονομική κρίση στις χώρες της Νότιας Ευρώπης, έτσι φορτώνει και σ’αυτές το πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης.
Οι παραλληλισμοί με την οικονομική κρίση είναι εντυπωσιακοί. Ασφαλώς, εμείς ευθυνόμαστε για την κακή διαχείριση της οικονομίας μας, αλλά η κρίση δεν είναι αμιγώς ελληνική. Το ίδιο και με την παράνομη μετανάστευση. Εμείς έχουμε το μεγαλύτερο πρόβλημα, αλλά το πρόβλημα δεν είναι αμιγώς ελληνικό, αν μη τι άλλο, γιατί οι μετανάστες που μπαίνουν στη χώρα μας είναι στη μεγάλη πλειοψηφία τους διερχόμενοι. Τελικός προορισμός τους είναι οι χώρες της Κεντρικής Ευρώπης. Θα άξιζε, θεωρητικά τουλάχιστον, να κάνουμε ένα πείραμα: Να αφήσουμε να φύγουν όσοι θέλουν να συνεχίσουν για άλλες χώρες, για να δούμε πόσοι τελικά θα μας μείνουν.
Και εδώ φτάνουμε σε ένα άλλο, πολύ πιο επικίνδυνο πρόβλημα. Οι χώρες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης έχουν πολύ μικρότερο αριθμό μεταναστών, κατά κεφαλήν πληθυσμού, απ’ ό,τι η Ελλάδα. Και, όμως, τα ξενοβικά ακροδεξιά κόμματα προέκυψαν κυρίως σ’αυτές τις χώρες. Στη Δανία και στην Ιταλία συμμετέχουν στην κυβέρνηση. Στην Ολλανδία και στη Σουηδία, του πάλαι ποτέ «σουηδικού μοντέλου», οι κυβερνήσεις μειοψηφίας στηρίζονται στην ψήφο τους.
Ο μεγάλος κίνδυνος του τείχους βρίσκεται, κατά τη γνώμη μου, σ’ αυτό το σημείο: Να ενισχύσει τα ξενοφοβικά, ρατσιστικά σύνδρομα, που, έστω κι αν δεν έχουν ακόμα κομματική έκφραση, εκδηλώνονται ολοένα πιο επιθετικά και στην Ελλάδα. Αυτοί που χειροκροτούν την απόφαση του υπουργού Προστασίας του Πολίτη, δε θα πρέπει να απορήσουν, αν αύριο κάποια ξενοφοβικά στοιχεία θα απαιτήσουν είτε την επιμήκυνση του τείχους, είτε να τεθούν εκτός τείχους και οι μετανάστες που βρίσκονται στην Ελλάδα.
Το καλύτερο επιχείρημα για την άποψη μου είναι η πολιτική πορεία του κ. Παπουτσή: Από τον αριστερό λαϊκισμό καταλήγει τώρα σε τείχη τύπου Ισραήλ στην Παλαιστίνη και Μπους στα σύνορα του Μεξικού.
Συνεπώς, είναι ζήτημα χρόνου να επαληθευτεί το τελευταίο δίστιχο του καβαφικού ποιήματος: «Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον. / Ανεπαισθήτως με έκλεισαν από τον κόσμον έξω.»
Επίσης, του Μιχάλη Τσιντσίνη στα Νέα της 5/1/2011
«Καµία συσκευή δεν µπορεί να µηχανευθεί όσα ένας άνθρωπος...» έλεγε ένα «κογιότ» στο ντοκιµαντέρ «Ο φράχτης» που προβλήθηκε πριν από τρεις µήνες στην αµερικανική τηλεόραση. Το διαφωτιστικό αυτό φιλµ αποδεικνύει πως ύστερα από πέντε χρόνια – και τρία δισ. δολάρια – ο φράχτης κατάφερε να εµποδίσει µόνο την πανίδα της περιοχής. Το εµπόριο ναρκωτικών και το τράφικινγκ των «τσακαλιών» συνεχίστηκαν ανενόχλητα.
Η εµπειρία από τη διακεκαυµένη ζώνη της Αριζόνας και του Τέξας δείχνει τον δρόµο και για τα περάσµατα των Βαλκανίων.
∆εν χρειάζεται να έχει κανείς ευαισθησίες για τα ανθρώπινα δικαιώµατα. ∆εν χρειάζεται να φανταστεί τη µοίρα των απελπισµένων που θα βρεθούν µεταξύ τουρκικού στρατού και συρµατοπλέγµατος. ∆εν είναι ανάγκη να επιχειρηµατολογήσει για το τι στ’ αλήθεια συµβολίζουν τα συρµατοπλέγµατα για τα συµπλέγµατα µιας φοβικής κοινωνίας που επιθυµεί ένα περίκλειστο µέλλον.
Ολες αυτές οι θεωρητικές αναζητήσεις είναι περιττές. Για να αρνηθεί κανείς το σχεδιαζόµενο τείχος, αρκεί να δει ότι θα είναι ανεπαρκές και ατελέσφορο. Ανεπαρκές, γιατί όσα τείχη και να χτιστούν, δεν πρόκειται να εκλείψουν οι λόγοι που κάνουν χιλιάδες ανθρώπους να θέλουν απεγνωσµένα να περάσουν τα σύνορά µας. Και ατελέσφορο γιατί δεν µπορεί να τους εµποδίσει να τα περάσουν. Το πιθανότερο είναι ότι απλώς θα ανεβάσει την «ταρίφα» των «κογιότ» της τουρκικής µεθορίου.
Γιατί, λοιπόν, το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη επείγεται να στήσει τον φράχτη; Γιατί, µε ηχηρές διαρροές, τον λανσάρει ως βασικό εργαλείο µεταναστευτικής πολιτικής;
∆ιότι η κατάσταση οχτακόσια χιλιόµετρα νοτίως του Εβρου έχει κακοφορµίσει τόσο που τέτοια –απερίσκεπτα και χονδροειδή– «µέτρα» αρέσουν. ∆ιότι είναι τόση η οργή και ο φόβος, που κανείς δεν πρόκειται λογικά να αναρωτηθεί αν, κλειδώνοντας την πόρτα, µπορούµε να αποφύγουµε την πληµµύρα."
Ο κ. Παπουτσής ζήλωσε λοιπόν τη δόξα του Τζορτζ Μπους.
Καταθέτουμε, λοιπόν, κι εμείς ένα φωτορεπορτάζ για το αντίστοιχο τείχος στα σύνορα ΗΠΑ – Μεξικού, το οποίο εμπνευστή και φανατικό υπέρμαχο είχε αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου