Οι αλλαγές που εξαγγέλθηκαν από τον πρωθυπουργό και την υπουργό Παιδείας στους Δελφούς για το χώρο της Ανώτατης Εκπαίδευσης πυροδότησαν έντονη συζήτηση.
Το ίδιο αναμένεται να γίνει και για τις αλλαγές στο χώρο της Μέσης Εκπαίδευσης και ιδιαίτερα στο Λύκειο.
Θα παρακολουθήσουμε διάφορες απόψεις και τοποθετήσεις καταθέτοντας και τη δική μας γνώμη για τα κρίσιμα θέματα της Παιδείας.
Ας σημειωθεί ότι ήδη σε μια σειρά Λυκείων ξεκίνησαν οι καταλήψεις και γι’ αυτή τη σχολική χρονιά.
Παρουσιάζουμε σήμερα τις απόψεις
- Του Γιώργου Μπαμπινιώτη σε άρθρο του στο «Βήμα» της Κυριακής με τίτλο «Η τελευταία ευκαιρία για τα πανεπιστήμια», όπου μεταξύ άλλων τάσσεται κατά της χρησιμοποίησης μάνατζερ στα Πανεπιστήμια.
- Του Γιώργου Δελαστίκ, στο «Έθνος» με τίτλο «Μάχη για την εξουσία στα ΑΕΙ
- Και της Πέπης Ρηγοπούλου στην «Αυγή» με τίτλο «Το μνημόνιο της παιδείας»
Η τελευταία ευκαιρία για τα πανεπιστήμια
Ως πανεπιστημιακός δάσκαλος οφείλω να χαιρετίσω τη δραστηριότητα που άρχισε να αναπτύσσει η Κυβέρνηση- ο ίδιος ο Πρωθυπουργός και η πολιτική ηγεσία τού Υπουργείου Παιδείας- για τα θέματα τής Εκπαίδευσης. Πολλά από τα εξαγγελλόμενα βρίσκονται προς τη σωστή κατεύθυνση και μέσα στο πνεύμα- ενίοτε και στο γράμμα- τού Εθνικού Διαλόγου για την Παιδεία (που άρχισε επί Ν. Δημοκρατίας με συμμετοχή τού ΠαΣοΚ και τού ΛΑΟΣ), ενός μακρού (έξι μηνών) και ουσιαστικού διαλόγου, τού οποίου είχα την ευθύνη του συντονισμού ως πρόεδρος.
Έχοντας θητεύσει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών επί μακρά σειρά ετών (1965-2006) και έχοντας διοικήσει ως πρύτανης το πανεπιστήμιο αυτό (2000-2006), μπορώ- ελπίζω- να συμβάλω στον δημόσιο διάλογο («διαβούλευση» το λένε τώρα) για την Ανώτατη Παιδεία που μόλις άρχισε, μολονότι τα εξαγγελλόμενα, τα διαρρέοντα και «διαρρεόμενα» είναι ακόμη ασαφή, ίσως για να μην προκαταλάβουν τον διάλογο. Ακόμη θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μη θυμίσουμε ότι η όποια κακοδαιμονία τής πανεπιστημιακής εκπαίδευσης οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στον πανεπιστημιακό νόμο 1268/1982 τού ΠαΣοΚ με τις μεγάλες αδυναμίες,δυσλειτουργίες και παρενέργειες που προκάλεσε, παρά ορισμένες θετικές πλευρές του. Ετσι, είναι ευπρόσδεκτο που το ίδιο πολιτικό κόμμα παίρνει τώρα την πρωτοβουλία, μετά από 30 χρόνια, να διορθώσει τα κακώς κείμενα, υπείκον στην αρχή «Ο τρώσας και ιάσεται».
