Ο φαύλος κύκλος της πολιτικής ζωής συνεχίζεται

Η οικονομία μπορεί να βουλιάζει.

Η κοινωνική δυσαρέσκεια να διογκώνεται.

Αλλά η πολιτική ζωή της χώρας να τραβά … «αμέριμνη» στο δρόμο της.

Με άλλα λόγια στο γνωστό δρόμο της αποτυχίας, της ανακύκλωσης της πολιτικής παθολογίας και της γνωστής παχυδερμίας.

Ο πρωθυπουργός του « … λεφτά υπάρχουν» και της  κυβέρνησης του Μνημονίου προσπαθεί να κάνει ενέσεις αισιοδοξίας – «μπορεί να βγούμε ενισχυμένοι από την κρίση …» υποστήριξε στη μακρινή Νέα Υόρκη.

Συγκεντρώνει τα εύσημα διεθνών εταίρων  - του αμερικανού αντιπροέδρου, του κ. Μπάιντεν, των υπερκυβερνητών της χώρας του, εκπροσώπων της τρόικας και άλλων.

Την ίδια ώρα που τα αισθήματα της απαισιοδοξίας βαραίνουν τη ζωή και τις προσδοκίες εκατομμυρίων Ελλήνων και ιδιαίτερα των νέων.

Όταν  επίσημα καταγράφονται  τον Αύγουστο 570.000  άνεργοι.

Και  η  χώρα έχει βυθιστεί σε μια βαθιά ύφεση.

Στην κυβέρνηση την οποία ο αντιπρόεδρός της δηλώνει με κυνισμό ότι τα δημόσια ταμεία άδειαζαν  γιατί τα «φάγαμε μαζί αφού σας διορίζαμε …».

Συγκεκριμένα ανέφερε: ««Η απάντηση σε όλους αυτούς που μας ρωτάνε, πού τα φάγατε τα λεφτά, είναι μία: Σας διορίζαμε για χρόνια, τα φάγαμε μαζί, ακολουθώντας μια πρακτική αθλιότητας, εξαγοράς και διασπάθισης του δημοσίου χρήματος».

Και υπήρξε μερίδα του τύπου που έσπευσε να του αποδώσει και τα εύσημα.

Έτσι μάλιστα.

Όλοι μαζί στο ίδιο τσουβάλι.

Μόνο που δεν είναι όλοι ακριβώς έτσι. Ας μην ξεχνάμε αυτό που γίνονταν για δεκαετίες. Την προώθηση των «πράσινων» και «γαλάζιων» παιδιών. Την ισοπέδωση κάθε έννοιας αξιοκρατίας και ισονομίας.

Γιατί όλη η Ελλάδα και όλοι οι Έλληνες δεν είναι έτσι.

Υπάρχουν έντιμοι, αξιοπρεπείς και άξιοι Έλληνες.

Μόνο που δεν έχουν τύχη σ’ αυτή την χώρα στο βαθμό που δεν είναι ενταγμένοι σ’ ένα κύκλωμα πατρωνίας, ευνοιοκρατίας και κομματικής κηδεμονίας.

Δεν τα «φάγαμε» λοιπόν όλοι μαζί.

Κάποιοι έφαγαν» και κάποιοι καλούνται να πληρώσουν το βαρύ τίμημα.

Κι εκείνοι που «έφαγαν»  συνεχίζουν να απολαμβάνουν τα προνόμιά τους.

Έχουν εξασφαλίσει την ασυλία και την ατιμωρησία τους.

Συγκέντρωσαν σημαντικές περιουσίες σε βάρος των συμφερόντων των Ελλήνων πολιτών και του Ελληνικού δημοσίου.

Συνεχίζουν να προωθούν τους ευνοούμενούς τους.

Και να διοικούν αυτή την χώρα υποθηκεύοντας την τύχη και των επόμενων γενιών.

Είναι τα πολιτικά παχύδερμα που γνωρίζουν να επιβιώνουν σ’ όλες τις καταστάσεις και να έχουν το θράσος να μας δίνουν και συμβουλές ή και να μας επιτιμούν και να μας τοποθετούν στη θέση της συνευθύνης για να κρύψουν τις δικές τους τεράστιες και πρωταρχικές ευθύνες.

Γιατί σ’ αυτή την χώρα η έννοια της πολιτικής ευθύνης είναι μάλλον άγνωστη.

Πόσο μάλλον η πολιτική παραίτηση όσων αποδεδειγμένα έχουν συντελέσει στα όσα τραγικά έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια.

Στη μακρινή Ισλανδία παραπέμπονται στο ειδικό δικαστήριο  ο τέως πρωθυπουργός και υπουργοί του για «αμέλεια» στην αντιμετώπιση  της οικονομικής  κρίσης.

Στη χώρα μας  οι πολιτικοί «κατηγορούνται»  μέχρι να απαλλαγούν.

Η κλήτευση του κ. Καραμανλή ως μάρτυρα στην επιτροπή για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου  δεν αναιρεί την προηγούμενη διαπίστωση.

Η οσμή της σήψης του πολιτικού συστήματος είναι αρκετά βαριά που δεν την καλύπτουν προσχηματικές κινήσεις ή κινήσεις εύκολου εντυπωσιασμού και  μικροκομματικής αντιπαράθεσης.

Το πολιτικό σύστημα αντιμετωπίζει κρίση και προσπαθεί απεγνωσμένα να διασωθεί πετώντας κάποια «ψίχουλα» για διαφάνεια και ανανέωση.

Ανέξοδες διακηρύξεις και  ατελείωτες «επιτροπές» της Βουλής που δεν καταλήγουν πουθενά συνήθως.

Η κρίση είναι βαθιά.

Μόνο που δεν είναι δεδομένη και η υπέρβασή της – τουλάχιστον σε μια ριζικά διαφορετική προοπτική.

Απαιτούνται  σημαντικές αλλαγές στους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς.

Και κυρίως οι ίδιοι οι πολίτες να συνειδητοποιήσουν ότι απαιτείται να πάρουν τις τύχες τους στα χέριά τους.

Μια άλλη πολιτική συνείδηση από τον κάθε πολίτη  είναι αναγκαία που να μην επιτρέπει να γίνεται «αγοραίο» θύμα των κατεστημένων πολιτικών και κομμάτων. Ούτε να τσουβαλιάζεται σε μια άμορφη μάζα παθητικών ακροατών των πολιτικών και κομματικών μονόλογων, να αθροίζεται στην πλήρη απαξίωση και στη συνενοχή της αποτυχίας.

Μπορούμε να ελπίζουμε;

Θα δούμε …