Μικρή Χριστουγεννιάτικη ιστορία

Ή αλλιώς – τα Χριστούγεννα του Άλκη

Κλεισμένος στο μικρό σκοτεινό του κόσμο ο Άλκης δεν νοιαζόταν πολύ πολύ για την τύχη αυτού του κόσμου.

Ο απόηχος μόνο έφτανε από κάποια μακρινά ερεθίσματα που τον τάραζε κάποιες φορές. Τον έκανε πιο νευρικό και ανυπόμονο.

 Ηλεκτρικές εκκενώσεις διέτρεχαν το κορμί του χωρίς να μπορεί να ορίσει την προέλευσή τους.

Συχνά στριφογύριζε τυλιγμένος σ’ ένα κουβάρι απροσδιόριστων ήχων κι αντιδράσεων.

Το σίγουρο είναι ότι ο Άλκης δεν είχε ακούσει τίποτε για τα παιδιά στο Kyber Pukhtoonkhawa, κάπου στο Πακιστάν - νάταν μόνο κάνα δυο εκατομμύρια - που είχαν πληγεί από την «πλημμύρα του αιώνα».

 Φυσικά δεν είχε ακούσει για τα παιδιά της Αϊτής στους καταυλισμούς στο Πορτ ο Πρενς.

Σίγουρα δεν είχε δει αυτό που αντίκριζαν τα μάτια του Χασάν. Τα πολεμικά αεροπλάνα να περνούν σύριζα πάνω από τις στέγες των γκρεμισμένων σπιτιών στη Γάζα.

Ούτε είχε διανοηθεί να σκεφτεί ότι ο οκτάχρονος Ισμαήλ δεν θάπρεπε να δουλεύει στα ορυχεία χρυσού στο Talensi-Nabdam της Γκάνα.

Ήταν πάλι πολύ μακριά για να πει στη μικρή Σουμπχάντρα κάπου στην Ινδία νάχει κουράγιο και να περιμένει πότε θα δύσει ο ήλιος για να γυρίσει μαζί με τον πατέρα της μετά από μια εξοντωτική μέρα στο εργοτάξιο.

Δεν μπορούσε πάλι ν’ ακούσει τον υπόκωφο, σχεδόν βουβό παφλασμό, από το μικρό κουπί που με αγωνία κινούσε ο νεαρός Πέντρο στον ποταμό Suchiate, κάπου στα σύνορα Μεξικού και Γουατεμάλας. Ούτε βέβαια να παρακολουθήσει το μακρύ οδοιπορικό θανάτου για να φτάσει στο μακρινό όνειρο της «χώρας της ελευθερίας».

Κλεισμένος στην ασφάλεια του μικρού σκοτεινού του κόσμου ο Άλκης δεν μπορούσε να νιώσει την ανάσα ή το λυγμό ενός μετανάστη χιλιάδες μίλια μακριά από τη γη του.

Όχι, ο Άλκης δεν ήταν ένα από τα εγωιστικά υπάνθρωπα όντα που κυκλοφορούν στις μητροπόλεις αυτού του κόσμου.

 Ούτε από αυτούς τους περιποιημένους ληστές που συνωστίζονται στα χρηματιστήρια, στα επώνυμα funds, στα λόμπυ των διεθνών κοινοβουλίων.

Ούτε πάλι ήταν κάποιος από τους παχύδερμους μικροαστούς αυτού του πλανήτη που τρομαγμένοι ανακαλύπτουν τη μιζέριά τους όταν απειλείται το δικό τους μικροσυμφέρον.

Απλώς, ο Άλκης κλεισμένος στο μικρό, σκοτεινό και υγρό – μα ακόμη ασφαλές – δικό του περιβάλλον ανυπομονούσε να γεννηθεί.

Μια ιδιοτροπία της ιστορίας θα τον οδηγούσε ν’ αντικρίσει το πρώτο φως αυτού του κόσμου τις πρώτες ώρες του νέου χρόνου.

Μαζί με ορισμένες χιλιάδες ακόμη παιδιά.

Ανυποψίαστα. Και ανυπόμονα να ζήσουν και να χαρούν.

Κλεισμένος στο μικρό του κόσμο ο Άλκης ένιωθε ακόμη ασφάλεια και ζεστασιά. Ίσως και μια νευρικότητα ή βιασύνη.

Καλά Χριστούγεννα, Άλκη. Καλή Χρονιά.

  

Υ.Γ. Άλκη, στη νέα σου ζωή κράτα – αν μπορείς – ανοικτά τα μάτια και τη ψυχή σου.