Ότι χρειάζεται εκ βάθρων ανανέωση η Ανώτατη Εκπαίδευση είναι κοινός τόπος για τους πανεπιστημιακούς αλλά και για όλη την ελληνική κοινωνία, είναι δε θετικό ότι ανοίγει ένας διάλογος με τολμηρές προτάσεις. Γιατί, μεταξύ πολλών άλλων, πουθενά στον κόσμο σήμερα δεν υπάρχουν φοιτητικές παρατάξεις κομματικά εξαρτημένες που να έχουν άμεσο ή έμμεσο λόγο στη διοίκηση. Οι ειδικές συνθήκες τής Ελλάδος (κυρίως η τραυματική δικτατορία) επέβαλαν τέτοιες δομές, που ενισχύθηκαν εν συνεχεία από τα κόμματα, με στόχο το πολιτικό όφελος. Σήμερα τέτοιες εξαρτημένες δομές- που τελικά λειτουργούν ως τροχοπέδη για κάθε ανάπτυξη και εκσυγχρονισμό τού ελληνικού πανεπιστημίου- δεν έχουν λόγο υπάρξεως, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι φοιτητές ως φορέας δεν θα έχουν τον δικό τους (αναλογικά) λόγο στη διοίκηση. Υπάρχουν θέματα στα οποία θα έπρεπε να έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο και άλλα στα οποία δεν θα έπρεπε να έχουν κανένα λόγο.
Σε σχέση με τις συζητούμενες αλλαγές στα Πανεπιστήμια, η πείρα μου με οδηγεί στις εξής σκέψεις:
1 Ναι, στην καθιέρωση πλήρους αυτοδιοίκησης στα ΑΕΙ. Όχι μόνο διοικητικής, επιστημονικής, ερευνητικής, αλλά και οικονομικής (υπό τον λεπτομερή έλεγχο της Πολιτείας). Να δίδονται από την Πολιτεία σε κάθε Πανεπιστήμιο τα κονδύλια που χρειάζεται για τη λειτουργία και την έρευνα (γιατί χωρίς έρευνα δεν μιλάμε για Πανεπιστήμια) με κριτήρια που θα καθορίζουν το ύψος τής χρηματοδότησης (αριθμός φοιτητών, αριθμός διδακτικού προσωπικού, έκταση και επιτυχία στην έρευνα κ.ά.). Σε αυτά πρέπει να βαρύνει και η αξιολόγηση κάθε Πανεπιστημίου, εφόσον φυσικά εξασφαλισθεί η πλήρης αυτοδιοίκηση, δηλ. εφόσον περάσουν στην ευθύνη των ίδιων των Πανεπιστημίων οι αποφάσεις για τον αριθμό φοιτητών που μπορούν να εκπαιδεύσουν, για την αναλογία φοιτητών και διδασκόντων, για τις αναγκαίες υποδομές (βιβλιοθήκες, εργαστήρια) κ.λπ.
2 Όχι, στη διοίκηση των Πανεπιστημίων από «μάνατζερ». Το Πανεπιστήμιο δεν είναι επιχείρηση για να διοικείται από μάνατζερ οι οποίοι ενεργούν με άλλη λογική. Ενα ευέλικτο ολιγομελές (ενδεκαμελές) σώμα εκλεγμένων πανεπιστημιακών (Πρυτανικό Συμβούλιο), στο οποίο θα μπορούσαν να συμμετέχουν και τρεις (3) εκπρόσωποι επιχειρηματικών- επαγγελματικών φορέων (όχι συνδικαλιστές!), μπορεί άριστα να διοικήσει το Πανεπιστήμιο, σε συνεργασία με ένα ευρύτερο (εικοσαμελές) Σώμα Προέδρων Τμημάτων με συμβουλευτικό ρόλο. Η πρόταση της Κυβέρνησης για ένα Διοικητικό Συμβούλιο που θα διοικεί όλα τα Ανώτατα Ιδρύματα των Αθηνών (Πανεπιστήμιο Αθηνών, ΕΜΠ, Πάντειο, Οικονομικό, Γεωπονικό, Χαροκόπειο, Σχολή Καλών Τεχνών), με τις χιλιάδες των πανεπιστημιακών και των φοιτητών και τα μύρια θέματα που αναφύονται, είναι ουτοπική και συγχρόνως ριζικά αντίθετη προς την επαγγελλόμενη πλήρη αυτοδιοίκηση των ΑΕΙ.
