Όταν τα λόγια χάνουν τη σημασία τους

Τα λόγια είναι εύκολα και γι’ αυτή την κυβέρνηση, όπως και οι υποσχέσεις.

Μόνο που ως Έλληνες πολίτες κοντεύουμε να ξεχάσουμε  τη σημασία τους.

Έτσι πέρα από το γνωστό και … σεσημασμένο Μνημόνιο που ήδη έχει γραφεί με μελανά  γράμματα στη σύγχρονη πολιτική μας ιστορία, ένα νέο Μνημόνιο Συνεργασίας»  υπογράφηκε από την κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου  και τον επενδυτικό όμιλο του σεΐχη του Κατάρ για επενδύσεις 5 δισ.  ευρώ και με αντάλλαγμα το φιλέτο του χώρου του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού.

«Αυτό το μνημόνιο είναι ενδεικτικό του ενδιαφέροντος που υπάρχει και των δικών μας προσπαθειών και δυνατοτήτων της Ελλάδας, καθώς και του ενδιαφέροντος που αναπτύσσεται για την χώρα μας. Αυτό αποδεικνύει ότι υπάρχει μια κυβέρνηση που εμπνέεισιγουριά και ασφάλεια» δήλωσε λίγο πριν την υπογραφή της συμφωνίας ο Γ. Παπανδρέου.

Μια κυβέρνηση που εμπνέει «σιγουριά και ασφάλεια» σύμφωνα με τον πρωθυπουργό. Όχι, όμως, πρώτα ή κυρίως για τους  Έλληνες πολίτες και εργαζόμενους, οι οποίοι αντιμετωπίζουν μέτρα που προκαλούν  … σοκ και δέος, ενώ βιώνουν έντονα την απαισιοδοξία και την αβεβαιότητα για το μέλλον, σύμφωνα και μ’ όλες τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις.

«Σιγουριά και ασφάλεια», όμως, για κάθε είδους κερδοσκοπικά κεφάλαια που επιδιώκουν το εύκολο και γρήγορο κέρδος, με το χαμηλότερο γι’ αυτά κόστος.

Γι’ αυτό και ο πρωθυπουργός δήλωσε επιπλέον με αφοπλιστική αφέλεια « …  ένας επενδυτής επιδιώκει τα λεφτά που θα βάλει να πιάσουν τόπο.»

Σίγουρα, έτσι. Με το αζημίωτο και με το χαμηλότερο ρίσκο θα προσθέταμε εμείς. Καταλαμβάνοντας προνομιακές θέσεις και «φιλέτα» γης και χώρους ανεκτίμητης οικονομικής και περιβαλλοντικής αξίας.

Σε ερώτηση δημοσιογράφων για το ενδεχόμενο να μετατραπεί ο χώρος του Ελληνικού σε Λας Βέγκας, ο πρωθυπουργός απάντησε: «Μια κυβέρνηση που θέλει, μπορεί να βάζει όρους και αναπτυξιακό μοντέλο ότι γίνεται μέσα στη φιλοσοφία της πράσινης, βιώσιμης ανάπτυξης και όχι στην τσιμεντοποίηση. Ό,τι κάνουμε θα υπάρχει αμοιβαίο όφελος και στον τουρισμό υψηλής ποιότητας και στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και στην ανάπτυξη περιοχών που θα δώσουν ποιότητα ζωής στις πόλεις. Είναι μια ψήφος εμπιστοσύνης στην χώρα μας».

Ορίστε λοιπόν και το «μοντέλο» της ανάπτυξης που οραματίζεται η κυβέρνηση. Η «πράσινη» και «βιώσιμη» ανάπτυξη.

Μόνο που δεν εξήγησε στον ελληνικό λαό ότι εννοώντας «πράσινη» έδειχναν μάλλον το πράσινο του τραπεζιού του τζόγου. Με τον όρο «βιώσιμη» εννοούσαν τη διασφάλιση υψηλών προνομίων  και μακροπρόθεσμων κερδών για κάθε είδους κερδοσκοπικό κεφάλαιο πέρα από κανόνες και δεσμεύσεις.

Σε μια εναγώνια προσπάθεια να προσελκύσουν κεφάλαια και επενδύσεις σε μια «κατεψυγμένη» οικονομία και να παρουσιάσει ανύπαρκτες επιτυχίες  η κυβέρνηση προχωρά στην εκποίηση του δημόσιου και εθνικού πλούτου και χώρων με στρατηγική σημασία για την οικονομική ανάπτυξη και την περιβαλλοντική ισορροπία της χώρας.

