Κι όμως, η πλατεία ήταν γεμάτη ...

Παρά τις αντίθετες επιθυμίες της κυβέρνησης η συμμετοχή στην γενική απεργία και τις συγκεντρώσεις ήταν μαζική.

Ίσως, όχι όσο ήταν στις 5 του Μάη.

Όμως υπήρχε πολύς κόσμος και στις δύο συγκεντρώσεις και πορείες στην Αθήνα.

Τόσο σ’ εκείνη του ΠΑΜΕ.

Όσο και στην άλλη.

Διέκρινες στα πρόσωπα την οργή, την αγανάκτηση, την απαίτηση να ανατραπεί η απάνθρωπη και βάρβαρη πολιτική του μνημονίου.

Τα συνθήματα πολλά, εύστοχα  και καυστικά.


Πρώτη έφτασε στο Σύνταγμα η πορεία του ΠΑΜΕ, μαζική και μαχητική. Περνούσε για πολλή ώρα από την πλατεία.






Δεν προχώρησε, όμως, μπροστά στη βουλή. Έστριψε δεξιά και συνέχισε.

Στην πλατεία μπροστά στη Βουλή υπήρχε αρκετός κόσμος. Με οργισμένη διάθεση απέναντι σε κυβέρνηση κι ευρύτερα στους πολιτικούς. Κάποιοι κινήθηκαν με άγριες διαθέσεις προς ένα βουλευτή – μάλιστα από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οι πιο ψύχραιμοι προσπάθησαν να τους συγκρατήσουν.



Στη συνέχεια, έφτασε στην πλατεία Συντάγματος και η άλλη πορεία. Με διάσπαρτα πανό. Κυρίως στην αρχή από τον «αντιεξουσιαστικό χώρο» αλλά και άλλες ομάδες και κινήσεις.

Έκαναν την εμφάνιση τους και τα ΜΑΤ στο κάτω μέρος της πλατείας.

Έφτασε  και ο κύριος όγκος της πορείας. Το πανό της ΟΛΜΕ με πολλούς καθηγητές.

Και τότε άρχισαν επεισόδια μπροστά στη «Μεγάλη Βρετάνια».

Και πολλά δακρυγόνα να πέφτουν αδιακρίτως σ’ όλους τους διαδηλωτές.

Οι περισσότεροι άρχισαν να υποχωρούν σε διάφορες κατευθύνσεις.

Όμως ακολουθούσε και πολύς ακόμα κόσμος.

Που δέχονταν τα δακρυγόνα αναίτια και βίαια.






Η οργή σε πολλούς ξεχείλισε. Κάποιοι στην Ερμού γιουχάρισαν έντονα αστυνομικούς.


Γενικότερα υπήρχε μεγάλη αγανάκτηση.

Όχι μόνο για τα έτσι και αλλιώς άδικα και εξοντωτικά οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης.

Αλλά και για τη συνεχιζόμενη βίαια καταστολή των κινητοποιήσεων και της αδιάκριτης επίθεσης στους διαδηλωτές.



Είναι προφανές ότι ορισμένοι δεν ήθελαν συγκέντρωση και την παρουσία του κόσμου μπροστά στη Βουλή. Για μια ακόμη φορά δεν επιτράπηκε η ελεύθερη έκφραση των διαθέσεων των εργαζομένων μπροστά στο «ναό τη δημοκρατίας».

Μιας δημοκρατίας που καταπατιέται καθημερινά από την πολιτική αλλά και την κοινοβουλευτική πρακτική της κυβέρνησης.



Και για την οποία  οργισμένα πολλοί διαδηλωτές εξέφρασαν την αγανάκτησή τους.






Γιατί  παρά τα όποια κατασταλτικά μέτρα, παρά την όποια πλύση εγκεφάλου, σε πολλούς ανθρώπους έχει συσσωρευτεί η οργή κι η αγανάκτηση.

Ένα εκρηκτικό μίγμα οργής, απελπισίας, αίσθησης αδικίας, διαψευσμένων ελπίδων, απέχθειας για το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού κόσμου, έχει ήδη διαμορφωθεί και στη συνέχεια θα διογκώνεται ακόμη περισσότερο, απειλώντας με απροσδόκητα αποτελέσματα.



Το ερώτημα που παραμένει είναι γιατί να υπάρχουν οι ξεχωριστές πορείες, οι ξεχωριστές διαδρομές;

Γιατί να μην αθροίζονται οι δυνάμεις ώστε να πολλαπλασιαστεί η αντίσταση στο μνημόνιο και τελικά να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την ανατροπή του;

Και ένα τελευταίο ερώτημα  - που δεν είναι ρητορικό.

Γιατί  οι δημοσιογράφοι και τα ΜΜΕ δεν διακόπτουν την απεργία για τις ώρες των κινητοποιήσεων και των πραγματικών γεγονότων, ώστε να μην έρχεται «κατεψυγμένη» η εικόνα και η είδηση από τις κινητοποιήσεις;

Και θα προβάλλουν τις πραγματικές διαθέσεις και συμπεριφορά της συντριπτικής πλειοψηφίας των διαδηλωτών ή μόνο τις στιγμές των επεισοδίων, έτσι όπως βολεύει κάποιους;