3 Ναι, στην αξιολόγηση των Πανεπιστημίων (υπό όρους). Ότι τα Πανεπιστήμια πρέπει να αξιολογούνται δεν αμφισβητήθηκε ποτέ από τους Πανεπιστημιακούς. Αυτό που υποστηρίχθηκε- και ισχύει και σήμερα- είναι να αξιολογούνται τα ΑΕΙ με κατοχυρωμένη την πλήρη αυτοδιοίκηση. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να κρίνεται ένα πανεπιστήμιο για τους υπέρογκους αριθμούς φοιτητών που ποτέ δεν ζήτησε, για υλικοτεχνικές υποδομές που ποτέ δεν τού διατέθηκαν (αίθουσες διδασκαλίας, εργαστήρια, όργανα κ.λπ.) και για έρευνα με υποτυπώδη κρατικά κονδύλια χωρίς να έχει θεσμικά τη δυνατότητα αναζήτησης πρόσθετων πόρων (χορηγιών, δωρεών, αξιοποίησης προϊόντων έρευνας κ.λπ.). Αν εξασφαλισθούν αυτοί οι όροι, τότε η χρηματοδότηση των Πανεπιστημίων φυσικά και μπορεί να συνδεθεί με την αξιολόγησή τους.
Επ΄ ευκαιρία, αληθεύει ότι εφεξής η χρηματοδοτούμενη έρευνα θα επικεντρωθεί στην «Αγροβιοτεχνολογία, Πληροφορική και Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας»; Μήπως καταργούνται διά νόμου οι κοινωνικές και ανθρωπιστικές επιστήμες αλλά και οι περισσότερες θετικές; Τι αλλοπρόσαλλες συλλήψεις είναι αυτές, αν αληθεύουν;
4 Ναι, στη συνένωση- κατάργηση Τμημάτων των ΑΕΙ. Είναι εύκολο και λογικό να καταργήσεις μεταπτυχιακά προγράμματα που εγγενώς έχουν προσωρινό χαρακτήρα. Είναι αυτονόητο να συνενώσεις ή να καταργήσεις Τμήματα και ειδικότητες σε ΤΕΙ ή και σε Πανεπιστήμια που δεν έχουν φοιτητές. Είναι λογικό να συγκεντρώσεις χωροταξικώς τμήματα που είναι εγκατεσπαρμένα για τοπικιστικούς λόγους. Άλλο πράγμα είναι βεβαίως η κατάργηση ιστορικών αυτοτελών τμημάτων βάσει οικονομικών και μόνο κριτηρίων που θα οδηγούσε σε ανεπίτρεπτη οπισθοδρόμηση (με τη λογική: «η Φιλοσοφία φέρνει φοιτητές και πόρους; Όχι! Κατάργησέ την»).
Επ΄ ευκαιρία, «η σύλληψη» εισαγωγής των φοιτητών σε Σχολές (πρώτο έτος) και μετά σε Τμήματα (δεύτερο έτος) σημαίνει «άγριες» εσωτερικές (δεύτερες) εξετάσεις για την επιλογή Τμήματος μετά τις πρώτες εξετάσεις εισαγωγής στα Πανεπιστήμια!.. Και οι αποτυγχάνοντες στο Τμήμα προτίμησής τους πού θα πηγαίνουν; Το έχουν συλλάβει οι προτείνοντες;
Όπως κι εκείνο το φοιτητικό κουπόνι (η φοιτητική πίστωση), με το οποίο δήθεν θα διαλέγει κάθε φοιτητής το Πανεπιστήμιο όπου θέλει να φοιτήσει! Τι είδους μεταφυσική σύλληψη είναι αυτή; Θα κάνει τον φοιτητή περιζήτητο από τα ΑΕΙ; Τι σχέση μπορεί να έχει το «κουπόνι» με τις χιλιάδες των ταλαίπωρων υποψηφίων που προσπαθούν πάση θυσία να μπουν σε κάποιο Πανεπιστήμιο;