Άλλωστε ο ίδιος ο πρωθυπουργός στα πλαίσια της ίδιας προσπάθειας και μιλώντας σε οικονομικούς παράγοντες της Νέας Υόρκης έσπευσε να χαρακτηρίσει την Ελλάδα ως «χώρα ευκαιρίας …»

Γλώττα λανθάνουσα …

Αρκεί να γνωρίζεις βέβαια και τη γλώσσα.

Θα μπορούσε,  λοιπόν,  να παρομοιάσει κανείς την φράση αυτή του κ. πρωθυπουργού με τη «σημαία ευκαιρίας» που ισχύει στη ναυτιλιακή και εφοπλιστική ορολογία. Σύμφωνα  με τον ορισμό που έδωσε ο ΟΟΣΑ το 1959: "χαρακτηρίζονται οι σημαίες κάποιων Χωρών  … των οποίων οι νόμοι επιτρέπουν και επί της ουσίας διευκολύνουν τα νηολογημένα υπό την σημαία τους πλοία ξένης πλοιοκτησίας, αντίθετα απ΄ ότι ισχύουν στις ναυτιλιακές και άλλες Χώρες στις οποίες το δικαίωμα χρησιμοποίησης της σημαίας των παρέχεται με αυστηρούς περιορισμούς που συνεπάγουν βαριές υποχρεώσεις". Η σημαία  ευκαιρίας είναι και σημαία «ευκολίας» για κάποιους και «δυσκολίας» ή μειωμένων δικαιωμάτων και εξασφαλίσεων για κάποιους άλλους.

Έτσι αν η κυβέρνηση προβάλλει την Ελλάδα ως «χώρα ευκαιρίας» εκείνο που εννοεί ότι προσφέρεται ως ευκαιρία για τα συμφέροντα εκείνων που επιδιώκουν εύκολο και γρήγορο κέρδος.

Άλλωστε εξασφάλισε μέσα από την υιοθέτηση του Μνημονίου και τη συνολική της πολιτική να συρρικνώσει τα εργασιακά δικαιώματα, να συμπιέσει το «εργασιακό κόστος», να εξοβελίσει τις κοινωνικές δεσμεύσεις και ελέγχους.

Τώρα, αν το οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο της κυβέρνησης παραπέμπει στον εργασιακό Μεσαίωνα, σε χώρες της Άπω Ανατολής με εξαΰλωση των όποιων κοινωνικών κατακτήσεων, στην προώθηση της οικονομίας του τζόγου και των τυχοδιωκτικών «επενδύσεων», αυτό λίγο φαίνεται να την απασχολεί.

Αν μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο πέρα από τα κοινωνικά δικαιώματα εκποιείται δημόσιος πλούτος,  αν  παραχωρείται και ο χώρος του Ελληνικού που επανειλημμένα είχε διακηρυχθεί ότι θα γίνει Μητροπολιτικό Πάρκο, πνεύμονας πρασίνου για το Λεκανοπέδιο, ότι θ’ ανοίξει το μέτωπο της παραλίας για τους πολίτες της Αττικής, ούτε αυτό φαίνεται να την απασχολεί ιδιαίτερα.

Και φυσικά έπονται και άλλα.

Σ’ όλα αυτά ως πολίτες οφείλουμε ν’ απαντήσουμε:» Ευχαριστούμε, δεν θα πάρουμε».

Εύλογες και οι αντιδράσεις της Αριστεράς, εκπροσώπων  της αυτοδιοίκησης, επιστημονικών και περιβαλλοντικών φορέων.

Μόνο που αυτή η ιστορία θα έχει μακρά διάρκεια.

Η σύγκρουση για την πορεία και τον χαρακτήρα της οικονομικής  και κοινωνικής ανάπτυξης που θα έχει η χώρα, η υπεράσπιση του περιβαλλοντικού της πλούτου και της πολιτισμικής της ιστορίας -  με δεδομένα τα τεράστια συμφέροντα που διακυβεύονται και την ανερμάτιστη κυβερνητική πολιτική – θα περάσει από πολλές φάσεις και επεισόδια.

Μάλλον βρισκόμαστε μόνο στην αρχή.