Μνήμες του Δεκέμβρη

Μνήμες του Δεκέμβρη

Δυο χρόνια από τότε που δολοφονήθηκε άδικα ο Αλέξης.

Με νωπές τις μνήμες.

Από τον παραλογισμό και τη δολοφονική βία κάποιων αστυνομικών οργάνων.

Και το ξέσπασμα οργής που ακολούθησε.

Που έσπευσαν να το εκμεταλλευτούν.

Η τότε κυβέρνηση και οι «δυνάμεις της τάξης» για να φοβίσουν το μέσο πολίτη, το φιλήσυχο «μικροαστό».

Και οι άλλοι που κάθε φορά παρουσιάζονται ως αυθεντικοί εκφραστές των λαϊκών αγώνων και των ξεσηκωμών. Για να επενδύσουν πολιτικά.

Δυο χρόνια μετά τι γίνεται;

Διαδηλώσεις και πορείες σ’ όλη την Ελλάδα.

Με καταλήψεις στα περισσότερα Λύκεια.

Με συγκρούσεις και συλλήψεις. Με δακρυγόνα και χημικά.

Και αρκετές συλλήψεις.

Το θέμα όμως είναι αν και τι άλλαξε μέσα σ’ αυτά τα δύο χρόνια.

Δυστυχώς μάλλον προς τα χειρότερα μόνο μπορούμε να διαπιστώσουμε τις όποιες αλλαγές.

Με το Μνημόνιο και τις κυβερνητικές επιλογές να πριονίζουν όνειρα και προσδοκίες της νέας γενιάς. Να σαρώνουν τα οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα.

Με την αστυνομική νοοτροπία να παραμένει η ίδια. Και να ανακατεύει τις παραμονές των συγκεντρώσεων ολίγη από τρομοκρατία (έτσι για να ξεχνάμε και τις οικονομικές αντιξοότητες).

Με μια εκρηκτική κοινωνική ύλη να συσσωρεύεται.

Και την αριστερή αντιπολίτευση πολυδιασπασμένη, να ικανοποιείται και να μετρά εαυτόν και αλλήλους με την καταγραφή κάποιων εκλογικών ποσοστών.

Για να μην ξεχάσουμε τον Αλέξη και να μην έχουμε κι άλλο τέτοιο περιστατικό, πρέπει να αλλάξουν πολλά.

Που δεν έχουν ακόμη αλλάξει.