5. Ναι, στην αλλαγή τού συστήματος εισαγωγής στα ΑΕΙ. Το σημερινό σύστημα εξετάσεων- που φαίνεται ότι διατηρείται- είναι αναξιόπιστο, απάνθρωπο, αντιοικονομικό και, το κυριότερο, στρεβλωτικό τού χαρακτήρα τού Λυκείου, από το οποίο δεν φεύγουν τελικά οι εισαγωγικές εξετάσεις. Ή μήπως θα καθιερωθεί, όπως ελέχθη, το (πραγματικά ελιτίστικο) Διεθνές Απολυτήριο που δίνουν σήμερα ορισμένα ιδιωτικά με εξετάσεις από το εξωτερικό και σε αποφοίτους για σπουδές στο εξωτερικό; Ριζική- και λυτρωτική- λύση θα ήταν η δημιουργία ενός Εθνικού Εξεταστικού φορέα, όπου οι υποψήφιοι θα μπορούσαν μετά το Λύκειο και μέσα στον ίδιο ακαδημαϊκό χρόνο να επαναλάβουν την εξέταση για βελτίωση, αν χρειασθεί, και να εισέρχονται με κριτήρια και απαιτήσεις των ίδιων των Πανεπιστημίων. Θα το ξαναπώ: Είναι παρήγορο και ενθαρρυντικό ότι ανοίγει επιτέλους ένας ουσιαστικός διάλογος για τα Πανεπιστήμια, που προσωπικά θεωρώ ως την τελευταία ευκαιρία- όπως συμβαίνει και με την οικονομία μας- να ανακάμψει η σκληρά δοκιμασμένη και άδικα απαξιωμένη δημόσια πανεπιστημιακή εκπαίδευση.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=46&ct=114&artId=318060&dt=03/10/2010#ixzz11PyZqaKL
Μάχη για την εξουσία στα ΑΕΙ
του Γιώργου Δελαστίκ
Άριστα έχει συλλάβει την ουσία του θέματος ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου: οποιαδήποτε βαθιά τομή στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση είναι αδύνατον να υλοποιηθεί, αν προηγουμένως δεν έχει λυθεί το πρωταρχικό και καθοριστικό ζήτημα του ποιος θα έχει την εξουσία και θα ασκεί τη διοίκηση στα ΑΕΙ! Υπάρχουν και άλλα ζητήματα, αυτοτελώς σοβαρότατο ίσως το καθένα. Το πλαίσιο εντός του οποίου θα κινηθεί όμως η επίλυσή τους προκαθορίζεται από την απάντηση που θα έχει δοθεί στο θεμελιώδες ερώτημα: ποιες δυνάμεις διοικούν τα ΑΕΙ;
Η κατάρρευση της χούντας των συνταγματαρχών και ο ρόλος του φοιτητικού κινήματος στην κατάλυση της δικτατορίας συμπαρέσυραν και το αυταρχικό καθεστώς της καθηγητικής έδρας και αυθαιρεσίας, πετώντας το στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας.
Ακολούθησε μια τριακονταετία σαφέστατα πολύ πιο δημοκρατικής διοίκησης με θεαματική αναβάθμιση του ρόλου και των άλλων πόλων της ακαδημαϊκής κοινότητας. Συνοδευόμενη από όλα τα εκφυλιστικά φαινόμενα της σύγχρονης δημοκρατίας, αυτή η μορφή διοίκησης διέρχεται σήμερα εμφανή κρίση ανάλογη με αυτή του πολιτικού συστήματος, σε πανεπιστημιακές φυσικά διαστάσεις.
Οι κυβερνητικές προτάσεις που φυσικά ακόμη δεν έχουν μορφοποιηθεί είναι προφανές ότι επιδιώκουν την πλήρη κατάργηση της υφιστάμενης δημοκρατικής διοίκησης των ΑΕΙ με όσα εκφυλιστικά φαινόμενα τη χαρακτηρίζουν και την αντικατάστασή της με άλλη μορφή διοίκησης, την οποία θα ασκεί ένα νέο "μπλοκ εξουσίας" στα ΑΕΙ.
Τα όσα είπε προχθές ο πρωθυπουργός διαγράφουν σε αδρές γραμμές τις προθέσεις του για το ποιος πρέπει να είναι αυτός ο καινούργιος συνασπισμός δυνάμεων εξουσίας στα πανεπιστήμια, που εννοείται ότι θα τα αναμορφώσει και διαμορφώσει έτσι ώστε να υπηρετούν τα συμφέροντά του.
Ο Γ. Παπανδρέου έχει ως πρώτιστο στόχο την αφαίρεση της διοίκησης των ΑΕΙ και ΤΕΙ από την ακαδημαϊκή κοινότητα. Δεν θέλει να διοικούν τα πανεπιστήμια οι καθηγητές και οι φοιτητές τους.
Ο πρωθυπουργός κατέστησε σαφές ότι θέλει να δώσει τη διοίκηση των ΑΕΙ και ΤΕΙ σε μάνατζερ, άσχετους με τα πανεπιστήμια. Θεωρεί ότι έτσι θα διοικούνται καλύτερα.
Εδώ εγείρονται σοβαρές ενστάσεις. Εν πρώτοις αυτό προϋποθέτει ότι τόσο οι καθηγητές όσο και οι φοιτητές θα δεχθούν να απεμπολήσουν το δικαίωμα άσκησης της διοίκησης των πανεπιστημίων, που οι μεν καθηγητές το είχαν ανέκαθεν, οι δε φοιτητές το έχουν εδώ και τριάντα χρόνια. Αμφιβάλλουμε εντονότατα αν θα το αποδεχθούν χωρίς ισχυρές αντιδράσεις, αλλά αυτό είναι θέμα του άμεσου μέλλοντος και θα κριθεί στην πράξη. Ας παρακάμψουμε προσωρινά αυτό το ζήτημα - αν δηλαδή πάμε για αλλαγές ή για καθολική σύρραξη στα ΑΕΙ.
Η δεύτερη ένσταση αφορά την ουσία της δυνατότητας που έχουν να ασκήσουν πανεπιστημιακή διοίκηση οι διάφοροι μάνατζερ - λαμόγια που κυκλοφορούν στην "πιάτσα". Μπορεί κάποιος να έχει διαπρέψει στη διοίκηση μιας εταιρείας που παράγει σερβιέτες ή απορρυπαντικά, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως οι καθηγητές, οι φοιτητές και η κοινωνία ολόκληρη είναι διατεθειμένοι να του επιτρέψουν να κατευθύνει στρατηγικά π.χ. το Πανεπιστήμιο της Αθήνας προς την κατεύθυνση που αυτός επιθυμεί. Όταν προωθείται η συμμετοχή εκπροσώπων επιχειρήσεων στα ολιγομελή Συμβούλια Διοίκησης των ΑΕΙ ή όταν ακαδημαϊκές έδρες ιδρύονται με χορηγία, πιστεύει κανείς στα σοβαρά ότι τα προγράμματα σπουδών θα διαμορφώνονται με ακαδημαϊκά κριτήρια και όχι με βάση τα επιχειρηματικά συμφέροντα αυτού που πληρώνει τα πιο πολλά λεφτά; Από πού και ως πού αυτό συνιστά επιστημονική πρόοδο;
Πολλά από όσα είπε ο πρωθυπουργός δίνουν την εντύπωση ότι προετοιμάζει τα ΑΕΙ για ιδιωτικοποίηση. Αυτά π.χ. περί οικονομικής αυτοτέλειας που συμπεριλαμβάνει και τη μισθοδοσία ή περί ανάληψης ευθύνης για όλες τις παροχές (σίτιση, στέγαση φοιτητών) από τα ιδρύματα που θα πρέπει να ανοιχτούν και στον ιδιωτικό τομέα. Στην πορεία θα δούμε αν όντως αυτός είναι ο στόχος του.
Κατά ανάλογο τρόπο ορισμένες αλλαγές σε σχέση με τους φοιτητές (π.χ. ότι η χρηματοδότηση ακολουθεί τον φοιτητή και όχι το ίδρυμα, κουπόνι πρόσβασης σε όλες τις υπηρεσίες, φοιτητικά δάνεια σε συνεργασία με τράπεζες κ.ά.) δίνουν την εντύπωση προετοιμασίας της υποδομής για την επιβολή διδάκτρων, όταν οι συνθήκες κριθούν κατάλληλες.
Είναι πολύ νωρίς ακόμη για να εκτιμήσει κανείς ποια θα είναι τα τελικά στοιχεία της κυβερνητικής μεταρρύθμισης στα ΑΕΙ και ΤΕΙ, πόσω μάλλον αν θα κατορθώσει να την επιβάλει ή αν θα γίνουν τα πανεπιστήμια "γης Μαδιάμ". Η αντιπολίτευση πάντως σύσσωμη απέρριψε ήδη τις κυβερνητικές θέσεις. Η ατμόσφαιρα άρχισε να μυρίζει μπαρούτι και στον τομέα αυτόν...
Ταπείνωση
Ενοχλεί αυτή η ξενομανία
Ενοχλεί αυτή η ξενομανία
Εκνευριστική έχει καταντήσει πλέον αυτή η ξενομανία του πρωθυπουργού που εκδηλώνεται με τη διαρκή προσφυγή σε ξένους "σωτήρες" για οποιοδήποτε θέμα αφορά την Ελλάδα. "Διεθνούς" σύνθεσης εκλεκτορικά σώματα θα εκλέγουν τους καθηγητές (!) των ελληνικών ΑΕΙ, "διεθνείς" εμπειρογνώμονες θα αξιολογούν τα ελληνικά ΑΕΙ, "ξένοι αξιολογητές" θα κρίνουν τα ερευνητικά προγράμματα των ελληνικών ΑΕΙ και πάει λέγοντας. Κάποτε πρέπει να αντιληφθούν στην κυβέρνηση ότι αυτή η νοοτροπία είναι ταπεινωτική και για τη χώρα αλλά και για τους ίδιους τους κυβερνώντες. Μυρίζει νοοτροπία καθυστερημένων μεταναστών των δεκαετιών του 1950 και του 1960!
Το μνημόνιο της παιδείας
Της ΠΕΠΗΣ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ
Οι πληροφορίες που διοχετεύονται στον τύπο, έντυπο και άτυπο, δικτυακό και αδικτύωτο, συγκλίνουν στο μεγάλο νέο : Η παιδεία στην Ελλάδα θα αλλάξει, για άλλη μια φορά, υποτίθεται άρδην. Από τον συμβολικό χώρο των Δελφών ο κ. Παπανδρέου εξήγγειλε μία ακόμα μεταρρύθμιση, αυτή τη φορά απόλυτα ευθυγραμμισμένη με το πλαίσιο της κατοχής της χώρας από το ΔΝΤ και τους λοιπούς εταίρους του Μνημονίου. Γνωρίζουμε ότι με τη Δανειακή Σύμβαση που υπέγραψε η κυβέρνηση στις 10 Μαΐου 2010, η περιουσία της Ελλάδας, τα νησιά και μνημεία σαν την Ακρόπολη ή οτιδήποτε άλλο μπήκαν ενέχυρο στους δανειστές μας. Αυτό που τώρα μπαίνει με τη σειρά του ενέχυρο είναι η συστηματικά συκοφαντούμενη, η λεηλατημένη, η ανήσυχη παρ` όλα αυτά δημόσια παιδεία.
Η απόλυτη σύγκλιση με το πνεύμα υποτέλειας του Μνημονίου εκφράζεται στον τομέα της παιδείας με μια σειρά από μέτρα που συνοψίζονται στην υποταγή της όποιας γνώσης στις ορέξεις της αγοράς, αλλά συμβολίζεται με την κυνική διακήρυξη ότι για τις θέσεις των πρυτάνεων των ανωτάτων ελληνικών ιδρυμάτων θα γίνεται...διεθνής διαγωνισμός, που προφανώς θα προσθέσει στον λόχο των ξένων συμβούλων του κ. Παπανδρέου, και άλλον ένα από φωστήρες που θα σώσουν την παιδεία μας. Αυτό που δεν μας λένε είναι, αν οι κριτές του διαγωνισμού θα προέλθουν από κάποιο κλιμάκιο του ΔΝΤ και Σια, ή αν θα εμπιστευθούν το έργο σε κάποιους ιθαγενείς ημέτερους. Δραματικό πραγματικά δίλημμα, καθώς από τη μια δείχνουν να μην έχουν εμπιστοσύνη σε αυτούς που κάθε φορά προωθούν, και από την άλλη συνεχίζουν την μαζική παραγωγή τους, καθώς το ΠΑΣΟΚ και τα άλλα κόμματα εξουσίας συνεχίζουν να επεμβαίνουν με τρόπο ντροπιαστικό και ασύστολο στις εκλογές των πρυτανικών αρχών.
Η κυβέρνηση που απειλεί να «εξυγιάνει» για άλλη μια φορά την παιδεία προέρχεται από το κόμμα που συστηματικά την καταστρέφει επί δεκαετίες. Ο πρωθυπουργός υπήρξε υπουργός Παιδείας δύο φορές και το ΠΑΣΟΚ πρωταγωνίστησε στην προσπάθεια να καταστούν τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα τόποι κομματικών συναλλαγών. Η μέγιστη και η καλύτερη μεταρρύθμιση θα ήταν λοιπόν να πάψουν να βλέπουν την παιδεία σαν κομματικό φέουδο και να αποσυρθούν αυτοί και όλα τα άλλα κόμματα από τα πανεπιστήμια και τα υπόλοιπα εκπαιδευτικά ιδρύματα.
Κάτι τέτοιο δεν θα σήμαινε μια απολιτική παιδεία. Το αντίθετο. Το κομματικό έχει καταντήσει να εξοβελίσει στην παιδεία και στην κοινωνία μας το πολιτικό, αφαιρώντας έτσι από την παιδεία αυτό που της δίνει πνοή. Γιατί δεν υπάρχει κριτική σκέψη εκτός του κοινωνικοπολιτικού. Και στη σύγχυση αυτή που έχουν υποδαυλίσει, οφείλεται ένα μέρος της αδιαφορίας των φοιτητών για τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω τους, ένας ιδιότυπος ναρκισσισμός που στην ουσία είναι άπωση και φόβος για μια επαναλαμβανόμενη αφόρητη ρητορική που έχει ωστόσο για κάποιους σαν κατάληξη κομματικούς θώκους και οικονομική εξασφάλιση.
Ο ρόλος της παιδείας υποκλέπτεται και υποσκάπτεται εδώ και καιρό από τα μίντια, χωρίς τη συστηματική προπαγάνδα των οποίων δεν θα μπορούσε να σταθεί κανένα Μνημόνιο. Η «αλήθεια» της τηλεόρασης έρχεται με τον ύποπτο λόγο της αρωγός στον ξύλινο κυβερνητικό λόγο και στέκεται τροχοπέδη για την άλλη αλήθεια, αυτή που είναι η ουσία κάθε αυθεντικής παιδείας, που ο λόγος της πρέπει είναι μονίμως κριτικός.
Στόχος της «μεταρρύθμισης» Παπανδρέου/ Διαμαντοπούλου είναι η οριστική κατάργηση της παιδείας ως δημοσίου αγαθού. Όλα τα άλλα σοφά μέτρα, η συρρίκνωση των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων κατά το πρότυπο του «Καλλικράτη», η κατάργηση του αμφιθεάτρου, δηλαδή της άμεσης επαφής μαθητών δασκάλων, η εισαγωγή των υπολογιστών από την πρώτη δημοτικού, μέτρο που ήδη εγκαταλείπεται ως καταστροφικό στις ΗΠΑ που το πρωτοεισήγαγαν, η διδασκαλία των αγγλικών, που ονειρεύονται να την κάνουν δεύτερη επίσημη γλώσσα της ελληνικής νεο- αποικίας δεν είναι παρά πτυχές μιας και της αυτής πολιτικής. Αυτό που μένει να δούμε είναι αν όσοι έχουν να κάνουν με την εκπαίδευση, θα έχουν την αξιοπρέπεια και τη δύναμη να ανατρέψουν και να προτείνουν.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου